Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2018

Ήταν εξπρές...

Τετάρτη, 14 Φεβρουαρίου 2018


Αντάμωμα

Δυο χρόνια, σχεδόν, το έψαχνα!
Ήταν τόσο μικρούλι σε μέγεθος, δε ήταν βελόνα, όμως!
Δε μπορεί να χάθηκε, δε μπορεί να άνοιξε ο κόσμος και να το κατάπιε!
Θυμόμουν ΚΑΛΑ, πως μου είχε στείλει, σίγουρα, δύο αντίτυπα!
Ακόμα και να χάρισα το ένα στην Βιβλιοθήκη Ζαγοράς, υπήρχε το δεύτερο.
Δε μπορεί!
Ντρεπόμουν και να της το πω...
Ντρεπόμουν το καλοκαίρι, να πάω να το δανειστώ για λίγο απ' την Βιβλιοθήκη, για να το ... φωτογραφήσω, τουλάχιστον!
...Κι έτσι, φαινόταν ότι το ξέχασα!

Κι ήρθε μια μέρα, προχθές που ενώ η Γιώτα, "οδηγούσε" ρυτίδες, να εξέχει από μια στίβα βιβλίων, (γλίστρυσε, πολλά γλιστράνε, τελευταίως, δεν ξέρω αν είναι από "ακαταλαβίστικους" σεισμούς, ή αν πήρε κλήση βάρκας... η οικοδομή μας... θα δείξει!) μέσα σε μια εφημερίδα, αρκετά φθαρμένη (μάλλον βρεγμένη από κάποιο κύμα Χορευτού, ήταν! και στέγνωσε), κι ενώ ήθελα να φωνάξω: "Γιώτα, το βρήκα, σε βρήκα!" εκείνη ζητούσε δημόσια "Συγγνώμη" για ότι νομίζει ότι κατάλαβε λάθος, ενώ παντού αναγράφεται η πηγή, και απ' την βάση των αντιγραφών, υπάρχουν οι εξηγήσεις!

...Την άφησα... γιατί "είδα" πως η Δημόσια ταπείνωσή της, έπιανε σκαλιά ΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΗΣ, κι έπρεπε να φανεί, αυτή είναι η αλήθεια μου.
Κι άλλη μια, πως, αν δεν είχα τόσα εμπόδια, θα είχα ψάξει όλη μου την σειρά, για τις φώτο των εμπνευστικότατων προσώπων των γιαγιάδων, ώστε να "φανεί", θεαματικά η αθώωσή της και "μου".

...Έτσι ήταν να συμβεί, έτσι συνέβει, λοιπόν!
...Έτσι και λόγω μεγέθους και λεπτότητας, χώρεσε στην τσάντα μου, ημέρα Ψυχοσάββατο.
Δρόμους πήρα, δρόμους άφησα την Παρασκευή, πριν, Ψυχοσάββατο μεσημέρι και οι πρώτες του νέες φωτογραφίες...

Ψιλόβρεχε... λογικό.
...Ήταν το "αντάμωμα" δυνατό.





Γραμμένα με αίμα και βροχή, έτσι κι αλλιώς...

Αγαπημένη, Γιώτα Στρατή, εγώ είμαι! Μ' ακούς;
Χωρίς κάρτα...
Χωρίς αριθμό.
Σου φωνάζω...





...Για δες!
Αχνίζει το βουνό!
Διαφορά θερμοκρασίας....

...Σ' αγαπώ, να προσέχεις!

Υγ. Διορθώσεις κ.λ.π. άλλη στιγμή.
Να φύγει, εξπρές και κατεπείγον!
 

Yg. τώρα: Δεν έχει διορθώσεις. Οι φωτο ανήκουν σε στιγμές, πολύ Ιερές! Δεν ήταν ανθρώπου - Τέχνη, ήταν ΖΩΗΣ! Σ' αυτήν, δε μπορείς να γυρίσεις πίσω... 

Πέμπτη: Για Χάριν της! (κορομηλιά ανθισμένη)





Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018

Δεν είναι ρυτίδες!!! Εμπειρίες είναι!!!

/Η Αστοριανή είπε...
Μόλις ήρθα και ΤΙ βρήκα!!!!!!!!


πράγματι,

ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ σκαλισμένες με το λεπίδι του χρόνου...
Από ξύλο ελιάς, αιωνόβιας,
από βελανιδιάς υπομονετικής...
από χώμα ποτισμένο με αίμα κι ιδρώτα!
από βαθειά ποτάμια, θύελλες, αστραπές, ξεροβόρια...
από το καθήκον στην ζήση,
από συγκατάβαση στις προκλήσεις της,
από μουχλιασμένο ξημέρωμα κι ελπιδοφόρο ηλιοβασίλεμα,
από αντοχή,
σερνάμενο βάδισμα με ώμους φορτωμένους
και το κεφάλι να βλέπει πάντα ψηλά,
δένοντας την προσευχή με το άγγιγμα του βραδινού αγέρα όλων των εποχών,
να φτάσει στην παλάμη του Δημιουργού
υπογράφοντας το συμβόλαιο της μακρόχρονης ζωής... 

***********

Δεν είναι ρυτίδες!!! Εμπειρίες είναι!!!

Δεν είναι ρυτίδες!!! Εμπειρίες είναι!!!
Πώς να μη σταθείς, πως να μην κοιτάξεις αυτές τις γυναίκες?
Πώς να μην αναρωτηθείς τι δυσκολίες είχαν στη ζωή τους?
Τι ...
Δείτε περισσότερα










πηγή: Φωτογραφίες Μνήμες Παράδοση

Τρίτη 16 Ιανουαρίου 2018

Όταν μιλάνε δυο - Γιώτα - Κατερίνα

Ρωτώντας την Γιώτα Σπανού - Στρατή
........................
Πάμε κυρά Κατερίνα, να αποδείξουμε στην φίλη μας την Γιώτα, ότι οι ερωτήσεις οι απλές και εύκολες, δεν είναι δύσκολες! 
Φιλενάδα, με «παίζεις», βλέπω!
 
Ξεκινάω και ότι καταφέρω! Είναι που σ’ έχω κατανοήσει αρκετά και δεν έχω πολλές απορίες.
 
Λίγες έχω, αλλά δεν ξέρω πως θα τις κρίνει ο κόσμος.
 
Συνάμα, δεν ξέρω τον βαθμό δυσκολίας τους, για σένα.
 
Όπως και να έχει, σιώπησε όπου νομίζεις!
 

Πάμε με την πρώτη:
 
Υπολόγησες ποτέ, πόση ζωή διέθεσες για την Τέχνη; Άραγε, άξιζε τον κόπο;
 


Απάντηση
...Τότε, όταν ακόμη πρωτόπαντρη σε ξένη γη ...που εξαφανίζεσαι σαν τον ατμό στην πολυκοσμία, δεν έχεις από πού να κρατηθείς. Η γλώσσα με την δύναμή της, στηρίζει τα αδύναμα πόδια, και σε προκαλεί να ριζώσεις. Τότε, το .70, δεν είχε χαλαρώσει ο κρυφός πόνος, η νοσταλγία, η απόσταση. Λένε, τάχα, ότι ο Τοξότης δεν υποχωρεί... και πράγματι, με τα δεδομένα που είχα και συνέχιζα να ζω, ΔΕΝ γίνονταν να υποχωρήσω. Έπρεπε να φανώ, να παρουσιάσω ΤΙ μετέφερα από την πατρίδα και πόσο άξιζαν όλα αυτά. Στην "ημιμάθεια" που με τριγύριζε, αργότερα η τρυφερή ηλικία των παιδιών μου για να μάθουν τη σωστή γλώσσα από μένα.. η "ισόποση" περηφάνεια στον άνδρα μου... μας ξεχώριζαν στο πρώτο σκαλί. Για αυτά, ναι, άξιζε. Για σύντομη απάντηση στην ερώτηση: -Ναι, άξιζαν!

Ερ.
Ανταγωνισμός παντού, αρρωστημένος, μέχρι και που κλείνουν πόρτες. Τελικά η ζήλεια είναι ο ιός της Τέχνης; 
Κι αν η Τέχνη παράγει εύκολα ιούς, πόσο μαζόχες μπορεί να είναι οι Καλλιτέχνες; (γενικώς)
 


Απ.
 Όταν, π.χ., στο Παρίσι πάνε όλοι σχεδόν, "με ένα πινέλο κι ένα χαρτί" ... δεν αναρωτιέται κανείς γιατί όλοι θέλουν να γίνουν Ζωγράφοι (!) για να κερδίσουν φήμη και χρήματα... ΔΕΝ είναι όλοι ταλαντούχοι. ΔΕΝ έχουν όλοι τις απαραίτητες γνωριμίες για να προωθηθούν. ΔΕΝ αγοράζει ο κόσμος. Απλά, πιστεύει ότι Μπορεί να κάνει το ίδιο αν... αν ... αν... 
Το ξεχωριστό επίτευγμα είναι: η έμπνευση, να έχει ΤΥΧΗ, και να βρεθεί χρηματοδότης. Τα επόμενα ακολουθούν. Και η πέτρα κυλάει από φυσικές συνθήκες... μα δεν φτάνει πάντα στη θάλασσα, ούτε γίνεται πάντα μέρος για θεμέλια...
 
Τα "ψιλά γράμματα" (υποχωρήσεις κάθε είδους, θράσος, απογοητεύσεις, τόλμη, διαφθορά κ.λ.π.) είναι μέρος από την προσπάθεια φωτοδοσίας για λάμψη, προσωρινή, ή διαρκείας...
 
Νομίζω ότι η παραγκώνιση του ατόμου που έδωσε πολλά και νομίζει ότι άξιζε περισσότερα, είναι μια ανθρώπινη ψυχολογική -και πολλάκις χρηματική- αιτία για το διαιωνιζόμενο άγχος.
 
Ερ.
Μιλώντας μαζί σου και με άλλους ποιητές, είδα πως συνεννοούμαστε με απλά λόγια.
 
Απορία: Στα ποιήματα, τι σας πιάνει και μας κάνετε να κατεβάζουμε λεξικά, για να σας καταλάβουμε;
 
Εσύ, δε, που είσαι νοσταλγός της Πατρίδας, της Ιστορίας της και της Μυθολογίας της, πλαγίως, μας στέλνεις και για διάβασμα χοντρό!
 

(απάντηση 3η) 
!!! Ξέρεις, όλοι αγαπούν το απλό, μα είναι και το πιο δύσκολο. Όλα έχουν πλέον ειπωθεί. Η δε λογοκλοπή, μαζί με την κραυγάζουσα λογο-παραλλαγή, θριαμβεύει. Υπάρχει δε, και το άλλο: Εκείνοι που με τα πτυχία τους, διορίστηκαν σε μια "θέση" σε υψηλότερη βαθμίδα στην εδώ τουλάχιστον κοινωνία, ή ακόμη και "θεσούλα" που συμπληρώνει "κρέντιτς" για ολοκλήρωση σπουδών... δεν καταδέχονται τους άλλους. Κοιτούν να τους μοιώσουν. Μόνο την παρουσία τους θέλουν για να μετρούν κεφάλια ή για να δίνουν «βάρος» στους καλεσμένους του ακροατηρίου… Αν έχεις κάνει ένα σκαλί πιο πάνω, με ανάρμοστα σχόλια πασχίζουν να σε γκρεμίσουν... Αναγκάζεσαι να παραμερίσεις την εύκολη γραφή (εκ πείρας το αναφέρω,) η οποία αρμόζει για το ομογενειακό κοινό που δεν έχει τη δύναμη να απορροφάει δυσκολονόητες λέξεις ή σκέψεις) και δημοσιεύεις ένα διαφορετικό τρόπο έκφρασης. Κι όμως, έχω γνωρίσει πτυχιούχους που ήρθαν από την πατρίδα και που έβαλαν την ενέργειά τους σε "ντάινερς", ανθοπωλεία κ.ά.) και πρόκοψαν, δίνοντας την ευκαιρία στα παιδιά τους να ανέλθουν... Άφησε δε, το...μονοτονικό... ως και τις απαιτητικές αλλαγές της προηγμένης "επιστήμης".
Ζούμε σε άλλο κόσμο. 


Ερ. Νομίζεις πως υπάρχουν άνθρωποι που τα ξέρουν όλα;
 
Νομίζεις πως θέλουν ή μπορούν, να τα μάθουν όλα;
 
Κι αν δεν προλαβαίνουν, χάνουν το δικαίωμα να απολαμβάνουν τα καλά της Τέχνης;
 


Απ. ...έτσι νομίζουν "οι Ξερόλες!!!" κι άντε να τους αλλάξεις μυαλό!!! Θυμάμαι τους "Λογοτεχνίζοντες" που αποστήθιζαν μερικά τρανταχτά αρχαία ή και νεωτέρων ονόματα... με ευκολία έσπερναν εντυπώσεις... και πολλοί τους "ευλογούσαν"...
 

Ερ. ...Γιατί, σίγουρα υπάρχουν και κακά, δεν το συζητάμε!
 

Απ.   Κυκλοφορούν τόσοι γύρω μας, σε "παρεούλες και άλλες κλίκες" ... που λειώνουν σαν τον πάγο με τον πρώτο ήλιο...
 

Ερ. Τελικά, ξέρω πως η Τέχνη για τον ίδιο τον Καλλιτέχνη, είναι τρόπος ζωής. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
 
Εγώ, ο άλλος, οι άλλοι, κατανοούμε αυτή την Τέχνη, πολυποίκιλα.
 
Είναι θέμα αγγίγματος και συχνοτήτων… νομίζω.
 
Διαβάζοντάς σε, τόσα χρόνια και ανατρίχιασα και συγκινήθηκα και έκλαψα και ευαισθητοποιήθηκα ποιο πολύ με τα θέματά σου. Τι μένει λοιπόν; Στόχος ν’ αφήσουμε πίσω μας, λόγια που συναρπάζουν;
 


Απ. Η προσπάθεια και η ποιότητά της. Όσο ζούμε.
 
Κάθε τι έχει την δική του δύναμη. Τον δικό του χρόνο.
 
ΕΔΩ, η Εκκλησία ΔΕΝ ενδιαφέρεται όπως θα έπρεπε. Τα σκάνδαλα, τελικά, προσδιορίζουν αυτό που λέω.
Βιβλιοθήκη; Ακόμη το παπαγαλίζουν μερικοί... σαν κι εμένα.
Πολύτιμα κεντήματα, χειροτεχνήματα... πίνακες, φωτογραφίες, παλαιές και πρόσφατες...κ.λ.π., θα πεταχτούν κάποιο πρωϊνό στο πεζοδρόμιο για να τα πάρει το φορτηγό των σκουπιδιών... 
ΑΥΤΟ ΠΟΝΑΕΙ!!! ΠΟΛΥ!!!
 


Ερ.Κι αν ναι, πιστεύεις πως οι νέες γεννιές, θα νοιαστούν γι’ αυτά τα λόγια;
 

Απ. Όχι! Ίσως κάποιος που του το ζήτησε μια …εφημερίδα, η για διδακτορικό σε κάποια Σχολή... 
Έχουν ήδη φύγει από τη ζωή όλοι οι παλαιότεροι "εργάτες" του λόγου... 
Ποιος ασχολήθηκε; Εδώ, ή και στην Πατρίδα; 


Ερ. Εκεί γύρω είναι οι απορίες μου.
 
Στο τι κέρδισες, τι έχασες, που ασχολήθηκες με την Λογοτεχνία.
 



Απ.  Είχα την τύχη να γνωρίσω -ως μέλος σημαντικών Εταιρειών ή και Συλλόγων της Νέας Υόρκης- σπουδαίους Λογοτέχνες. ( Ας βάλω κι ένα-δυο των Αθηνών, Ε.Ε.Λ., Ε.Θ.Σ. π.χ. που δεν ενδιαφέρθηκαν διόλου-)...
   Αμφότεροι, ίδιες περιπτώσεις. Να τους μεταφράσω στη γλώσσα μας... ή οι έλληνες, να βγει ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ έργο, το πόνημά τους...  …και να μου θυμώνουν που «εγώ, Ελληνίδα, και να μη προωθώ την μεγαλοφυϊα τους, το μεγαλούργημά τους…»
Αγνοούν τη γάγγραινα
 ... τα χρήματα που εσύ ΠΡΕΠΕΙ να πληρώσεις στον εκάστοτε «αντζέντη» για να το αξιολογήσει...  -ίσως αν το ...εγκρίνει- να το στείλει σε εταιρία, να διαβαστεί... κλπ, να βρεθεί χρηματοδότης, ηθοποιοί... και βάλε.. 
Ποιος θα αναλάβει αυτά;;;;;  …
 Όνειρα θερινής νυκτός.


Ερ.  Κι αν ναι, πιστεύεις πως οι νέες γενιές, θα νοιαστούν γι’ αυτά τα λόγια; 
Εκεί γύρω είναι οι απορίες μου. Στο τι κέρδισες, τι έχασες, που ασχολήθηκες με την Λογοτεχνία. 

Απ. Εξαρτάται από ποια γωνία το βλέπεις…


Ερ. Τι κέρδισες, τι έχασες, που ασχολήθηκες με το ίντερνετ;
 

Απ.   - Α! Είναι σαν μια "μικρή" ψεύτικη εφημερίδα! Ναρκισσισμός! Είναι... χρόνος χαμένος, για μένα, τουλάχιστον...
 


Ερ.  Τι έχασες απ’ την προσωπική σου ζωή (οικογένεια, κ.λ.π.), γιατί η Τέχνη σε φλέρταρε συχνά, κι εσύ της δινόσουν απλόχερα, σαν εύκολη… από καιρό!
 


Απ.  … Δεν τελείωσα φράση μου από "πιο πάνω"...
 
Μετά από το Λογιστήριο στη Μόμπιλ-Όϊλ, έμεινα στο σπίτι, μάνα, και γραμματέας στην Ηλεκτρολογική Εταιρεία του Δημήτρη. Είχα πολλές ώρες ευκαιρίας για γράψιμο και δημιουργίες...... Οργανωμένοι σαν οικογένεια, παρουσιάσαμε πάμπολλα θεατρικά μου, με δικά μας τα έξοδα... όπως και άλλα είδη του λόγου...
   οι δε διάφοροι ομογενειακοί σύλλογοι με καλούσαν για να δώσουν ουσία στις εκδηλώσεις τους…  Η «Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών Αμερικής» …στην αρχή του .80-.85, κάπως κινήθηκε. Μετά, ψυχομαχούσε. Τώρα; Μόνο το «όνομα» πιπιλίζουν που και που… άσχετοι,  δίχως εκδήλωση ...

Ερ.  Τι δεν έζησες; 

Απ.  -Τα ταξίδια... 


Ερ.   Τι σε πονά;
 


Απ.  ...ότι δεν έχω χρόνο να καθαρογράψω τα χειρόγραφα που κραυγάζουν σε συρτάρια μου...
 


Ερ.  Θα είναι φάρμακο, θαρρείς, αν γύρναγες στην πατρίδα, έστω και τώρα; (ή δηλητήριο;)
 

Απ.  - ...ένα ταξιδάκι, να γνωρίσω διαλεχτούς ανθρώπους, που γνώρισα όλα αυτά τα χρόνια. Η Πατρίδα μας είναι πανέμορφη! ΠΟΥ να πρωτοπάω;;;
 Χρειάζεσαι χρόνο και χρήμα.
Όσο για  τα "κυβερνητικά"; Ένας κρυφός φόβος… Εδώ, κι εκεί…
Παντού αναστάτωση.
 
Αίσχος.
 
Βοσκοί και Λύκοι... Όποιος υπερισχύσει...
 


Κατερίνα: 
Γιώτα, Γιώτα, αγάπη, φίλη, μάνα κι αδελφή, δε θέλω να σε κουράσω άλλο. 
Έναυσμα δίνω, για δυο παραπάνω λόγια, επί της ουσίας.
 
Την ζυγαριά σου, κοίτα.
 

Εκείνη θα σου πει την αλήθεια
.
 

Απ. - Η ΑΛΗΘΕΙΑ; είναι κι αυτή προσωρινή
 

Κατερίνα: Πρόσθεσε ότι έχεις ανάγκη να πεις. 

Απ.  - Να ήταν εύκολο να ζήσω λίγη ηρεμία με αγαπημένους... Εκείνοι, γνωρίζουν ποιοι είναι... 


Κατερίνα:  Μην αγχωθείς, με την ησυχία σου!
 
Σε νοιάζομαι και το ξέρεις!
 



Απ.  -  "... αγάπη, φίλη, μάνα κι αδελφή, ..."
 ΙΔΙΑ και περισσότερα από μένα. Κι από τους δικούς μου.
ΔΕΝ ...ξανοίγομαι εύκολα, το ξέρεις ήδη.
Να είστε όλοι καλά.

Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2018

Δυνατά ζεϊμπέκικα για τον Δημήτρη της Γιώτας!

Με πολλή αγάπη, για τα γενέθλιά του!
Νά 'ναι γερός, δυνατός, ευτυχισμένος!


Τα δυνατα ζειμπεκικα του Δημήτρη Μητροπάνου