Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Βιντεάκια





Βιντεάκια

Είναι μια προκαταβολή σε φίλους μου, που μπορεί να μην γνωρίζονται μεταξύ τους όλοι, τους ενώνουν όμως οι στιγμές μου!(κυκλάμινο)

Πρόλογος και Στράτος Δουκάκης

Πράγματι, δεν αναφερθήκαμε στο γνήσιο πρόλογο του Στράτου...
Μα, όπως θα έχεις διαπιστώσει,
στα βιβλία μου δεν βάζω άλλων προλόγους, όσο τιμητικοί και να είναι.
Σ' αυτή την περίπτωση,γνωρίζοντας την ψυχοσύνθεση του φίλτατου Στράτου, έλληνα του εξωτερικού, μοιρασμένου σε δυο ζωές...
και με ευαισθησίες δυνατές, του το ζήτησα και με τίμησε με την φιλία του.
Άλλωστε, σε κείνον χρεωστώ το ξεκίνημα της ιστοσελίδας μου... ήταν από μέρους μου μια μικρή ανταπόδωση.
Ο Στράτος Δουκάκης, είναι θαυμάσιος εργάτης του λόγου, ειδικά στην μητρική του/μας γλώσσα, μα "εκνευριστικά ταπεινός" -κατά τη γνώμη μου. Νόμισα ότι ήταν και γι' αυτόν ένα "ξάνοιγμα"... 'Αλλωστε, δεν έκανε "κριτική", την άποψή του έδωσε!
Είναι πολύ δύσκολο, σαν δίκοπο μαχαίρι, να μπει το βάρος του άλλου συγγραφέα στην αρχή ενός νέου βιβλίου...
Πολλές φορές, διαβάζοντας τον προγράφοντα, ενθουσιάζεσαι ή και περιεργείς... κι όταν διαβάζεις το βιβλίο, δεν το αξιοποιείς με τη δική του βαρύτητα.
Γι' αυτό συνήθως προλογίζω με λίγες γραμμές δικές μου, αφήνοντας τον αναγνώστη με τη δική του γεύση.

Από δω, ένα ακόμη μεγάλο "ευχαριστώ" στο φίλο μας κι ευχές να τον χαιρόμαστε...

Βιβλίο και ΠΡΟΛΟΓΟΣ







Για την Γιώτα Σπανού - Στρατή, για τα βιβλία της, για τα βραβεία της, ακόμα και για την ζωή της, σας έχω μιλήσει άπειρες φορές.

Κάτι που έχω παραλείψει όμως, όχι εσκεμμένα, ήταν ο πρόλογος στο βιβλίο της "Γραμμένα με αίμα" ενός κοινού μας φίλου, του αρθρογράφου Στράτου Δουκάκη.
Εγώ βέβαια τους γνωρίζω μόνο ιντερνετικά, οι δυο τους έχουν πολλές κοινές στιγμές ζωής, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει ολοένα να δενόμαστε και να γνωριζόμαστε, όλο και πιο πολύ!

Απ' την αρχή με συγκίνησε η κίνηση της Γιώτας να προλογήσει ένας φίλος της και συνάμα ένας ταλαντούχος αρθρογράφος το βιβλίο της, που έζησε και ο ίδιος στην ξενητιά.

Αυτή η κίνηση τιμάει ιδιαίτερα την Γιώτα!

Και βέβαια στάθηκα πολύ στην θετική απάντηση του Στράτου να δεχτεί, γιατί όπως και να το κάνουμε, το να συστήσεις ή να μιλήσεις για μια πολυβραβευμένη ποιήτρια, όσο και φίλη να είναι, δίνει "βάρος", ακόμα και σκιάζει...
Πρέπει να μπορείς να σταθείς δίπλα του, όχι τόσο έχοντας τα ίδια ταλέντα, αλλά τουλάχιστον να θαυμάζεις και να εκτιμάς ιδιαίτερα την δουλειά του, όσο και την προσωπικότητά του, γιατί αλλιώς, δεν βγαίνει! Ακροβατείς και πέφτεις από ένα πολύ ευαίσθητο και τεντωμένο αόρατο σχοινί.
Για μένα, μετράει πολύ το τι θα πεις, ακόμα και πως θα το πεις.
Εγώ δεν τα έχω καλά με τους προλόγους στα βιβλία, δεν νομίζω ότι συνηθίζεται και πολύ. Τουλάχιστον τότε, που έγραφα τα δικά μου, δεν το είχα δει. Εξέδωσα μόνη μου πέντε βιβλία, δεν το τόλμησα, ούτε το σκέφτηκα ποτέ! Κάτι πήγα να κάνω για το έκτο, κι αυτό γιατί το απαιτούσε η ύλη του, δεν γράφτηκε στην ώρα του, δεν εκδόθηκε με την τότε ύλη του, πάει, τέλειωσε!
Γενικά, δεν έχω σταθεί ποτέ μου στις προλογήσεις. Όχι μόνο στα βιβλία, αλλά και στις βιβλιοπαρουσιάσεις. Υπήρξαν φορές που ένιωσα πως ένα όνομα, ακόμα και φίλος, θέλοντας να βοηθήσει ή να δείξει τον θαυμασμό του στο όποιο έργο, μπορεί να κάνει και ζημιά. Μπορεί να κουράσει, μπορεί να αποκαλύψει πολλά μυστικά ενός βιβλίου και μετά το κοινό να μην έχει καν την αγωνία να το διαβάσει. Μπορεί ακόμα να σε βάλει και σε έναν άλλο δρόμο, που ίσως εσύ να μην έμπαινες ποτέ διαβάζοντάς το ή και να χάσεις ακόμα και τον δικό σου που θα έβρισκες διαβάζοντας το όποιο βιβλίο.
Γι' αυτό λέω για δύσκολες ισσοροπίες που πέτυχε ο Στράτος με το βιβλίο της Γιώτας!
Γι' αυτό λέω πως στις βιβλιοπαρουσιάσεις κάτι πρέπει ν' αλλάξει και να προβάλλονται όσο το δυνατόν περισσότερα αποσπάσματα απ' τα ίδια τα βιβλία, παρά κριτικές φίλων που μερικές φορές, όχι μόνο δεν τις καταλαβαίνεις, αλλά και κουράζουν πολύ!
Αυτό το "Ναι" του Στράτου, έδειξε σε μένα ότι εκτίμησε την προτίμηση μιας φίλης, ότι σέβεται και εκτιμάει ιδιαίτερα την πνευματική δουλειά της, όσο και τις πολύ δύσκολες στιγμές της και το κυριότερο, χωρίς φανφάρες ή πολλά λόγια, μέτρησε τις λέξεις του με πολλή σοφία και εσωτερικά ερωτηματικά, όπως λίγοι ίσως θα έκαναν!

Αυτό για μένα δείχνει κάτι πολύ καλό για τον Στράτο!

"Αναρωτιέμαι αλήθεια, πώς είναι να γράψεις μ' αίμα;"

"Κι αν είναι μια ιστορία που "αρχίζει με πόνο" πώς τότε αντί με μελάνι να μη γράψεις μ' αίμα;"

... γράφει μεταξύ των άλλων.

Εγώ, απλά, έστω και τόσο καθυστερημένα, υποκλίνομαι στις λιγοστές λέξεις του, στις κινήσεις και των δυο και στην δοκιμασμένη απ' τον χρόνο φιλία τους!

Εύχομαι και στους δυο τα καλύτερα στο όνειρο και σε όλες τις στιγμές της ζωής τους!

Από Ιουστίνη Φραγκούλη

Γραμμένα με Αίμα
Της Γιώτας Στρατή




Μιά άλλη ποιητική συλλογή έφτασε ως δώρο Χριστουγέννων στα χέρια μου. Πρόκειται για το νέο έργο της ομογενούς λογοτέχνιδας « Γραμμένα με άιμα » Γιώτας Στρατή, που εκδόθηκε στη Νέα Υόρκη από τις εκδόσεις Δ.Θ.Ε.Λ.

Ποιήματα, ανταλλαγές γραμμάτων στο ίντερνετ καθώς και γραπτές διαδράσεις καταγράφονται εδώ από τη Γιώτα Στρατή καθώς αφορούν μιά δύσκολη περίοδο της ζωής της, την ασθένεια και εγχείριση του συζύγου της Δημήτρη ( ο οποίος αποτελεί το επίκεντρο αυτού του βιβλίου).

Ωστόσο θα σταθώ στα ποιήματά της, που καταγράφουν καθαρά τις συναισθηματικές της εμπειρίες κατά περίσταση. Η Γιώτα Στρατή αφήνει το χειμαρρώδη λόγο της να συνθέσει εικόνες, συναισθήματα, απορρίψεις, ελπίδα, φόβο, κούραση, αγωνία. Αρνείται να χαλιναγωγήσει τις λέξεις, που θαρρείς ξεχύνονται σαν άτια στις λευκές σελίδες.

Από όλα της τα ποιήματα που τα διάβασα με δίψα διαλέγω εκείνο με τίτλο « Κουλουριασμένη »

Στον ξύλινο πάγκο του διαδρόμου, τεμαχίζω,
Αντοχή ανήμπορη. Διπλωμένη. Κουλουριασμένη.
Σχεδόν ανύπαρκτη.
Το σώμα ; Φυλακή
Το δέρμα ; Λιβάδι στεγνό, πεινασμένο...


Τα ποιήματα, τα γράμματα, οι αφηγήσεις της είναι πραγματικά « γραμμένα με αίμα ».

Γιώτα σ΄αγαπώ και σε θαυμάζω.

Ιουστίνη Φραγκούλη

Ο/Η Αστοριανή είπε...

ΚΑΙ...
ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΗ!

αυριο,
θα σας αντιγράψω τη γλυκιά παρουσίαση του Βιβλίου μου
από την αγαπημένη

ΙΟΥΣΤΙΝΗ,

-πανάξια συγγραφέα και δημοσιογράφου-,

για να τιμά και τη δική μου ιστοσελίδα...

Ιουστίνη μου,
σ' εκτιμώ,
σ' αγαπώ,

κι ότι "φτιάχνεις" καλοτάξιδο να είναι!

Χαιρετισμούς σ' εκείνους που αγαπάς,
ιδιως στον σεβαστό σου πατερα,
πάντα με αγάπη,
Υιώτα

Σάββατο, Ιανουάριος 29, 2011 10:46:00 μμ

Κουλουριασμένη...

κι εγώ,
σε Φίλες και Φίλους αγαπημένους αφιερώνω
το "...κουλουριασμένη..." που άρεσε, από το βιβλίο μου "ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΜΕ ΑΙΜΑ"
Κουλουριασμένη
(δυο δρασκελιές απόσταση, δυο ανάσες κοντά στο θάνατο...)
Στον ξύλινο πάγκο του διαδρόμου, τεμαχίζω αντοχή ανήμπορη. Διπλωμένη. Κουλουριασμένη. Σχεδόν ανύπαρκτη!
Το σώμα; Φυλακή! Το δέρμα; Λιβάδι στεγνό, διψασμένο.Θυμάμαι, κάπου εκεί κοντά, υπάρχει μια βρύση μεταλλική, αδιαμαρτύρητα αχρησιμοποίητη.Τί να προσφέρει μια χούφτα άγευστο, χλιαρό νερό, όταν χρειάζεται ποτάμι, κελαρυστό, άσωστο...
Τα μάτια; Κλειστά, αγωνίζονται να συγκρατήσουν εικόνες που τρέχουν ατίθασες, με τη δική τους δίψα, τη δική τους ψυχή... Τα χείλη; Σφιχτά, στεγνά, μουδιασμένα, αφίλητα...
Η φωνή; Καναρίνι μοναχικό, αρνείται να κελαηδήσει!
Σποραδικοί ασθενείς στο διάδρομο, φαντάσματα παρελθόντος, σέρνονται, λες και φίδια κομμένα... Η συζήτηση, απούσα! Ο τυχόν σύντομος διάλογος, πηγαινοέρχεται ανάμεσα στα χείλη, απελπιστικά μόνος...
Κουλουριασμένη... Αμίλητη... Άπελπις...
Τα χέρια μου, σταυρωτά διπλωμένα, αναζητούν τα εύρωστα χέρια σου! Περιφράζουν ακόμη και της καρδιάς τους χτύπους, όπου απομονωμένη έχει απιστηθίσει πολεμικούς ρυθμούς αγρίων πριν ελευθερώσουν ανήμερους αετούς κι ειρηνευτικά περιστέρια πάνω στο κάθιδρο μέτωπό σου...
Τι έχω να σου προσφέρω; Η γαστέρα, στείρα, σάκος για απορίμματα...
Τα πόδια; Διπλωμένα, κάτω από το μακρύ φόρεμα, ασυναίσθητα την αιδώ προστατεύουν...
Κουλουριασμένη...
Χαρτί λευκό, άγραφο, άχρηστο... Ποίημα επώδυνο, ακατανόητα δυσνόητο, αδιάβαστο... Βρύση σαν όμπυο κάτω από ξεραμένο έδαφος...
Πίσω και πάνω, αδιάκριτη η αυγουστιάτικη σελήνη. Μέσα από τη σχισμή των τσιμεντένιων κτιρίων κατεβαίνει να ζεστάνει τ' ακίνητα μάτια μου. Καλύτερα να είναι τα βλέφαρα κατεβασμένα. Το εκδικητικό λευκό των τοίχων, γύρω μου, δεν έχει κάτι καινούριο να προσφέρει... Αν κοιμηθώ, έσβησα!
Ο μέγας φόβος δεν είναι αν θα ξυπνήσω, να σε καλημερίσω!
Είναι αν θα μ' αφήσουν να σ' αγγίξω, να ενισχύσω με την ανάσα μου τα λιγοστά αιμοπετάλια σου, να αιστανθείς το βοριά της αφής μου στο σώμα σου...
να ξυπνήσεις το ναρκωμένο θεριό που σε νίκησε...
να δω στα μάτια σου την Αγάπη,
την αγάπη που τόσο ακριβά πληρώνουμε...

από τις "Φωλιές του Ήλιου"

από τις "Φωλιές του Ήλιου" σελ. 13)
Είπες: -Έρχομαι! κι ασθμαίνοντας διάβηκα του ήλιου το γύρισμα,
της νύχτας το έρεβος, αυγή να σε φτάσω!
Απόψε, κοιμήθηκες τον πιο όμορφο ύπνο σου, κι εγώ
'πάνωθέ σου, τριγύρω σου, μέσα σου, σε σμίξη ανώτερη που μόνο οι άποικοι μπορούν να αισθανθούνε...
Σωστή μεταμόρφωση.
Ψυχή σαστισμένη, τη σάρκα εγκατέλειψα σ' ένα άσπρο κουκούλι.
-Καλημέρα, ψέλλισα. -Καλημέρα, απάντησε η καρδιά ταραγμένη.
-Θα δούμε την Άνοιξη προτού ξεψυχίσει στην ίδια παράλληλο...
-Εγώ, μες στα μάτια σου, εσύ, στη καρδιά μου. Τί νόμισες; θα΄ηταν το ταξίδι ασυνόδευτο στου Μάη τη δόξα; πριν έρθεις σ' αντάμωσα στη μέση του χρόνου.

Το χτες και το αύριο ιστορία δεν είχαν! για σε ήταν ξημέρωμα, για μένα ήταν τώρα!

κι εκεί που κρυφόκαιγαν πικρές νοσταλγίες, μαζί ταξιδεύαμε στη δύση του ήλιου! Αντάμα διαβαίναμε στην "άλλη την 'Οχθη" να 'ρθούμε στο σπίτι μου, -να μπεις σα στο σπίτι σου...

Εσύ, που ταξίδεψες, κι εγώ, που ταξίδεψα...

γι' αυτό, Ευχαριστώ σε!

Γράμμα στο Θεό

κι ένα "Γράμμα στο Θεό", σελίδα 26:
"...είδα την Παρουσία Σου στη αστραπής το λύγισμα, στου κεραυνού το τράνταγμα άκουσα τη φωνή Σου...
... ... ... ο κόρφος, πικραμύγδαλο, στις ώρες της απόγνωσης... Λίμνη τα δάκρυα να γλυστρούν στα χωρικά των κύκνων...
το μάτι, ατίθασο, στεγνό, επίμονο, ακίνητο, κοιτά τον κόσμο έντρομα, θαρρώντας πως τον βλέπει... όσο για όσα κάτοπτρα να τ' αποδώσουν τόλμησαν, ρυτίδιασαν στ' αντίκρυσμα του θεικού Σου αστείου...
Μα εγώ, μετρώ μερόνυχτα ως τη στιγμή της πλήρωσης που θάναι η παρουσία Σου,
Μάτι σε άσπρο θόλο...

από το "Φωλιές του Ήλιου"

8 Φεβ 2011

Σαράντα-ένα χρόνια, σαν σήμερα!!! ...και σε...αντέχω ακόμη!!!

Τότε,... έγραφα: (από το "Φωλιές του Ήλιου", σελίδα 16)
...Ταίρι μου,
με τ' αγκάλιασμα σμίκρυνες κάθε νόστο π' ασίγαστος επιστροφή στα πάτρια γυρεύει, κι έγινες τόπος, χώρος μου, λιβάδι, κορφοβούνι, περγιάλι, ώριο χτήμα μου, γεύση του ίδρωτά μου, σχήμα από τα χέρια μου, όχθη αντίστασής μου σε ποταμό ασυλλόγιστο... ... ...
...κι εγώ, χαρά που προβάδιζε, παπαρούνα ευλύγιστη, τα σύνορά σου περίφραξα με τη φωτιά των ματιών μου... κι έγινα τέχνη στα χέρια σου, δροσιά στις άγρυπνες νύχτες σου, στον Ελικώνιο Απόλλωνα θέτις...
κι έγινα ταίρι, δημιουργία σου,
κι έγινες ταίρι, δημιουργία μου,
και Σ' Αγαπώ!