Κοντά σου, όταν αγγίζοντα σε, κατέγραφα τον πρωταρχικό χορό σου στη καρδιά και στη
μνήμη μου. Όταν, προσεχτικά άλλαζες θέση ψαχουλεύοντας τους υδάτινους τοίχους που σε προστάτευαν, λες κι ήσουν δελφίνι πρωτόπιαστο, ακόμα δεμένος με το λώρο που σε τάιζε προσμονή και αγάπη, ήμουν εκεί!
Ανίδεος, σ' ένα κόσμο σκληρό, γεμάτο οδυνηρές αντιθέσεις, τρέμαμε μήπως αισθανθείς τον φόβο μας, και τρομάξεις...
Για μας, ήταν το βαρύ τίμημα της ανώδυνης ενημέρωσης, της προσεχτικής μεταβίβασης τραγικών γεγονότων...
Για σένα, κεραυνοί δεν υπήρχαν, οι βροχές ήταν ευλογημένες, οι δε, σεισμοί; Ήταν πολύ μακριά για να αισθανθείς την ανυπολόγηστη καταστροφή που επέφεραν...
Υιώτα
Το χρώμα του "Πάθους" για όλους σας, με την αγάπη μου!
Ξεκινώντας τον ..."μαραθώνιο"
Επάνω, ο Ντάνιελ Φερνάντεζ,
και κάτω, ο Τζέιμς Ντι Μαρτίνι
Εδώ; Τριών ημερών, καλοσώρισμα στο σπίτι του!!!
«Π Ρ Ο Κ Λ Η Σ Η» και Κόκκινες Καμέλιες !
Φίλες και Φίλοι αγαπημένοι, Καλή Εβδομάδα! Είθε η Ανάσταση του Θεανθρώπου να γίνει σύντομα ποθητή, θετική ενέργεια στη ζωή μας! Είθε να συμβάλλουμε κι εμείς σ’ αυτή τη διαδικασία, κοιτάζοντας νηφάλιοι στο Φως! Μιας και σας έχω αφήσει με λίγη καθυστέρηση στα νέα του … Σαββάτου, δεκαέξι του Απρίλη, και του… Λαζάρου!, στην Παρουσίαση του Πόετρυ Φόρουμ (μεγέθυνση στο μπλε Πρόγραμμα, στο προηγούμενο, θα σας βοηθήσει για την όλη εντύπωση…) πάρτε καρέκλα να τα πούμε! Η Κατερίνα μας, έτυχε κι ανέφερε ότι «ΕΧΑΣΑ» τα όσα είχα αναρτήσει την Κυριακή, με φωτογραφίες, ενθουσιασμό και …πατριωτισμό(!) πολύ, εξ αιτίας του Κομπιούτερ: Αυτό είναι που μετράει σε μας τους «έξ΄από δω» - συγγνώμη, μέρες που μ’ έπιασε το χιουμοριστικό μου!- είναι, λοιπόν, φορές που άλλα σχεδιάζεις κι άλλα έρχονται। Αν δε, κι ο άγριος καιρός συμβάλλει (!), τότε όλα παίρνουν ευνοϊκή τροπή για κείνον που είναι έτοιμος! Κι ήμουν πανέτοιμη, με τα βιβλία της δεκαετίας, με τα ποιήματα χρονομετρημένα, με άλλα στην «άκρη» σε περίπτωση που θα μου ζητούσαν περισσότερα (γίνεται κι αυτό)… βλέπετε, το ακροατήριο μερικές φορές «εντυπωσιάζεται» με το …βιογραφικό, βραβεία, διγλωσσία… και τον αδιόρθωτο ελαφρύ «αυτοσαρκασμό» που ξεπετάγεται εκεί που δεν τον περιμένεις, ειδικά όταν δεν ακολουθώ τα «χαρτιά» και μιλάω από μνήμης… Ο καιρός, ήταν με το μέρος μου, αφού από τους τέσσαρις ποιητές-μέλη του μήνα, (μισή ώρα ο καθένας μας), οι δύο ακύρωσαν! Και μείναμε δύο! Όμως ο χρόνος, χρόνος! Ένα Σάββατο κάθε μήνα, λογοτεχνική απόλαυση। Η κλασσική μουσική (δέστε το πρόγραμμα) από την Ζωρζέτ και μετά από τον Μαρκ (τον οποίο μερικά χρόνια πριν είχα καλέσει και στην Αστόρια, σε παρουσίαση έργου μου), είχαν τον καθιερωμένο δικό τους χρόνο. (επιπλέον, Στη καρδιά της Νέας Υόρκης, το παρκάρισμα είναι μεγάλη τύχη, άρα, πηγαίνεις σε γκαράζ και δεν έχεις έγνοια παρά να πληρώσεις στο τέλος. Δηλώσαμε τρεις ώρες. Με τις καθυστερήσεις κ.λ.π., τρία τέταρτα είχαν φύγει στο «πι και φι॥» , άρα…) Ο κύριος ομιλητής, Τζέιμς Ντι Μαρτίνι, καθηγητής και με τρία Πι-Ειτς-Ντι , το ένα στην Αρχαία Γλώσσα μας, παρακαλώ, έκανε διατριβή για τους Σουμέριους , για τα τρία φημισμένα ποιήματα θρησκευτικο-πολιτικού περιεχομένου από δύο επιφανείς γυναίκες-ιέρειες κ.λ.π., 4300 χρόνια πριν, συγκρίνοντας τα με σημερινές καταστάσεις…, όπου είπε: «-…όταν η ποίηση δένεται με το χρήμα, γίνεται δύναμη, γίνεται ενέργεια, γραφή, διάρκεια, ζωντανή μνήμη και αλλαγή στην ιστορία του κόσμου…!!!» Να, λοιπόν, πώς ο ॥καιρός βοήθησε εμένα και πήρα το χρόνο κάποιου απόντος… η δε ομιλία του Τζέιμς Ντι Μαρτίνι, μου άναψε τα «λαμπάκια», και τα υπόλοιπα θέαμα!!! Με παρουσίασε ο επτά-γλωσσος (!) καθηγητής Ντάνιελ Φερνάντεζ, που τώρα μαθαίνει κι αρχαία ελληνικά να εντρυφήσει στον Πλάτωνα, έχουν δε και οι δυο παρουσιάσει και θεατρικά με θέματα ελληνικής τραγωδίας σε σκηνικές παρουσιάσεις κατά το παρελθόν, διευκρίνισε ότι γεννήθηκα πλάι στον ποταμό Σελινούντα , της Αρχαίας Ελίκης, που βυθίστηκε το 373 π.Χ…., αναφέρθηκε σε μεταφράσεις μου σε ποίηση της Βιρτζίνιας Μπαγκλιόρε, Άλφρεντ Ντορν, Τζ. Μόσες, της Γιουτζίν, κ.α.) ρόδισαν τα …μαγουλά μου,… και «…ελπίζω να με θυμάστε για την εργασία μου, τους είπα, κι όχι για την… ελληνο-αγγλική» προφορά μου!!! Η ευνοϊκή ατμόσφαιρα ήταν ήδη έτοιμη…. Γενικά, είχα να διαβάσω σαν πρόλογο, ένα ποίημα για το νεογέννητο της οικογενείας μας, (για μένα η οικογένεια είναι Πρώτη) , και μετά ποίηση, : 1) για την αηδονόλαλη Σαπφώ, απόσπασμα από το θεατρικό «Σαπφώ, η Λέσβια Ιέρεια της Αγάπης», 2) για τη λαμπερή Μελίνα Μερκούρη, 3) για την Κερύνεια (Κύπρου, διότι έχουμε κι εμείς, στην επαρχία Καλαβρύτων και Αιγιαλείας…) απόσπασμα από το «Κερύνεια Δάκρυα», 4) για τον «΄Εκτο Κύκλο» (ολυμπιακοί 2004), 5) ποίημα στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, κι αν είχα χρόνο (!!!) ν’ αναφερθώ στον Ελύτη κ.λ.π. Το «πατριωτικό μου» δεν είναι για τα ποιήματα, τα οποία θα σας δώσω αργότερα, Είναι για το πάθος που συνέχισα μετά από κάθε ποίημα:
Αγαπημένοι μου,
κυριολεκτικά αγωνίστηκα να κάνω αυτή την ανάρτηση! Με την "ψυχή στο στόμα" να μη τα χάσω πάλι... (ας είναι καλά ο Γαβρίλης μας, στο Πυλαρος, που μιλήσαμε στο "πώς"),
θα επανέλθω σύντομα...
Σας φιλώ
πάντα με αγάπη κι εκτίμηση,
Υιώτα
Φίλες και Φίλοι, Αγαπημένοι μου,
Σαν το πάθος που μειώνεται όταν περάσει η πρώτη ευχαρίστηση επιτυχημένης αποστολής,σαν την πύρινη καμέλια που χάνει τη φλόγα της,
σαν το παγώνι που ανοίγει τα φτερά του,
σε στιγμιαία, προσωρινή ευτυχία
και μετά
η σκληρή πραγματικότητα της ζωής την μετατρέπει
στην προηγούμενη υφέρπουσα κατάσταση της ανησυχίας
για το Αύριο...,
σαν την κραυγή του παγωνιού που κοιτάζει προς τα κάτω και βλέπει τα "άσχημα" πόδια του...
κάπως έτσι μεταβάλλεται εκείνη η ευφορία... στο Πόετρυ Φόρουμ, Νέα Υόρκη...
Ευτυχώς, η κοντινή μας ευτυχία είναι προσιτή και την απολαμβάνουμε!
Να, λοιπόν το ποίημα που έγραψα την τρίτη μέρα για το μωρό ΜΑΣ! (φυσικά, με τα απαραίτητα γλυκά σχόλια και με φωτογραφίες, όπως με φωτογραφίες και βιβλία πλαισίωσα και τα επόμενα ποιήματα... απαραίτητο το Πάθος, κι η περηφάνεια για την καταγωγή μου!!!)
ΚΑΠΟΤΕ
Κάποτε, θα θυμάσαι ότι ήμουν εκεί, όταν έβαζες σε νότες τους άχρωμους ήχους σου. Κοντά σου, όταν αγγίζοντας σε, κατέγραφα τον πρωταρχικό σου χορό στη καρδιά και στη μνήμη μου. Όταν, προσεκτικά γύριζες θέση, ψαχουλεύοντας τους υδάτινους τοίχους που σε προστάτευαν, λες και ήσουν δελφίνι πρωτογέννητο, ακόμη δεμένος με τον λώρο που σε τάιζε προσμονή κι αγάπη, ήμουν εκεί।
Ανίδεος, σ’ ένα κόσμο σκληρό, γεμάτο οδυνηρές αντιθέσεις, τρέμαμε μήπως αισθανθείς το φόβο μας και τρομάξεις… Για σένα, όλα έπρεπε να είναι αρμονικά, λαμπερά, καλο-χτισμένα! Για μας, ήταν το βαρύ τίμημα της ανώδυνης ενημέρωσης, της προσεχτικής μεταβίβασης τραγικών γεγονότων … Για σένα, κεραυνοί δεν υπήρχαν, οι βροχές ήταν ευλογημένες, οι δε, σεισμοί; Ήταν πολύ μακριά για να αισθανθείς την ανυπολόγιστη καταστροφή που επέφεραν…
Κάποτε, θα θυμάσαι ότι το χέρι μου, πάνω από την γαστέρα που σε κρατούσε, είχε το ειδικό βάρος της στοργής και το βελούδινο άγγιγμα της αγάπης।
Κάποτε, όπου εσύ κι εγώ, είμαστε ένα!
===================================================================
Στη ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ
Η Αθήνα, σου έδωσε την φλόγα της
κι εσύ, γοητεία την έκανες, κι έρωτα.
Η Ελλάδα, σου χάρισε τους μύθους της
κι εσύ, λαμπερό στεφάνι τους φόρεσες.
Με την φωνή σου, όπου ιέρεια θύμιζε
σε χορικό αρχαίο, ζωντάνευες
τα μαρμαρόκτιστα θέατρα.
Με το πάθος σου, τα κλεμμένα μας μάρμαρα,
ζωή απέκτησαν και πόθο!
Το γνήσιο δάκρυ σου,
διαμάντι που κύλησε στην καρδιά του κόσμου.
Ο Παρθενώνας, λαχτάρησε στο δικό σου όραμα.
Οι Θεοί, το τραπέζι ξανάστρωσαν,
πανέτοιμο για της μεγάλης επιστροφής την ώρα.
Δυναμικός ο αγώνας σου.
Η έλλειψή σου, κεραυνός τρανταχτός,
σ’ ανθισμένα όνειρα.
Η παρουσία σου, φωτεινή αστραπή στην Ιστορία.
Στο μέγα πάθος σου, ένα μόνο ξέχασες:
Η ψεύτικη Μακεδονία ήταν επικίνδυνα κοντά,
κι εσύ, ψηλά κοιτάζοντας,
ασυλλόγιστα, την προσπέρασες!
και τώρα παράσιτο μένει σαν βέλος βουτηγμένο
στο κώνειο, καρφωμένο στον περήφανο νου και
την καρδιά, την ευαίσθητη!
Η επεξήγηση; Ξιφομαχία! Ειδικά όταν μέσα από το ακροατήριο ξεπετάχτηκαν για να διαφωνήσουν για το όνομα της "ΨΕΥΤΙΚΗς ΜΑΚΕΔΟΝΊΑς!" ΔΕΝ είχαν ιδέα για τα του ΤΙΤΟ, την αδιαφορία των πολιτικών μας που ακόμη πιστεύουν ότι πρέπει το θέμα να τακτοποιηθεί με την... λογική! κ.λ.π.
ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΣΑΠΦΩ (από το Θεατρικό: Σαπφώ, η Λέσβια Ιέρεια της Αγάπης)
-Αέρινη, σαν τον βοριά που μόλις ξύπνησε,
αλαφρο-περπατώντας κατεβαίνει τα πέτρινα σκαλιά
η Σαπφώ, για τ’ ακριβό ακρογιάλι.
Την Λύρα έχει αγκαλιά, σαν στη καρδιά η αγάπη.
Έχει στολίσει τα μαλλιά με ανθισμένη πασχαλιά
κι οι βόστρυχοι χοροπηδούν στο χρυσαφί του ήλιου.
Έχει τα μάτια σκοτεινά με αποχρώσεις νύχτας
κι άσβεστο πάθος για το φως.
Όνειρα ταξιδεύουν γι’ άλλους κόσμους, άγνωστους,
μυστηριώδους τόλμης πέραν του μεταξένιου
ορίζοντα, στο βάθος του Αιγαίου.
Σαν μίσχος αγριόκρινου σε πάλλευκη εσθήτα,
εξαίσιο ύμνο, πύρινο, γράφει της Αφροδίτης.
Τον τραγουδά ευλαβικά στων αηδονιών τις τρίλιες.
Η αγαπημένη λύρα της, τους ήχους ζωντανεύει κι από ψηλά,
χαμόγελα γλυκά ο Αποσπερίτης!
(-Φωνή και λύρα, χάρμα αισθήσεων, σώμα Ένα!)
Με του βοριά το θρόισμα η πάγκαλη Αφροδίτη
χάδι ελαφρό απέθεσε στης Σάφως τ’ άξια χέρια.
Το πρόσωπό της άγγιξε, τα τρυφερά της χείλη,
κι αγκάλιασε την εκλεκτή, αηδονόλαλη γυναίκα,
μιας κι άλλη δεν ετόλμησε Ύμνο ευσεβή, πανώριο,
στον ιερό της το ναό με δέος ν’ απαγγείλει!
Το βράδυ εκείνο σάστισαν τα φτερωτά του δάσους.
Τα κυπαρίσσια έγειραν ν’ αφουγκραστούν.
Οι γλάροι, δίπλωσαν τις φτερούγες τους
κι αφέθηκαν στο κύμα να τους λικνίζει στοργικά…
Ω! Τι στιγμή μεγάλη! Αυτή η γυναίκα, η θνητή,
Σαπφώ, της Λέσβου η κόρη, Δεκάτη Μούσα έγινε!
Των γυναικών η Πρώτη!
( Εδώ κι αν έγινε το "σώσε"!!!!!!!! Ένα πανέμορφο νησί να "ντρέπεται" για το όνομά του, αφού το εκμεταλλεύτηκε ασύστολα τον τελευταίο αιώνα το ...τρίτο φύλο για να κατοχυρώσει νομικά συμβίωση κ.λ.π.! Άποψή μου, κόκκινο πανί...)
Ο ΚΟΣΜΟΚΑΛΟΓΕΡΟΣ της ΣΚΙΑΘΟΥ
(στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, 03/04/1851 το 01/03/1911)
Συχνά μας επισκέπτεται ο «Άγιος των Γραμμάτων», ο «Κοσμοκαλόγερος», μετάληψη σαν θέλουμε να λάβουμε στο Όρος της Αλήθειας। Κι είναι στις μέρες μας στρυφνός, μα οξυδερκής, ατόφιος, ανθρώπινος, πάντα πιστός, σωστό παπαδοπαίδι! Το χρήμα δεν τ’ αγάπησε, κοιλιόδουλος δεν ήταν। Η ζωή του; πάντα μέτρια, ντυμένη με σεμνότητα στα πλούτη του μυαλού του. Μοναδική ευφορία του, ένα τσιγάρο, ένα κρασί, κρυφή του αιμοδοσία. Στο νου του, βρύση αστείρευτη τα βάσανα ανθρώπων με λιγοστά υπάρχοντα. Ο Άγιος του «δώστε» κι ας μη λάβετε ποτέ… και να που τα γραπτά του, μιας εποχής όχι μακριά από αυτήν που ζούμε! Σ’ αυτές τις λίγες λέξεις, απλές, μ’ ευγνωμοσύνη, ένα θα πω: -Σ’ ευχαριστώ,! Ευχαριστώ σε που’γραψες στην άφθαρτη Αλήθεια!
(... κι εδώ, ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ, επεξήγησα λέξεις που συναντούνται και στην αγγλική... όπως κι αναφέρθηκα στην Αρχαία Ελίκη... στους δύο Νομπελίστες μας ... στα όνειρα των αθλητών και της νεολαίας (από το θεατρικό κατά τους Ολυμπιακούς του δύο χιλιάδες τέσσερα... σας προανέφερα για τα βιβλία που είχα μαζί μου...)
...κάθε "θαύμα", τρεις ημέρες... Πάλι καλά, που βοήθησε η θύελλα!
Θα μου πείτε: ΠΟΙΟΣ νοιάζετε! ο καθένας γυρίζει στο καβούκι του...!!!
Έτσι είναι! Έτσι γυρίζει ο τροχός... η ζωή ίδια είναι... με μικροαλλαγές!
Εμείς ΔΕΝ το ανεχόμαστε, αγανακτούμε, υποφέρουμε... λες και κάναμε συμβόλαιο ευμάρειας μαζί της, την στιγμή που γεννηθήκαμε!!!
Αν, Φίλες και Φίλοι μου, αυτά τα θεωρείτε "αμπελοφιλοσοφίες..." που έλεγε και ον πατέρας μου... τόσα δύναμαι, τόσα κάνω! Πάλι καλά! Μπορούσε να είχα γεννηθεί ..."μπούφος"!!!!!!!!!!!!!!!!!! με φαντάζεσθε;;;;;;;;;;;;;;;;
Αύριο, με Υγεία! Μεθαύριο, αναθεώρηση στις ενοχές μας...
Πολύ κοντά είναι η Ανάσταση! Άραγε, είμαστε έτοιμοι γι αυτήν την ΑΝΑΤΑΣΗ;
Με τις ευχές μας, σε όλους εσάς,
Πάντα με Αγάπη,
Υιώτα
...κι ήρθε ο Μάης, βιαστικός, κι ανήλιαγος... τ' ασθενικά του 'λιοχαμόγελα, μικρές χαρές για τους κοκκινολαίμηδες που ετοιμάζουν φωλιές πίσω, στα πυκνά κλαδιά...
γέμισε με όση λάμψη μπορούσε τους λαιμούς των υακίνθων, και μαζί με τον αέρα, άρχισε να παίζει με τα παιδιά που βάλθηκαν να μαζεύουν διάφορα πρωτόβγαλτα μαγιολούλουδα για το στεφανάκι της Πρωτομαγιάς...
η ελπίδα ότι δεν χάθηκαν όλα, ακόμη και σε μας!
Να,
