Τρίτη 19 Μαΐου 2009

ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ

18 Μαϊ 2009

ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

--------------------------------------------------------

* Βλέπετε Εξώφυλλο και οπισθόφυλλο μαζί


ΟΥΡΑΝΙΟ ΔΩΡΟ
(Υιώτας Στρατή)


Είναι φορές όπου χαρές
έρχονται σαν τις αστραπές
στον ουρανό μας…

Έτσι και κρεμαστείς στο φως,
και ασπαστείς, επιτυχώς,
στην έμπνευση κι όση κατέχεις γνώση,
μπορεί δυο λέξεις να φανούν σαν σφαίρες,
να διαπερνούν τον νου,
και να μη συμφωνούν, ποια είναι εκείνη
όπου στο τέλος θα σε… σώσει,
έτσι και τώρα προσπαθώ κάπως για ν’ απολογηθώ,
-λες κι είμαι ένοχη στης αστραπής τον χώρο-
γιατί πριν φτάσει η βροχή ουράνιο τόξο έχει φανεί
και απροσδόκητα μου χάρισε το ΔΩΡΟ:

Είναι η διάκριση και συμμετοχή ποιήματός μου στην αγγλική γλώσσα, με τίτλο: “DREAM LAKE” και θέμα: «Εντυπώσεις για την περίφημη λίμνη ΚίνγΚέι.»

Τίτλος Ανθολογίας (σελίδες 438, όλες στην Κινέζικη γλώσσα, εκτός Προλόγου, στην αγγλική, χώρες 34): «Λίμνη ΚινγΚέι, στα μάτια των Διάσημων Κινέζων και των Αλλοδαπών Ποιητών:
Η Είσοδος στην Τελευταία Άσπιλη Χώρα»

Φίλες και Φίλοι,

Ο Κινέζος ποιητής και μεταφραστής, Jidi Majia, στον πρόλογό του , στην αγγλική γλώσσα, της Κινέζικης Ποιητικής Ανθολογίας, (εξώφυλλο και ταχυδρομικό φάκελο σας παρουσιάζω) θεωρεί ότι η Κίνα είναι:
«Η άσπιλη Χώρα όπου δύνασαι να ζεις ποιητικά»
Γράφει:
«… Κάθε φορά που μπαίνω σε μια είσοδο, θα αντικρύσω πολλά μαγικά μονοπάτια με διαφορετικές κατευθύνσεις και θ’ ακούσω όμορφες φωνές διαφόρων ειδών από κάθε γωνιά του κόσμου. Και καθώς προσπερνώ αυτά τα μονοπάτια, θα βρω το μυστικό: Όλα συμβαίνει να οδηγούν σ’ ένα τελικό αποτέλεσμα, κι όλες αυτές οι φωνές να διηγούνται ιστορίες μίας τοποθεσίας.
Είναι αυτό, ένα όνειρο; Ή απλά, είναι διότι μ’ έχουν βαθιά αγγίξει τα ποιήματα στην «Είσοδο της Τελευταίας Άσπιλης Χώρας» που τώρα διαβάζοντας τα απολαμβάνω;
Στις 9 Αυγούστου, 2007, στην Κίνα, στην πανέμορφη Qinghai Lake, πάνω από 200 φημισμένοι ποιητές από 34 χώρες και περιοχές, είδαν και πρωτο-επισκέφθηκαν εργασία η οποία παρουσιάστηκε σ’ ολόκληρο τον κόσμο, την Ποιητική Διακήρυξη της Λίμνης ΚινγκΚάι. Στην κυριολεξία, από κείνη τη στιγμή και μετά, το Πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ της Λίμνης ΚινγκΚάι, εξέπληξε τον Κόσμο με μεγάλη ποιητική παράδοση και συνυπάρχουσες πολυ-κουλτούρες, με το μοναδικό γεωγραφικό θέλγητρο και γοητεία της Ανθρωπότητας.
Ήταν ένας σπασμός κουλτούρας που φανερώθηκε στον «Τρίτο Πόλο» Qinghai-Tibet Plateau το οποίο καλείται: η Τελευταία Άσπιλη Χώρα της ανθρώπινης υπάρξεως, και η οποία είναι η πλησιέστερη στον ήλιο. Αναμφιβόλως, σαν ένα τμήμα μιας παγκόσμιας κουλτούρας η οποία αναγνωρίστηκε σ’ όλον τον κόσμο ως ξεχωριστό γεωγραφικό πλεονέκτημα, αρχέτυπη σε Ηλικία και βαθιάς σημασίας στην ποιητική κουλτούρα, το Διεθνές Φέστιβαλ Ποίησης της Λίμνης ΚίνγκΚέι, θα μείνει στην ιστορία της σύγχρονης παγκόσμιας ποίησης, όπως και στην ιστορία της Κινέζικης κουλτούρας.»

***
Μόνο αν εσείς μου το ζητήσετε
θα σας δώσω στην επομένη Ανάρτηση το υπόλοιπο της μετάφρασης ΤΟΥ ΠΡΟΛΌΓΟΥ,
η οποία ναι μεν είναι τρεις σελίδες ακόμη, μα είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα.

Σας ευχαριστώ θερμά,
Υιώτα


Κυριακή 10 Μαΐου 2009

Ειδικά...

6 Μαϊ 2009

HAPPY MOTHER'S DAY


Πολυ-αγαπημένες Φίλες αυτής της Ηλιανθοφόρας σελίδας, εύχομαι να έχετε μια όμορφη μέρα στην Εορτή της Μητέρας, όπου και να είστε, με τους αγαπημένους σας.


Βέβαια οι ευχές μου επεκτείνονται και στις κυρίες των συζύγων-Φίλων μας,


με όλη μου την αγάπη.


Κι όπως κάποτε έγραψα, το επαναλαμβάνω:


"...Έπρεπε μάνα να γινώ, ΜΑΝΑ, για να σε νοιώσω..."


Ειδικά, για τη δική μου Μάνα


Εκεί, ψηλά, που πέταξες,


κεράκι η καρδιά μου


για όλες τις θυσίες σου, αγγελική Μητέρα!

MANNA...

5 Απρ 2009

MANNA ME ΔΥΟ Ν, της Κατερίνας Σταματίου-Παπαθεωδώρου


Στην μνήμη της «Μάννας με δύο ν»

Η νύχτα δεν μ’ άφηνε να φύγω. Προσπάθησα να πάρω μια-δυο βαθιές ανάσες στην υγρή μοναξιά του κήπου. Τα μαρτιάκια* είχαν κλείσει τα κατακίτρινα γυαλιστερά πέταλά τους σχηματίζοντας ένα στρογγυλό κεφαλάκι με πράσινες πινελιές.

Οι λευκές καμπανούλες περίμεναν καρτερικά την βροχή που θα ξεκαθάριζε την πνιγηρή ομίχλη.
Ότι σκέψεις και να συσχέτιζα με το προσωπικό μου πένθος, καθόλου δεν ταυτίζονταν μ’ εκείνον το σίφουνα, εκείνον τον ανεμοστρόβιλο που με στριφογύριζε αμέτρητες φορές, μέχρι που να με ρίξει στη γη που καταπίνει τα πάντα κι ισοπεδώνει τον εύθραυστο ψυχικό κόσμο.
Ασυναίσθητα ακούμπησα την παλάμη στην πρωτόβγαλτη χλόη. Με την ανάποδη του άλλου χεριού μου καθάρισα το νωπό πρόσωπο. Ήταν οι πρώτες στάλες βροχής. Τα δάκρυα, που συνήθως κυλούν αυθόρμητα από τα μάτια μου, είχαν γίνει στρώμα αδιαπέραστο.
-Μαμά, δεν είν’ η νύχτα σου απόψε, είπα κι αποφασιστικά γύρισα στο δωμάτιό μου.

Επίμονη η νύχτα απομακρυνόταν κρατώντας με όμηρο.
Πήρα πάλι, το δεκα-οκτάχρονο βιβλίο της Κατερίνας και ξεφυλλίζοντάς το κατευθύνθηκα στο δωμάτιο του κομπιούτερ…
«-Κάν’ υπομονή, κυρ’ Αφροδή μου!
τούτα τα συναισθήματα είναι μόνο για σένα...
Ο χρόνος δεν μειώνει τον θρήνο και την αγάπη της κόρης που κατέγραψε σχεδόν στιγμή προς στιγμή την αφοσίωσή της για σένα. Δεν σε ήξερα, Μάννα, καλή!
Αυτή, μ’ έκανε να σε γνωρίσω, να σε αγαπήσω, να μεταφέρω μαζί σου ό,τι ευγενικότερο και σε κείνη.
Δέξου, λοιπόν, τ’ ανθάκια της εδώ γης μου, όπως σαν να ήμουν στη δική σου,
μαζί με τις φωτεινές σκέψεις μου, τούτο το βράδυ…
Μόνον έτσι θα ξαλαφρώσει ο νους μου…»
*μαρτιάκια=
τα κίτρινα ανθάκια που ακολουθούν τις λευκές καμπανούλες, και τους κρόκους κατά τον Μάρτη, τουλάχιστον εδώ…



ΠΟΙΗΜΑ - ΑΦΙΕΡΩΣΗ
της Υιώτας Στρατή

ΣΤΗΝ «ΜΑΝΝΑ ΜΕ ΔΥΟ Ν»
και
στις Μάνες του Κόσμου, που έφυγαν...

Της Κυρ-Αφροδής (03/29/09)

Χώμα νωπό,
με αγιασμό, με γύρη από γαζίες.
Διαπερνά ο στεναγμός κοίτη από κυπαρίσσι.
Το λευκο-σέντονο υγρό,
λίμνη γεμάτη δάκρια.

Πνίγετ’ η έσω σιωπή. Πόδια και χέρια τρέμουν.
Βαρύς ο αναστεναγμός,
σπάζει ο λυγμός στη μέση.
Στ’ άγγιγμα κρύου μάρμαρου χείλη ανατριχιάζουν…
-Πώς δεν ακούς το θρήνο μου, Μάννα,
γλυκιά μου Μάνα!
Τώρα, που μάνα έγινα
και τη καρδιά σου νοιώθω
να ξεριζώνεται εντός, στα σωθικά του πόνου,
πες μου πιο άστρο ν’ ασπαστώ
νάρθει να σε χαϊδέψει
στις ώρες περισυλλογής, στις νύχτες της ξαγρύπνιας;
Στείλε μου μήνυμα!
Η πνοή του νοτισμένου αγέρα,
πάνω στο μέτωπο ας είν΄ το τρυφερό φιλί σου.
Τώρα που ένα έγινες στο σώμα της ελπίδας
ξεπήδησε σαν της πηγής τη δροσισμένη ανάσα...

Φλόγες στα μάτια η μνήμη σου!
Ο ουρανός, ραγίζει.
Στείλε ευχή, η αγάπη σου να με τυλίγει,
Μάννα!