***
ΨΥΧΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ της ΓΙΩΤΑΣ ΣΤΡΑΤΗ - ΣΠΑΝΟΥ (Δεύτερη έκδοση)
ΠΟΙΗΣΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ 2015
(Δεύτερη έκδοση)
Κερί ανάψαμε
για κείνους που μας πόνεσαν στο ξεχείλισμα
της δικής τους τραγωδίας. Μακριά μας.
Η δωρεά μας, ασήμαντη. Μικρή λίμνη δάκρυα.
Ψίχουλα στα αγριοπούλια. Κουρτίνα τραβηγμένη
στο εκτυφλωτικό φως.
Ήλιος και δάκρυα δεν συμφωνούν.
Τα χείλη συμπάσχουν.
Σιωπή.
Στις Άνδεις, ψηλά εκεί,
για χιλιάδες χρόνια προσφέρουν
τσάι από φύλλα κόκα,
να συμπληρώσουν την έλλειψη οξυγόνου.
Ζούμε, μουδιασμένοι,
απολαμβάνοντας οδύνη.
Αναρωτιέμαι αν Ζούμε.
***
Αγωνιστήκαμε
να προσφέρουμε ένα όμορφο παρελθόν. Ανώδυνο
όσο έπαιρνε, εύπλαστο, προσγειωμένο όσο οι εποχές επέτρεπαν.
Να καλύψουμε τις δικές μας μνήμες
της ασημαντότητας.
Να δικαιολογήσουμε την δική μας απόφαση του μισεμού.
Να ωραιοποιήσουμε τις πληγές της πατρίδας. Τις δικές μας!
Να ανυψώσουμε την ταραγμένη, αξιοζήλευτη Δόξα της. Να
ελαττώσουμε το αδιόρατο νέφος όπου ενστικτωδώς μάτωνε την
καρδιά.
Να μπολιάσουμε λατρεία στην Γη μας.
Στις Ρίζες.
Κι έγινε το παρόν γροθιά στο πρόσωπο.
Θηλιά στον λαιμό μας.
Κι εμείς, να αγωνιζόμαστε!