Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2020

Η Αστοριανή είπε...

 


Ο/Η Αστοριανή είπε...

Χρονια σου Πολλά, αγαπημένη.
Σε έμαθα, τόσα χρόνια. Τρυφερή, κρύβεσαι από το αδηφάγο πλήθος, προτιμώντας να χάνεσαι.
Μα όταν αρχίζει να χοχλάζει η καρδιά σου,
κι αναζητάς το τόξο μου, το γυρίζεις καρφί στην καρδιά μου... και "φούρνος να μη καπνίσει..."
Σε βλέπω να ραγίζεις με αυτά που γράφω, ΓΝΩΡΪΖΩ, δεν είχαν αυτό το σκοπό... Ξέρω πως με σκέπτεσαι. Λες και είμαι δίπλα σου. Μη μου δικαιολογιέσαι.

Είναι Κυριακή βράδυ. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Ο Δεκέμβρης ξεψυχάει, 27, κιόλας. Είπα να ρίξω μια ματιά...
Τα σύννεφα γεμίζουν τα ντεπόζιτά τους να πλύνουν τις βρωμιές της Γης, αργότερα. Ούτε ίχνος αστεριών, ούτε αναλαμπή της γηραιάς σελήνης.
Πού θα βρει τον δρόμο, να μιλήσουμε απόψε.

Μπήκα με κρυφή περιέργεια στο "ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ"... ΆΛΑΛΗ! που έγραψες κάπου, κι εσύ.

Ψηλαφιστά, θα αγγίξω μία-μία τις φωτογραφίες που έβαλες για να με λειώσεις, απόψε. Και νόμιζα ότι κάπως κατάφερα να μειώσω τον κρουνό των δακρύων. Πως κατόρθωσα να μετράω τις ανάσες, να ελέγχω τους κτύπους της καρδιάς, (τώρα, το ξέρει, μισή-μισή την μοιραζόμαστε,) και να πιέζω την ελάχιστη λογική που μου απέμεινε, για να κινούμαι, για να μη πιάνομαι τοίχο-τοίχο, για να προχωρώ... να λέω ότι ψευτο-υπάρχω και ότι θα τα καταφέρω...

κι ήρθες,με το ομορφότερο Χριστουγεννιάτικο Δώρο σου, να θαμπώσεις τα μάτια μου, να ρουφήξω τους βόγγους μου, να λιγοστέψω την δύναμή τους που φωλιάζει αόρατη στους άβαφους τοίχους, να μην τους ακούω κάθε φορά που τον σκέπτομαι...
Τον έβαλες τόσες φορές στην σειρά, έτοιμο να στροβιλιστεί,να προσπαθεί, μα να μη τα καταφέρνει... Εκεί! Στάσιμος. Στα μισά της στροφής ενός χορού που ποτέ πλέον δεν θα ολοκληρωθεί.
Σαν να μη χορεύει για μένα, για κείνον, για τους υπόλοιπους, που κρυφά τον ζήλευαν... κι ήταν οι στροφές του γεμάτες πάθος. Ισορροπία. Λεβεντιά.

Κι όμως, σε ευχαριστώ που μου τον έφερες κοντά μου. Σημάδι, που ψάχνω άπειρες φορές, να ρθει, να μου πει μια κουβέντα.
Απόψε, θα ρθει συντροφιά στο κρύο κρββάτι μας, θα αγγίξω την πλευρά του, θα χαίδέψω το μαξιλάρι του, θα πω με τα μάτια την καληνύχτα μου, για να γυρίσω και να αφήσω τα δάκρυα αθόρηβα στο δικό μου.
Η κόκκινη γραββάτα,
θηλειά στο λαιμό μου.
Κανείς δεν με ακούει.
Κανείς δεν με βλέπει.
Τέλεια αποχή.
Τα πιο μοναχικά, τα πιο λυπημένα Χριστούγεννα.

Ίσως, αδειάσει το πυθάρι, και να στεγνώσουν τα δάκρυα μου, γι΄απόψε.
Αύριο; Έχει ο Θεός.

Καλή νύχτα, για μένα.
Ήδη πρωί, "καλή μέρα" για σένα.

Πάντα με την αγάπη μου.

28 Δεκεμβρίου 2020 - 6:53 π.μ.

 

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2020

"ΘΕΡΜΑ ΣΥΛΛΗΠΗΤΗΡΙΑ" στην Γιώτα Στρατή, για τον καπετάνιο και χορευτή της Ζωής της, Δημήτρη Στρατή.




***Δύναμη και κουράγιο στην οικογένειά του!


***

Η σελίδα της Γιώτας Σπανού - Στρατή, που η Τέχνη κυλάει στο αίμα της, ακόμα και στον μεγάλο πόνο, με Τέχνη και Αγάπη τον εκφράζει, ΕΚΕΙ:

(Πρώτο δημόσιο ΑΝΤΙΟ από μένα, εκεί.)

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2020

ΒΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ - ΠΟΙΗΣΗ - ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ - ΣΠΑΝΟΥ

ΒΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ - ΠΟΙΗΣΗ - ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ - ΣΠΑΝΟΥ

Βήματα των προγόνων μου σήμερα σηκωθείτε
μνήμες να ξεσηκώσετε από το βυθό της λήθης.
Με σταθερό βηματισμό την δόξα οδηγήστε
στις πιο ψηλές βουνοκορφές, στις ποιο πλατιές κοιλάδες.

Ανοίξτε δρόμους λευτεριάς! παράδειγμα η γης μας,
όπου γενναίοι ήρωες αγκάλιασαν σαν μάνα.
Ψυχές των ένδοξων νεκρών, σήμερα συναχτείτε
σ' ένα σεμνό λιβανωτό στα ύψη του αιθέρα.

Με λόγια αγάπης κι οδυρμού, με βουρκωμένα μάτια,
χιλιόπικρες οι θύμησες, λες και ηχούν στ' αυτιά μας.
Πίσ' απ' τα χείλη οι προσευχές. Στα βάθη της καρδιάς μας
βροντοκοπούν οι χτύποι της. Ο θρήνος ξεχειλίζει.

Βήματα των προγόνων μου, ήχοι του Άγιου τόπου
όπου Πατρίδα λέγεται, δείξτε στην οικουμένη
της Λεφτεριάς το έμβλημα, την δόξα των Ελλήνων.

Σελίδα 81, απ' το βιβλίο:
ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ
ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΜΕ ΑΙΜΑ!
Εκδόσεις Δ.Θ.Ε.Λ. 2010 Νέα Υόρκη

***




ΓΗ ΜΟΥ - ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΩΤΑΣ ΣΠΑΝΟΥ - ΣΤΡΑΤΗ

ΓΗ ΜΟΥ - ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΩΤΑΣ ΣΠΑΝΟΥ - ΣΤΡΑΤΗ

Σελ. 69 απ' το βιβλίο της "Γραμμένα με Αίμα!"

***





ΚΥΜΑΤΑ ΜΝΗΜΕΣ - ποίηση - Γιώτα Σπανού - Στρατή

ΚΥΜΑΤΑ ΜΝΗΜΕΣ - ποίηση - Γιώτα Σπανού - Στρατή

Σελ. 60, απ' το βιβλίο της "Γραμμένα με Αίμα!"







Η ΕΝΤΟΣ ΣΙΩΠΗ - ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ - ΣΠΑΝΟΥ

Η ΕΝΤΟΣ ΣΙΩΠΗ - ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ - ΣΠΑΝΟΥ

***
...και μου λέτε να κρατηθεί εντός η σιωπή!

Αφού πνίγεται και θέλει να σωθεί, βουλιάζει,
ζητώντας χέρι στοργικό.
Δεν έχει σημασία σε πιο κύτταρο ανήκει...

Η θάλασσα δεν ξεχωρίζει, δεν καταχωρεί.

Απλώνεται, απλώνεται και συνεχίζει ν' αφομιώνει
τα μυστικά μας στα χείλη των πολύχρονων κογχυλιών,
και στη στιλπνή γυαλάδα τους.
Γι' αυτό στο άτοπο άγγιγμα ματώνουν τα κοράλια,
γι' αυτό χάνουν τις ρίζες τους οι βράχοι,
...γι' αυτό, το ακάνθινο στεφάνι άνοιξε αιμορέουσα πλγή
και μια ελπίδα αντοχής
στη μέση της καρδιάς...
άκουγε την καρδιά μα με το νου μιλούσε...

Γι' αυτό και τα δυο ανθίζουν
με το αίμα της ροδιάς...

Με πόνεσε η εντός σιωπή...
Γι' αυτό σας κάνω συντροφιά στην νύχτα.

Σελ. 14, από το βιβλίο της "Γραμμένα με Αίμα!"




ΨΕΜΜΑΤΑ - ΠΟΙΗΣΗ - ΓΙΩΤΑ ΣΠΑΝΟΥ - ΣΤΡΑΤΗ

ΨΕΜΜΑΤΑ - ΠΟΙΗΣΗ - ΓΙΩΤΑ ΣΠΑΝΟΥ - ΣΤΡΑΤΗ

***

Ψεύτικα όσα υπέγραφ' η πανσέληνος
το βράδυ πριν να λήξει το ταξίδι
ότι θ' αλλάζαμε τα μυστικά, τ' ανείπωτα,
στη πρύμνη, με τον Ζέφυρο να κρυφακούει...
...έδεσα κόμπο στο μαντήλι την υπόσχεση,
κι είχε μια γλύκα η καρδιά πριν ξημερώσει,
για να μαυρίσουν μάτια, χείλη, από την άρνηση...
με την επάνοδο - κρυφό λυγμό τ' Αιγαίου...

Όσ' απ' τα πτερωτά τα μοιραστήκατε
ωτακουστές της πρύμνης και τ' ανέμου,

κρεμάστε ένα φιλί στο μαύρο σύννεφο,

ψεύτικο ήταν και το Ουράνιο Τόξο...
Γεμίστε κάθε πόρο του κορμιού αγαλλίαση,
κάθε εικόνα του ματιού, ευτυχία!

Φέρτε όση μπορείτε, στην καρδιά, την άδολη.
Θα χρειαστεί, προσάναμα, για το χειμώνα.

Σελ. 15, απ' το βιβλίο της "Γραμμένα με Αίμα!"





ΑΠΟΨΕ ΥΠΑΡΧΩ - ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ

ΑΠΟΨΕ ΥΠΑΡΧΩ - ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ

***



Σελ. 42, απ' το βιβλίο της "Γραμμένα με Αίμα!"

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2020

ΒΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ - ΠΟΙΗΣΗ - ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ - ΣΠΑΝΟΥ

ΒΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ - ΠΟΙΗΣΗ - ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ - ΣΠΑΝΟΥ

Βήματα των προγόνων μου σήμερα σηκωθείτε
μνήμες να ξεσηκώσετε από το βυθό της λήθης.
Με σταθερό βηματισμό την δόξα οδηγήστε
στις πιο ψηλές βουνοκορφές, στις ποιο πλατιές κοιλάδες.

Ανοίξτε δρόμους λευτεριάς! παράδειγμα η γης μας,
όπου γενναίοι ήρωες αγκάλιασαν σαν μάνα.
Ψυχές των ένδοξων νεκρών, σήμερα συναχτείτε
σ' ένα σεμνό λιβανωτό στα ύψη του αιθέρα.

Με λόγια αγάπης κι οδυρμού, με βουρκωμένα μάτια,
χιλιόπικρες οι θύμησες, λες και ηχούν στ' αυτιά μας.
Πίσ' απ' τα χείλη οι προσευχές. Στα βάθη της καρδιάς μας
βροντοκοπούν οι χτύποι της. Ο θρήνος ξεχειλίζει.

Βήματα των προγόνων μου, ήχοι του Άγιου τόπου
όπου Πατρίδα λέγεται, δείξτε στην οικουμένη
της Λεφτεριάς το έμβλημα, την δόξα των Ελλήνων.

Σελίδα 81, απ' το βιβλίο:
ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ
ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΜΕ ΑΙΜΑ!
Εκδόσεις Δ.Θ.Ε.Λ. 2010 Νέα Υόρκη

***



Παρασκευή 22 Μαΐου 2020

ΟΥΡΑΝΙΟ ΔΩΡΟ (Υιώτας Στρατή) - Κινέζικο βραβείο


***

ΟΥΡΑΝΙΟ ΔΩΡΟ
(Υιώτας Στρατή)



Είναι φορές όπου χαρές
έρχονται σαν τις αστραπές
στον ουρανό μας…

Έτσι και κρεμαστείς στο φως,
και ασπαστείς, επιτυχώς,
στην έμπνευση κι όση κατέχεις γνώση,
μπορεί δυο λέξεις να φανούν σαν σφαίρες,
να διαπερνούν τον νου,
και να μη συμφωνούν, ποια είναι εκείνη
όπου στο τέλος θα σε… σώσει,
έτσι και τώρα προσπαθώ κάπως για ν’ απολογηθώ,
-λες κι είμαι ένοχη στης αστραπής τον χώρο-
γιατί πριν φτάσει η βροχή ουράνιο τόξο έχει φανεί
και απροσδόκητα μου χάρισε το ΔΩΡΟ:

Είναι η διάκριση και συμμετοχή ποιήματός μου στην αγγλική γλώσσα, με τίτλο: “DREAM LAKE” και θέμα: «Εντυπώσεις για την περίφημη λίμνη ΚίνγΚέι.»

Τίτλος Ανθολογίας (σελίδες 438, όλες στην Κινέζικη γλώσσα, εκτός Προλόγου, στην αγγλική, χώρες 34): «Λίμνη ΚινγΚέι, στα μάτια των Διάσημων Κινέζων και των Αλλοδαπών Ποιητών:

Η Είσοδος στην Τελευταία Άσπιλη Χώρα»
Φίλες και Φίλοι,
Ο Κινέζος ποιητής και μεταφραστής, Jidi Majia, στον πρόλογό του , στην αγγλική γλώσσα, της Κινέζικης Ποιητικής Ανθολογίας, (εξώφυλλο και ταχυδρομικό φάκελο σας παρουσιάζω) θεωρεί ότι η Κίνα είναι: 
«Η άσπιλη Χώρα όπου δύνασαι να ζεις ποιητικά»Γράφει:
«… Κάθε φορά που μπαίνω σε μια είσοδο, θα αντικρύσω πολλά μαγικά μονοπάτια με διαφορετικές κατευθύνσεις και θ’ ακούσω όμορφες φωνές διαφόρων ειδών από κάθε γωνιά του κόσμου. Και καθώς προσπερνώ αυτά τα μονοπάτια, θα βρω το μυστικό: Όλα συμβαίνει να οδηγούν σ’ ένα τελικό αποτέλεσμα, κι όλες αυτές οι φωνές να διηγούνται ιστορίες μίας τοποθεσίας.
Είναι αυτό, ένα όνειρο; Ή απλά, είναι διότι μ’ έχουν βαθιά αγγίξει τα ποιήματα στην «Είσοδο της Τελευταίας Άσπιλης Χώρας» που τώρα διαβάζοντας τα απολαμβάνω;
Στις 9 Αυγούστου, 2007, στην Κίνα, στην πανέμορφη Qinghai Lake, πάνω από 200 φημισμένοι ποιητές από 34 χώρες και περιοχές, είδαν και πρωτο-επισκέφθηκαν εργασία η οποία παρουσιάστηκε σ’ ολόκληρο τον κόσμο, την Ποιητική Διακήρυξη της Λίμνης ΚινγκΚάι. Στην κυριολεξία, από κείνη τη στιγμή και μετά, το Πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ της Λίμνης ΚινγκΚάι, εξέπληξε τον Κόσμο με μεγάλη ποιητική παράδοση και συνυπάρχουσες πολυ-κουλτούρες, με το μοναδικό γεωγραφικό θέλγητρο και γοητεία της Ανθρωπότητας.
Ήταν ένας σπασμός κουλτούρας που φανερώθηκε στον «Τρίτο Πόλο» Qinghai-Tibet Plateau το οποίο καλείται: η Τελευταία Άσπιλη Χώρα της ανθρώπινης υπάρξεως, και η οποία είναι η πλησιέστερη στον ήλιο. Αναμφιβόλως, σαν ένα τμήμα μιας παγκόσμιας κουλτούρας η οποία αναγνωρίστηκε σ’ όλον τον κόσμο ως ξεχωριστό γεωγραφικό πλεονέκτημα, αρχέτυπη σε Ηλικία και βαθιάς σημασίας στην ποιητική κουλτούρα, το Διεθνές Φέστιβαλ Ποίησης της Λίμνης ΚίνγκΚέι, θα μείνει στην ιστορία της σύγχρονης παγκόσμιας ποίησης, όπως και στην ιστορία της Κινέζικης κουλτούρας.»

***
Περισσότερα στην ΠΗΓΗ

Τρίτη 3 Μαρτίου 2020

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2020

Σιγώ, Γιώτα και παραπέμπω τον κόσμο να αφουγκραστεί τις "δικαιολογίες" της Ύπαρξή σου...

"Αγωνίζομαι να δεχτώ τις σκέψεις μου.
Προσπαθώ να δικαιολογήσω την Ύπαρξή μου."
***
Σιγώ, Γιώτα και παραπέμπω τον κόσμο να αφουγκραστεί τις "δικαιολογίες" της Ύπαρξή σου...
Σ' ευχαριστώ που ολοκλήρωσες την δημοσίευση... του "αγώνα" των σκέψεών σου... (Άνευ συναγωνισμού) στο Ποίημα: "Πόσες φορές".
***


Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Θεοφανείων

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, Γιώτα!

***


Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Θεοφανείων

***

Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2020

ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ - ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΩΤΑΣ ΣΠΑΝΟΥ - ΣΤΡΑΤΗ (Αστοριανής)

***
ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ
(απόσπασμα)


Πόσες φορές
είπα να βάλω σύντομες φοβέρες στο νου
προστατεύοντας την εύγλωττη καρδιά,
κι ανακάλυψα ότι οι ξαφνικές αστραπές του
γίνονταν όλο και πιο συντηρητικές...

Πόσες φορές καταράστηκα τα δάκρυα του ουρανού
που επέμενε
ότι τα δικά μου δεν ήταν αρκετά
για να δροσίσει τον ωκεανό που με χωρίζει
από τον αγαπημένο,
διψασμένο πλέον Σελινούντα.

Ζω λες και μια Αρχαία Πόλη που αναπνέει
κάτω από την αγύμναστη θάλασσα του Κορινθιακού,
αμφισβητώντας την
για την δύναμη των σιγαλών τραγουδιών της,
για τον υπόκωφο αναστεναγμό των ονείρων της,
από τα διάσπαρτα κομμάτια των θρύλων της.

Πόσες φορές έχτισα τοίχος σιωπής
με τα αμίλητα κογχύλια που μάζευα στις ακτές της,
με την ράχη κυρτή, έρμαιο στον αδίστακτο ήλιο,
με τα γόνατα γδαρμένα στους άτακτους κάμπους της.

Μόνο ο βοριάς έδινε οξυγόνο
και κατεύθυνση στα στερημένα οράματά μου,
σπρώχνοντάς με σε απάτητους λειμώνες όπου
τα πέλματα μου αρνούνταν να αφήσουν ίχνη,
κάτω από μια ανόητη σεμνοτυφία.

Πόσες φορές πίστεψα ότι ένας Άνδρας έπρεπε να κατοικεί μέσα μου,
για να του επιτρέπεται να υψώνει την φωνή, να εξοργίζεται,
να βρίζει ανεξέλεγκτα.
Κι όταν στη φημισμένη κοιλάδα μας,
συσκεύαζε ομοιόμορφα κι επιδεικτικά τα χρυσόχροα τσαμπιά
του φημισμένου "Κέρινου Σταφυλιού"
με τις προκλητικές εύγευστες ρόγες, στα ρηχά ξύλινα κιβώτια,
για το φτηνό ξεπούλημα στις αγορές της Πρωτεύουσας, ΝΑΙ,
ακράδαντα πίστευα ότι το ισχνό σώμα μου δεν ήταν αρκετός ναός
για το ατίθασο πνεύμα που με κυβερνούσε σε παρθένους ορίζοντες.

Ίσως η ζεστή καλοκαιριάτικη σκόνη από τα χειμερινά
εκχυλίσματα του αρχαίου ποταμού
είχε γίνει μόνιμη νουθεσία στα πέλματά μου κι είχε
εισχωρήσει μέχρι τις φλέβες μου, θυμίζοντάς μου ότι
τα πάντα είναι σκόνη ευάλωτη, που εισχωρεί ανεξέλεγκτη στη Γη,
στα έγκατα της, στους αγέριδες της, στον ουρανό της και πέραν...

Προσπαθούσα να είμαι αυτόφωτη σε έναν κόσμο γεμάτο Αρχαίο φως.
Εκδικητικό ΦΩΣ.
Εκείνο που ξεκίνησε από τα πρωτόγονα σκαλίσματα των Βράχων,
από τα υγρά, λαμπερά δάκρυα των σπηλαίων
-ποιος είπε ότι η Γη δεν κλαίει κρυφά, σαν απελπισμένη Μάνα-
και πού η καταχωρημένη αναφορά της αιτίας των δακρύων της.

Προσπαθούσα να είμαι αυτόφωτη.
Η αστραπή, αστραπιαία. Ο περίγυρος, ημιφωτισμένος.

Η εκτυφλωτική εκμετάλλευση σε συνδυασμό
με την τύφλωση της συνείδησης
σαστίζει. Αναπάντητη η ερώτηση:
-Μα πώς! Τι είχαν αυτοί που κράτησαν τον δαυλό άσβηστο;
Ποιο άστρο χαμήλωσε επικίνδυνα την τροχιά του
και οι ευνοούμενοι της Τύχης έσπευσαν και ίππευσαν
την αστρόλαμπρη τροχιά του;

Άνδρες!
Άνδρες, με το ένα χέρι στα γκέμια, και το άλλο στα διακριτικά του φύλου τους!
Άνδρες, που ίππευαν τα ιδιόκτητα άλογα της Τύχης
με το ίδιο σκληρό, αντρίκιο πάθος την Γυναίκα.

Την Γυναίκα-Μάνα, την Γυναίκα-Γη.
Την Γυναίκα-άγνωμη, αμίλητη, υπάκουη, ημι-μηδενισμένη.
Την Γυναίκα-σάρκα, την Γυναίκα-υπόδουλη, την Γυναίκα-λαμπερόγνωμη
προς ίδιον κέρδος.
Την Γυναίκα-δέκτη του σπόρου τους. Την Γυναίκα-άβροχη γη
με επιλεκτικές βροχοπτώσεις για την διατήρηση της Δύναμής τους...
Την Γυναίκα-Σύντροφο, Αγαπημένη, Εχθρό. Ζώον προς όλες τις χρήσεις.

Αυτόφωτη; Τί είναι αυτό; Πώς τρώγεται; Πώς χωνεύεται;

Ποια Δύναμη; Ποια Ελευθερία; Ποιος Σεβασμός; Ποια Συγκατάβαση;
Ποια Αλληλο-Εκτίμηση;

Η Γη δεν δίδαξε τον πόλεμο.

Οι γυναίκες τον εγκυμονούσαν για τον Αιώνιο Σπόρο.

Φίδια, με διαπεραστικά μάτια, με σκέλια κυρίως για την Διαιώνιση.
Με Αόρατη Δύναμη για να χτίζουν κάστρα, να γκρεμίζουν τείχη, να σαλπάρουν
καπετάνιοι της Ξηράς και της Θάλασσας, του Ουρανού, και του Χάους. Ωσπου
άρχισαν να αγαπούν την σάρκα τους
και να την μετατρέπουν μέσον πολύγνωμης και πολυταραγμένης ύπαρξης.
Αργά μα λυσσαλαία, πολλάκις ενάντια στην δική τους συμπόρευση,
να εκδικούνται.

Αυτόφωτη;
Σημαδεμένη από την πρώτη κραυγή στο φως. Αδύναμη.
Ναι. Θα ήθελα να ήμουν Άνδρας. Ίσως κατάφερνα τα ακατόρθωτα.
Ίσως το τόξο μου να ήταν πρωτόγονο, ίσως η καρδιά μου πιο ευάλωτη
κάτω από το στέρνο.
Οι Άνδρες, μέσα μου, δεν είχαν συγκεκριμένο πρόσωπο, σχήμα, χρώμα.
Ήταν σύντομες αναλαμπές Δύναμης.
Ανοργάνωτοι, όπως οι περισσότεροι άνδρες.
Καβαλάρηδες ασχημάτιστοι. Φορείς φόβου και σιωπής.

Αναρωτιέμαι
αν η δύση του Ήλιου έχει περισσότερη θέρμη
από την ζεστασιά της ανατολής.
Αν η Αρχαία Πόλη που ζει και αναπνέει κάτω από την γαστέρα
της προσφιλούς υγρής γης, ξεσπάσει τον αιώνιο ρόγχο της,
επιδείξει τις φοβερές πύρινες γλώσσες της,
αναφωνήσει το αιώνιο Τίποτα, καθαρογράψει:

ΕΝΑΣ ο ΚΥΡΙΟΣ του Σύμπαντος. Μια η Υπέρτατη Δύναμη.

Όλα τα υπόλοιπα:
Προσωρινές καταστάσεις. Προσωρινές επιτεύξεις. Προσωρινός ο φαίνων Κόσμος!
Προσωρινή η Εκτίμηση. Η Ειρήνη. Η Αγάπη.

Αγωνίζομαι να δεχτώ τις σκέψεις μου.
Προσπαθώ να δικαιολογήσω την Ύπαρξή μου.

Πλημμύρισε το στήθος από ατίθασα δάκρυα.
Λάβα, διαμάντια, κογχύλια, άμμος, λάσπη, σκόνη.
Γνωρίζω ακόμη τον κόσμο!
Είθε, ως την ύστατη αναπνοή μου, ο Τοξότης, μέσα μου, να είναι ενεργός.

Γυναίκα, σκεπτόμενη, με τον τρόπο μου δικαιούμαι να προσφέρω την ΑΓΑΠΗ.

01-01-20

(Φωτο-σύνθεση Υιώτας. 2019)



ΠΗΓΗ


***