Κυριακή 21 Μαρτίου 2021

Τα λουλούδια που σου έλεγα...

...και τι μου θυμίζουν. (Που τα λέω "σημάδια".) 

Πριν τα χιόνια, όταν μοίραζα σακούλες με λεμόνια στην γειτονιά.

Αγαπημένο λουλούδι της Αφρούδως, σε πολλούς ασβεστωμένους τενεκέδες στην πρώην αυλή μας.

Ούτε που ξέρω πως το λένε.

Μικρή, δεν το συμπαθούσα ιδιαίτερα.

Το έχω δει 3 φορές στη ζωή μου, από τότε. Σημαντικότατη η πρώτη φορά, γραμμένο δημοσίως, σε πολλή Ανώτερη στιγμή μου και τόπο...




Αυτές οι φωτογραφίες είναι πριν τα χιόνια, μετά τις ανθισμένες αμυγδαλιές σου, που θυμίζουν τον Φίλο μου Ανάργυρο, οι αγαπημένες του πασχαλούδες, στον δικό μου κήπο.




Αυτές οι φωτογραφίες είναι μετά τα χιόνια, μετά τους κρίνους, πάλι στον κήπο μου, κι ας είναι του βουνού!







Κι ήταν το πρώτο Ψυχοσάββατο.

Υγ. Εδώ και μέρες οι λευκοί κρίνοι οργίασαν, μαζί με πολλά άλλα λουλούδια και αγριολούλουδα, μα δεν έτρεξα να τα φωτογραφήσω.

Η Άνοιξη ήρθε και τώρα την βλέπουν όλοι γύρω τους, θέλοντας και μη.

...Μην κοιτάς τα αγριόχορτά μου!

Δικαίωμα ζωής έχουν κι αυτά!

Με αγάπη,

Κατερίνα


Τετάρτη 10 Μαρτίου 2021

...Και η Αφρούδω, άκουσε την Γιώτα και άνθισε...

 Όταν πήγα στις ανθισμένες αμυγδαλιές, δεν πήγα με τα πόδια, πήγα με την ψυχή μου.

Από μακριά έβλεπα τις νυφούλες - γέρικες αμυγδαλιές και σκεφτόμουν την φίλη μου Γιώτα, μα μόλις πλησίασα, την προσοχή μου τράβηξαν οι λευκοί αγριόκρινοι της μάνας, που ακόμα, δεν είχαν ανθίσει.

"Θα περιμένω, μάνα, εσύ ξέρεις το πότε θα μου δώσεις το σημάδι σου", της είπα νοητά.

(Συνήθως τον πρωτο-βρίσκω ανθισμένο, στον κήπο μου. Φέτος, κάτι άλλαξε, κι όπως θέλει ο καθένας το μεταφράζει.)


Αυτή η φωτογραφία ήταν πριν τα χιόνια.

28 Φεβρουαρίου έκανα την ανάρτηση εδώ, με τις ανθισμένες αμυγδαλιές.

Στις 3 Μαρτίου η Γιώτα Στρατή - Σπανού, εμπνεύστηκε το ποίημα: Στην Αφρούδω,  την άγνωστη ηρωίδα !!! (Θα το βρείτε ΕΚΕΙ) και το έγραψε στα Ζαγοριανά χιόνια της Αγάντας, σαν σχόλιο.

Με συγκλόνισε, τότε, όταν το διάβασα.

...Εγώ, περίμενα τους κρίνους, ν' απαντήσουν, κι αυτό έγινε το Ψυχοσσάβατο, 6/3/21

Παραμονή με "εξυπηρέτησε" μια άλλη φίλη με το σταράκι και τα ονόματα (πρώτη φορά στα χρονικά, πάντα έτρεχα μόνη μου, κάθε φορά, η τελευταία φορά όμως - πέρ'σι, ήτανε τόσο κακώς συμβολική) που δεν ξαναέκανα. Είναι απ' τ' άγραφα και της σιγής.)

Να μην τα πολυλογώ, απόγευμα Ψυχοσάββατου πήγα να δω, αν υπήρχε "σημάδι" της μάννας.

Κι ήταν εκεί και με περίμενε, ίσως κι απ' την προηγούμενη.














...Κι αυτά τα τρία μωβ αγριολούλουδα, "κάτι" λένε...
Ίσως είναι το φρέσκο πένθος, γνωστών μας... αγαπημένων.




Τα φρέσκα φυλλαράκια πληθαίνουν, τα ανθάκια ήδη δένουν καρπούς, η Φύση συνεχίζει το έργο της, απτόητη.











...Αποφεύγω να κόβω λουλούδια, μα όταν πρόκειται για το Προσκυνητάρι μου, το θεωρώ ευλογημένη "κίνηση".

Το ποίημα της Γιώτας, για την Αφρούδω που την αποκαλεί "άγνωστη ηρωίδα", (υπερβολικός ο τίτλος, μα το έκανε από αγάπη σε μένα), δεν θα το φέρω σ' αυτή την ανάρτηση. Συν τω χρόνω, θα πάει εκεί που πρέπει.

Θα φέρω όμως κάτι άλλο, απ' το προσωπικό μου αρχείο, (και blog) που μίλησε ο δάσκαλος Γιώργος Θωμάς (Αθάνατος, κι αυτός! περισσότερα, ΕΚΕΙ) που γνώριζε προσωπικά την μάννα μου, όπως και τόσες άλλες μανάδες!



Ηρωίδες;

Τρισάγιες;

Ότι και να πούμε εμείς, ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ, ξέρει!

Η Αφρούδω ήταν πολύ ταπεινή, Γιώτα μου. Δεν της άρεσαν οι τεμενάδες. Έκανε το καλό, κρυφά κι αν την ρώταγαν, απαντούσε: "δεν ξέρω τίποτα", κι αν τύχαινε και φανερά, κι αν της έλεγαν και  "ευχαριστώ", έσκυβε το κεφάλι και έφευγε, γιατί ένιωθε σα γυμνή και ντρέπονταν...

Συγκινήθηκε η Αφρούδω, μαζί σου, Γιώτα μου, γι' αυτό άνθισε εκεί, νωρίς - νωρίς!

Είναι μια μεγάλη παρέα, ΟΛΟΙ, ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ, δεν θέλουν να κλαις.

Μόνο το "σακί" που φιλοξενούσε την ψυχή τους άφησαν εδώ. Οι ψυχές τους είναι ολοζώντανες και μας δίνουν συχνότατα τα "σημάδια" τους, με κάθε τρόπο.

Είναι μια "άλλη" επικοινωνία αυτή και δεν είναι τυχαίο που αυτές τις μέρες εμπνεύστηκες την Αφρούδω, αντί την δική σου μάνα, παρ' όλο που σίγουρα, την σκέφτεσαι, κάθε μέρα!

Ο Δημήτρης σου έβαλε το "μέσον", γιατί ήξερε πως μόνο έτσι, θα λάβεις τις μεταφυσικές μου απαντήσεις που θα σου δώσουν δύναμη, να μη λυγίσεις και να σταθείς όρθια, χωρίς εκείνον.