Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

...τού μάραθου



...Δεν ξεχνώ τον μάραθόν σου!

(Άμα βρω άκρη, θα φέρω και λινκς, σχετικών αναρτήσεών σου.)

Υγ. Κολάζ, για κέρδος χρόνου.

Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

8 Ιουλ 2011 - ΛΑΧΤΑΡΑ ΓΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

8 Ιουλ 2011

ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ, Καλή επάνοδο!

ΚΑΛΕς ΣΑς Διακοπές!

Κι εσείς, που τις χρειάζεστε
κι πατρίδα που χρειάζεται εσάς!


Φίλες και Φίλοι
σαν πάτε εκεί που ονειρεύομαι,
που περπατάτε στο χώμα όπου κάποτε γυμνά τα πόδια μου άγγιζαν,
που καρδιά μου έχει το μεγαλύτερο και γνησιότερο απόθεμα αναμνήσεων,
Καλά να περάσετε
και να επιστρέψετε γεροί, ηλιοψημένοι, πλήρης πατρίδας αγαπημένης!
Στους ανέμους θα εναποθέτω τα λόγια μου, θα τα φέρνουν, σίγουρα!
Καλά να μας έρθετε!

Πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα

Ότι "θυμάμαι", δημοσιεύω

ΑΥΤΗ ΕΔΩ την ανάρτηση, δεν την διόρθωσα ποτέ, ούτε συμπλήρωσα όλα όσα σκεφτόμουνα εκείνη την μέρα.

Μπήκα, μόνο, σήμερα και την δημοσίευσα.

Ρώτησα κάποια στιγμή την Γιώτα, αν μ' αφήνει να δημοσιεύσω "ξέσπασμά" μου, είπε 'ΟΧΙ", τότε, (φυσικά και δεν ήξερε τι έγραφα), μα σήμερα, με αφορμή αυτό:

Μια χρονιά ακόμη δίχως "πατρίδα",
μια εποχή ακόμη με όνειρα και αναμνήσεις,
για να συμπληρώνουν το κενό...
Από ανάρτηση της ΓΙΩΤΑΣ, ΕΔΩ,
πνίγηκα και την δημοσίευσα!
ΤΕΛΟΣ!
Σχ. Ποια Ελλάδα να σε καλέσει, Γιώτα;
Ποια; 
Ήλπιζα φέτος... ήλπιζα.

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2016

Για αυτά τα παιδιά μιλάω… με το άπηχτο μυαλό. Για τον βρόμικο κόσμο που ζουν. Κι για εμάς, που τον γνωρίζουμε, μα δεν τον διορθώνουμε…


ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΛΛΩΝ ΚΑΡΑΤΙΩΝ!



Η Νύχτα των βεγγαλικών

(3 Ιουλίου, 2016)


Κρατήστε λαμπερή τη νύχτα των βεγγαλικών. 
Για πάντα.

Όταν εξατμιστούν οι πολύχρωμες, φωτεινές αστραπές, 
όταν καταλαγιάσουν τα μεθυσμένα αστέρια,

όταν σωθούν οι προσωρινές εξώκοσμες εικόνες… 

όταν καθησυχάσουν τα παθιασμένα επιφωνήματα,

και τα βλέφαρα πάψουν να φτεροκοπούν σαν τρομαγμένες πεταλούδες, 

όταν το στέρνο ξεφουσκώσει από την προσωρινή ενθουσιώδη επίτευξη,

τα μάτια των παιδιών 

πάλι θα θολώσουν από τις αναθυμιάσεις 
των ανεύθυνων μέσων εξόντωσης…

Η Αδιαφορία θα πνίξει τις ανάσες τους.

Η Αποξένωση θα κυριαρχήσει στην σύντομη ζωή τους. 
Θα ακολουθήσουν δάκρυα της απώλειας. 
Θα εθιστούν σε καπνούς εγκεκριμένους, 
σε ήχους θανατερούς, σε δάκρυα 
και κραυγές οδύνης.


Τώρα,

ο Κίνδυνος δεν μπαίνει από το μισάνοιχτο παράθυρο. 
Δεν καραδοκεί να επιτεθεί στο σκοτάδι. 
Δεν χρειάζεται έλεγχο, ούτε άδεια «εξασκήσεως επαγγέλματος» …

Τον συναντάς με θράσος κι αυτοπεποίθηση στο προαύλιο του κήπου σου, 
στον εσωτερικό διάδρομο του σπιτιού σου, 
στην καρδιά του διαμερίσματός σου… 

Η εξώπορτα; άσπαστη!

Η δική σου αυτοπεποίθηση, θρύψαλα.


Μα τα παιδιά; 

Ποιος νοιάζεται για τα παιδιά;

Οι έχοντες, νομίζουν ότι τα έχουν ασφαλή. Οι μη, τα στέλνουν με μια ευχή να γυρίσουν σώα στο σπίτι! 

Κι ο Κίνδυνος, καραδοκεί! 

Με όλες τις μάσκες που φοράει. 

Με όλες τις γνωστές παραγράφους για μια νομική «εξιλέωση»…


Τα παιδιά; 

τα ευαίσθητα, που τα …ξέρουν όλα; 
που θα θέλουν όλα; 
που εμπιστεύονται τα «μούβις» που τους διδάσκουν ότι 
η βία είναι ένα ανώδυνο δίωρο, 
ότι η βόμβα είναι «ψεύτικη, ψεύτικος κι ο κρότος…»,

ο δε, Θάνατος, 
είναι μέρος της ιστορίας του έργου…;!

Ο φυσικός πόνος; 
Η αλλοφροσύνη; 
Τα αίματα; 
Ότι 
Είναι αληθοφανή, για χάρη του έργου;…!


Τα παιδιά,

αυτές οι εύπλαστες τρυφερές ψυχές, 
αυτές οι καρδιές που δεν επιθυμούν παρά μια σύντομη ιστορία αγάπης… 
ένα τραπέζι στρωμένο με καλούδια, 
ένα δωμάτιο γεμάτο καινούρια παιγνίδια…
ένα σύντομο, ζωντανό παραμύθι...,


Για αυτά τα παιδιά μιλάω… 

με το άπηχτο μυαλό.

Για τον βρόμικο κόσμο που ζουν. 

Κι για εμάς, που τον γνωρίζουμε, μα 

δεν τον διορθώνουμε…


Κρατήστε την νύχτα των βεγγαλικών, 
για πάντα.

Κρατήστε το φευγαλέο όνειρο όσο μακρύτερα γίνεται.

Για να ξενερώσουν τα παιδιά.

Κρατήστε την Ελπίδα από το χέρι 
κι ας είναι γεμάτη αγκάθια, 
με κρυφή την προσευχή…

Γκρεμίστε τα τερατόμορφα νέα είδωλα.

Αρχίστε από τα γύρω σας.

Ο Κίνδυνος δεν είναι μακριά. Είναι και για σας.


Μα εδώ,

Για τα ΠΑΙΔΙΑ λέω!

Μετά από το πρώτο βήμα, έρχεται και το δεύτερο… και το τρίτο…


ΕΜΕΙΣ κάνουμε το πρώτο βήμα!

Για το συμβόλαιο της Ζωής…

3 Ιουλίου, 2016