Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Εθνικός Κήρυκας - ΒΙΒΛΙΑ

...οι Αγάπες μου !!! στον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης!

...μοιάζει να μή χωράνε
στη σκαναρισμένη φωτογραφία του ομογενειακού ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΗΡΥΚΑ Νέας Υόρκης
τα βιβλία μου που ... έχει στη βιβλιοθήκη του!!!
Η ευγενική προσφορά της Εφημερίδας μας να παρουσιάσει
ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ
εργασία των τελευταίων ετών σε μια ολόκληρη σελίδα του εβδομαδιαίου της ένθετου
ήταν μια ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΠΛΗΞΗ για μένα
και ταυτόχρονα ένα ξεχείλισμα
ΕΚΤΙΜΗΣΗΣ και ΑΓΑΠΗΣ!

Κι εγώ, μαζί με τις ...αγάπες μου, τα βιβλία μου,
στη γωνία
πρόσθεσα και τη μεγαλύτερη ως τώρα ΑΓΑΠΗ μας,
τον ενδεκάμηνο εγγονό μας!

Όταν οι δημιουργίες μας έχουν αίσιο τέλος βλέποντας το φως της ημέρας,
κάθε πρωί
ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να αντικρύζω τη καινούρια μέρα με αισιοδοξία
και

μαζί με το μεγάλο μου ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
στη μοναδική πολύχρονη ομογενειακή εφημερίδα της Νέας Υόρκης
και στο πανάξιο προσωπικό της,
συμπεριλαμβανομένου κι εκείνου της Αθήνας,
να μου επιτρέψουν να τους προσφέρω το φωτεινό λουλούδι της Άνοιξης
-έστω και της περασμένης ανθοφορίας... τα νέα, ήδη ξεμύτισαν στο κήπο μου-
με όλη μου την Αγάπη!

Πολύ συγκινημένη σας γράφω
κι ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
να ξημερώσει πράγματι μια
Ελληνική Ανθοφορία!
Την αξίζουμε, Κόσμε!

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

... του μικρού μας ΈΡΩΤΑ !!!

... του μικρού μας ΈΡΩΤΑ !!!

Χρόνια σου Πολλά, μικρέ μας Έρωτα!

Στο γλυκό μας εγγονό!


ΦΟΒΟΣ Ενδόμυχος

Ακόμη και τα δάχτυλα αρνούνται τη φθορά. Ντύνονται τρυφερά της αγάπης τα ιμάτια.

Ψηλαφιστά, με τη δική τους αίσθηση ακολουθούν τους άγνωστους, για σένα, δρόμους της αφής.

Αφήνουν σημάδια σιωπηλής φωτιάς στο δέρμα, ευελπιστώντας

να με θυμάσαι όταν λεβέντικος χορός θα αρχίζει ανάμεσα

στον Τοξότη και στον Αιγόκερω, στις αστρόλαμπες νύχτες!


Μπορεί να μη σε τάισα το ζείδωρο γάλα.

Αρκέστηκα στης προσμονής στο χάδι. Μ΄ ανθόμελο ενορχήστρωνα τον ήχο της φωνής.

Σε ύπνωνα, όταν γεννηθείς, να με κοιτάς,

και με το γριζοπράσινο χρώμα των ματιών σου να ζωγραφίζεις τον ευαίσθητο κόσμο μου.

Να περπατάς τα κρυφά μονοπάτια μου.

Να μη δειλιάζεις στις ατέλειωτες νύχτες μου.

Ν΄ αγγίζεις με τα τοξωτά χείλη σου τα μύχια της περίπλοκης ψυχής μου,

και να γελάς. Να με ζητάς όπως ακριβώς εσύ με βλέπεις.

Να ξεχειλίζει η ζωή ανάμεσά μας!

Να μ΄αγαπάς!

και να μη διορθώνεις τίποτα!


...τα ματωμένα ενώτια της Σελάνας...

...τα ματωμένα ενώτια της Σελάνας...

...μάγισσα τ΄ άπλετου ουρανού,
για χρόνια με μαγεύεις σε μια γλυκειά ψευδαίσθηση
ότι συνομιλούμε...
Μαδώ τα ανθοπέταλα, τη γύρη μου σκορπίζω,
σ΄ένα φαφούτη άνεμο μετρώ τη δύναμή μου στα κουρασμένα δάχτυλα να σε ιχνογραφήσουν
για τις ξαγρύπνιες της καρδιάς...
κι ως τριγυρνώ τις νύχτες σε δρόμους ελικοειδείς, πόσο με περιπαίζεις...
μια στα δεξιά, μια στα ζερβά, ...πότε στην αγκαλιά μου... και μου μιλάς
με τη μορφή και της Σαπφούς τη γλώσσα, άλλοτε ρίχνοντας βουτιές σ΄άγρυπνα συννεφάκια, άλλοτε κρύβοντας φωλιές στα μαδημένα δέντρα...
- ... Είναι φορές π΄αδιάφορη ακουλουθεί τον ήλιο, ερωτευμένη κι άχρωμη, πειθήνια στη τροχιά του, ξετρελαμένη με το φως και τ΄ουρανού το χρώμα
μέχρι που του ωκεανού τα σπλάχνα ανακατεύει στο ξέφρενο το πείσμα της...

Κι ως άρχισαν τα χρόνια μου τους ώμους να βαραίνουν κι οι νύχτες να ταλαιπωρούν
τις θύμησες της ήβης... αν δήθεν, αποφάσισα σωστά τις εκλογές μου και πόσο είμ΄ υπεύθυνη για κείνες που δεν πήρα...
τουλάχιστον, για λύτρωση, μήνυμα δεν μου στέλνει...

Το δε φαρμάκι των ετών πλημμύρισε στα στήθη,
κι ούτε σπασμένα μάρμαρα θα κλάψουν την αλήθεια!
Με ματωμένα ενώτια, το δώρο του Φλεβάρη, κλεμμένα από διπλανή αυλή,
στο φράχτη ξαπλωμένα... σε στόλισα,
πρωτού κρυφτείς, κι απάντηση δεν δώσεις,
έστω, για τη συνήθεια, ... για της νυχτιάς τα μάγια...

Στον ύπνο μ΄επισκέφτηκε χθες βράδυ η Σελάνα! Το μάτι αινιγματικό, λίγο πριν βασιλεύσει! Κρύα η φωνή της, άχρωμη, σαν το ψυχρό της σώμα!
-Κοίτα! είπε, και χάθηκε...

Τ΄άνθος της μαργαρίτας γερμένο βαριανάσαινε στη παγωνιά της νύχτας!

Στον κάλυκα ενός κρίνου...

Στον κάλυκα ενός κρίνου...

Στον κάλυκα ενός κρίνου

το φιλί μου άφησα,

κι απομακρύνθηκα.

-Δειλή! μου απάντησε ήρεμα.

Αν σε ζάλισε το δυνατό μου άρωμα

θα συμπέραινα την αντοχή που έχασες...
Μα εσύ, ηλιαχτίδα απροσγείωτη,

νότες έγραφες στου βοριά το πεντάγραμμο,

συντροφιά με τις περαστικές πεταλούδες...