Η συνέντευξη στη ΓΥΝΑΙΚΑ του Ε.Κ. Ν.Υόρκης

EΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ- ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ • ΤΕΥΧΟΣ 54 • ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2012

Γιώτα Στρατή: Πολυβραβευμένη ποιήτρια και λογοτέχνις με μακρόχρονη προσφορά στην Ομογένεια

 ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΟ

Γιώτα Στρατή:

Πολυβραβευμένη ποιήτρια και λογοτέχνις με μακρόχρονη προσφορά στην Ομογένεια

Η Γιώτα Στρατή που ζει στη Νέα Υόρκη, έχει τιμηθεί για το συγγραφικό της έργο στη γενέτειρα, στην Αμερική, αλλά και σε διάφορους διεθνείς διαγωνισμούς και λογοτεχνικά συνέδρια. Η ίδια είναι πολυγραφότατη και θεωρεί την Λογοτεχνία και ιδιαίτερα την Ποίηση ως αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού της. Εύχεται, ο εκτός πατρίδας Ελληνισμός να κρατηθεί, να διατηρήσει την αίγλη του ελληνικού πνεύματος ακμαία.

Θαρραλέα και αποφασιστική, όπως είναι στη ζωή της, δεν δίστασε να κάνει εγχείρηση που δεν τη χρειαζόταν για να πάρει άδεια από τη δουλειά της και να βρει τον χρόνο να μελετήσει για τις εξετάσεις της. Αναμνήσεις από τις δυσκολίες που πέρασε στη ζωή της στην Ελλάδα και την Αμερική και σκέψεις της για τη Λογοτεχνία, τους συγγραφείς και την Ομογένεια

Του Σταύρου Μαρμαρινού

Η μητέρα της Γιώτας Στρατή, που ήταν υπάλληλος της εταιρείας σιδηροδρόμων ΣΠΑΠ στην Πελοπόννησο, είχε την ικανότητα να καταλαβαίνει με ακρίβεια σε πόση απόσταση βρίσκονταν τα τρένα που πλησίαζαν, βάζοντας το αυτί της επάνω στις γραμμές. Μια φορά μάλιστα, απέτρεψε μετωπική σύγκρουση δύο αμαξοστοιχιών. Η κόρη της, γνωστή και πολυβραβευμένη ποιήτρια και λογοτέχνις, που μένει στο Λονγκ Αϊλαντ της Νέας Υόρκης, κληρονόμησε την ικανότητά της, αλλά στο να αφουγκράζεται, με πάμπολλες ευαισθησίες, τους πόνους, τις λαχτάρες, τις χαρές και τους προβληματισμούς των ανθρώπων και να τους προβάλλει με στίχους, πεζά κείμενα και θεατρική μορφή.

«Η Λογοτεχνία είναι η ίδια η ζωή μου», τόνισε η Γιώτα Στρατή μιλώντας στο περιοδικό «Γυναίκα» του «Εθνικού Κήρυκα». «Για ‘μένα, η κάθε μου κίνηση συνδυάζεται πάντα με τα ερωτήματα, ‘Γίνεται αυτό να το γράψω;’ και ‘πώς να το γράψω;’ Όλα αυτά τα χρόνια έχω μελετήσει τις τεχνικές, τα ρεύματα, τους τρόπους γραφής στη Λογοτεχνία και στην Ποίηση, γι’ αυτό και πολλές φορές είμαι ο αυστηρότερος κριτής της δικής μου εργασίας. Η Λογοτεχνία είναι διεύρυνση της σκέψης, προχωρά μέσα στην ψυχή, δίνει άλλα μηνύματα, προβληματίζει, παραλληλίζει».

Οι ικανότητες της Γιώτας Στρατή συνδυασμένες με τη δυνατή της θέληση και το δημιουργικό της πείσμα, φάνηκαν από τα χρόνια της νιότης της, όταν σπούδαζε και συγχρόνως εργαζόταν στην Ελλάδα. Ποτέ της δεν ξεχνά ότι έπρεπε να βρει έναν τρόπο για να της δώσουν άδεια από τη δουλειά της σε ταξιδιωτικό γραφείο της Ομόνοιας, προκειμένου ναπροετοιμαστεί για να δώσει πολυήμερες εξετάσεις προκειμένου να πάρει το πτυχίο της στην Αγγλική Φιλολογία. Ήταν Ιούνιος του 1969. Έπρεπε να τελειώσει με τη μελέτη 10 λογοτεχνικών βιβλίων για τις εξετάσεις του πτυχίου Κέμπριτζ.

Στις προηγούμενες εξετάσεις είχε αποτύχει, γιατί εργαζόταν και δεν είχε αρκετό χρόνο για να διαβάσει. Ζήτησε τη βοήθεια του χειρουργού γιατρού της μητέρας της, αλλά αυτός αρνήθηκε. Της είπε ότι ήταν απόλυτα υγιής και δεν μπορούσε να της δώσει χαρτί για ασθένεια. Αλλά, δεν άργησε να βρει τη λύση η ίδια η νεαρή Γιώτα. «Γιατρέ, θα μου δώσεις χαρτί ότι μου έκανες εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας», του είπε. Εκείνος αρνήθηκε και πάλι. «Αδύνατον να δοθεί τέτοιο χαρτί, χωρίς να γίνει εγχείρηση», της απάντησε. Θαρραλέα και αποφασιστική η Γιώτα, του είπε ότι δεν την χρειάζεται τη σκωληκοειδή απόφυση και ζήτησε να την χειρουργήσει. Τελικά, και παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του γιατρού, η «εγχείρηση» έγινε σε νοσοκομείο του Αιγίου, ενώ η νεαρή Γιώτα δεν την χρειαζόταν καθόλου.

«Και η μεγάλη μου βοήθεια ήλθε, όταν λόγω δήθεν επιπλοκών από την εγχείρηση, έμεινα 18 περίπου μέρες στο νοσοκομείο, που τις πέρασα διαβάζοντας νύχτα-μέρα, με αποτέλεσμα να δώσω, βγαίνοντας από εκεί, τις εξετάσεις με επιτυχία, και να πάρω το πολυπόθητο πτυχίο μου», είπε η κ. Στρατή.

H Γιώτα Στρατή γεννήθηκε στα Βαλιμήτικα, κοντά στο Αίγιο της Πελοποννήσου. Με τη λογοτεχνική γλώσσα της, αναφέρει η ίδια: «Γεννήθηκα στην οροφή της Αρχαίας Ελίκης, στη γραφική ακτή της Αιγιαλείας. Πατέρας μου, ο Εύδιοςποταμός Σελινούντας, κι εγώ πέστροφα ενάντια στα οργισμένα νερά του, ώσπου να συναντήσω τη γη μου, να ευδοκιμήσω».

Ο πατέρας της, Σωτήριος, ήταν μικροκτηματίας και χαμηλόμισθος κοινοτικός ταχυδρομικός διανομέας με πέντε παιδιά. Ένας αδελφός της, ο Περικλής, είναι επίσης στην Αμερική, ενώ δύο άλλοι και η αδελφή της ζουν στο Αίγιο.

Η μητέρας της, Όλγα, εργαζόταν ως υπάλληλος της τότε ΣΠΑΠ (Σιδηρόδρομοι Πειραιώς-Αθηνών-Πελοποννήσου). «Ήταν η μοναδική που δεν μετατέθηκε σε άλλο σταθμό, λόγω ‘εξαιρέτου ποιότητας και προσφοράς αμίσθου εργασίας της κατά την περίοδο της κατοχής’», είπε η Γιώτα Στρατή. «Ακουμπούσε το αυτί της στις ράγες κι ήξερε πόσο μακριά ήταν η ερχόμενη αμαξοστοιχία... Οι σιδηροδρομικές γραμμές κι ο δημόσιος δρόμος, συναντιόντουσαν σε απότομη στροφή. Ανέκαθεν ήταν ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι». Η κ. Στρατή δεν υπερβάλλει για τη σπάνια αυτή ικανότητα της μητέρας της. «Το σπίτι μας ήταν τρία λεπτά ποδαρόδρομο από το σημείο που έπρεπε να είναι το πασάγιο, όπως λέγεται η διάβαση από την οποίαδιασχίζουν τις σιδηροδρομικές γραμμές τα αυτοκίνητα. Η μητέρα μας ερχόταν στο σπίτι για να ετοιμάσει το φαγητό, ξέροντας ότι το τρένο που ερχόταν ήταν εκείνη την ώρα, στο Βουραϊκό, μόλις είχε φύγει από το Διακοφτό. Τέτοια δυνατή ακοή είχε... Ακουμπούσε το αυτί της επάνω στις γραμμές και από τον ήχο της αμαξοστοιχίας καταλάβαινε πού βρίσκεται, σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων. Οπότε, καταλάβαινε ότι είχε τον χρόνο να πεταχτεί μέχρι το σπίτιμας, να κοιτάξει το φαγητό που ετοίμαζε και να επιστρέψει στο πασάγιο».

Συνεχίζοντας, η κ. Στρατή θυμήθηκε ότι μια φορά πλησίαζαν ταυτόχρονα η αμαξοστοιχία από το Διακοφτό με κατεύθυνση την Πάτρα και από την Πάτρα μια άλλη εμπορική αμαξοστοιχία. Υπήρχε μεγάλοςκίνδυνος να συγκρουστούν μετωπικά τα δύο τρένα. «Η μητέρα μου το αντελήφθη ακουμπώντας το αυτί της επάνω στις γραμμές για να ακούσει. Έτσι, πρόλαβε και άνοιξε το λεγόμενο ‘κλειδί’ και αποφεύχθηκε η σύγκρουση».

Από τη μητέρα της κληρονόμησε η νεαρή τότε Γιώτα την ικανότητα να αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις, όταν χρειαζόταν. «Ακολουθούσα πάντα τη ριψοκίνδυνη εκλογή», είπε. «Ήθελα να χωρίζω τις ευκαιρίες σε μικρές και μεγάλες πιθανότητες. Να πατώ σταθερά στις κοντινές και να στοχεύω στις μακρινές».

Μεταξύ άλλων, όταν ήταν στην Ελλάδα, είχε εργαστεί σε σχολεία και διάφορα φροντιστήρια. Αργότερα, αφού έμαθε ηχητική στενογραφία, τυφλό σύστημα δακτυλογραφίας κι εμπορική αλληλογραφία, εργάστηκε ως ειδική γραμματέας, στην Εταιρεία Προώθησης Ελληνικών Προϊόντων. Η Γιώτα Στρατή ήταν υπεύθυνη για επαφές με επιχειρηματίες, σχεδιασμούς περιπτέρων, οργάνωση υποδοχής επισήμων και άλλες ανάγκες, σε έκθεση με 40 περίπου περίπτερα στον κήπο της Πλατείας Συντάγματος. «Και να σκεφτείς, ότι όταν μετά από χρόνια γύρισα στην Αθήνα να συμπληρώσω ένσημα, είχαν κάνει φτερά... ποτέ δεν είχαν κατατεθεί, σε κανένα από τους δέκα περίπου υπαλλήλους», είπε η κ. Στρατή. Α! και να ήταν μόνο αυτό! Το υπουργείο Πολιτισμού, δεν μου έδινε την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος, διότι υπήρχε έγγραφος αμφιβολία ότι τα κοινωνικά μου φρονήματα δεν ήταν καθαρά! Ένας σώγαμπρος παπάς στην ενορία μας, πήρε το μέρος του κουνιάδου του -που χρεωστούσε χρήματα στον αδελφό μου κι ο οποίος, αν δεν του τα έδινε, θα έχανε τη χρονιά του στην Πάντειο..., οπότε τσακωθήκανε οι δυο νέοι, κι ο παπά- σώγαμπρος πήγε στην ΑστυνομίαΑιγίου και υπέγραψε εκδικητικά ότι εγώ, εξαδέλφη με την ανερχόμενη Βάσω Παπανδρέου, κάναμε κίνηση υπέρ του κομμουνισμού... Οι υπόλοιποι μήνες κύλησαν να μαζεύω εκατό υπογραφές από την κοινότητα που πιστοποιούσαν ότι με γνώριζαν ως... αμέτοχη σεπολιτικά, ώσπου αναγκάστηκα αντί για το Αίγιο, να κάνω νέα αίτηση με νέα τοποθεσία σε προάστιο της Αθήνας και να ανοίξω σχολή Ξένων Γλωσσών».

Η γνωριμία της Γιώτας Στρατή με την Βάσω Παπανδρέου, χρονολογείται από την παιδική τους ηλικία, αφού είναι συγγενείς και τα σπίτια τους στο χωριό Βαλημίτικα ήταν γειτονικά. ήταν γειτονικά. «Με την Βάσω, τρώγαμε μαζί φακές, όταν πήγαινε ημάνα της στα κτήματα και για ναμην ανακαλύψουν ότι έλειπαν απότην κατσαρόλα, την γεμίζαμε μενερό...», είπε, γελώντας. «Παίζαμε,μάλιστα και με κουτάλια πετάγαμεφακές η μια στο πρόσωπο της άλλης... Μάλιστα, έχω ακόμαένα σημάδι κοντά στο φρύδι μου».

Με τον μετέπειτα σύζυγό της, Δημήτρη, γνωρίστηκε στο σπίτι της Αγίου αδελφής του στην Αθήνα, τα Χριστούγεννα του 1969. Εκείνος ήταν Αμερικανός υπήκοος και είχε επιστρέψει στην Ελλάδα για διακοπές.Εάν δεν είχαν συναντηθεί, ίσως να μην έφευγε ποτέ της από την Ελλάδα η Γιώτα Στρατή.

Τον Ιανουάριο του 1970, ο πατέρας της έπαθε παράλυση, και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» στην Αθήνα. Εκεί, στο κρεβάτι του Νοσοκομείου, ο Δημήτρης του ζήτησε το χέρι της κόρης του, Γιώτας. Ο γάμος τους έγινε στον φημισμένο ιερό ναό του Αγίου Παντελεήμονα στην οδό Αχαρνών.

Ο Δημήτρης, «σχεδόν αντίγραφο του Σον Κόνερι», του διάσημου πρωταγωνιστή των ταινιών Τζέιμς Μποντ, όπως λέγει η ίδια, γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου. Μεγάλωσε και σπούδασε Ηλεκτρολογία στον Πειραιά και Ραδιοτεχνία στην Αθήνα. Υπηρέτησε ως ηλεκτρολόγος πυροβολικού στο τότε Ελληνικό Βασιλικό Ναυτικό για 27 μήνες και μάλιστα στο καταδρομικό «Έλλη», το πλοίο που έδωσε στην Ελλάδα η Ιταλία, αφού οι τορπίλες της τελευταίας είχαν βυθίσει το πρώτο καταδρομικό «Έλλη» στο λιμάνι της Τήνου, τον Δεκαπενταύγουστο του 1940. Ο Δημήτρης εργάστηκε στη συνέχεια ως ηλεκτρολόγος, στο επιβατηγό πλοίο «Νέα Υόρκη», το πρώην «Νέα Ελλάς». που έκανε ταξίδια στην Αμερική, Γερμανία και Καραϊβική. Από το 1959, έμενε στη Νέα Υόρκη.

«Όμως, όταν ακόμη ήταν στην Αθήνα για διακοπές, ο Αμερικανοπολωνός κύριος μέτοχος μιας ηλεκτρολογικής εταιρείας στην οποία ο Δημήτρης είχε το ένα τρίτο, την μετέφερε κρυφά στο νησί Τζαμέικα, αφήνοντας τα χρέη στους εύπιστους μετόχους της», είπε με θλίψη η κ. Στρατή. «Ο Δημήτρης, με τον οποίο ήμασταν ακόμα νιόπαντροι, μου άφησε 100 μόνο δολάρια και επέστρεψε στη Νέα Υόρκη για συναντήσεις με δικηγόρους... Μήνας του μέλιτος; Τι ήταν αυτό;».

Στη Νέα Υόρκη ήρθε η Γιώτα Στρατή στις 9 Απριλίου 1970 και έμεινε στην Αστόρια. «Ήταν ένα δακρύβρεκτο ταξίδι, απ’ όλες τις απόψεις», είπε η ίδια. «Είχα δώσει στον Δημήτρη το λόγο μου όμως, ότι με τα δυο χέρια ενωμένα, θα τα ξεπερνούσαμε... Άλλωστε, θα γυρίζαμε πάλι στην Ελλάδα. Τίποτε το εύκολο, από τότε. Ο Δημήτρης μου κάθισε πάλι στα θρανία της Σχολής Magavero, στο Mανχάταν και πήρε με τη βοήθεια και την επιμονή μου το Mάστερ της Ηλεκτρολογίας».

Με μεγάλη αγάπη και εκτίμηση μιλά η κ. Στρατή για τον σύζυγό της. «Ο Δημήτρης είναι ο πιο θαυμάσιος άνθρωπος και σύζυγος», είπε. «Δεν ανέχεται το ψέμα. Είναι άνθρωπος ευθύς, άνθρωπος του δικαίου και της αναγνώρισης. Όταν παλαιότερα γινόταν διακοπή ρεύματος από θύελλες, πήγαινε με το αυτοκίνητό του, ή περπατώντας για να δώσει φως σε σπίτια ανθρώπων, χωρίς να τους παίρνει λεφτά. Σαν πατέρας ήταν αυστηρός όταν χρειαζόταν, αλλά στην πραγματικότητα, ευαίσθητος. Σαν παππούς είναι καταπληκτικός».

Τα πρώτα χρόνια της Γιώτας Στρατή στην Αμερική, θυμάται, ήταν πολύ δύσκολα από ψυχολογικής πλευράς, παρόλο που ο σύζυγός προσπαθούσε να της δίνει κουράγιο και δύναμη. «Ο άνδρας μου ήταν και είναι παλικάρι, αλλά η αλλαγή του τόπου, δεν ήταν εύκοληγια μένα», είπε.

Αρχικά, με τα λίγα λογιστικά πουήξερε από το ταξιδιωτικό γραφείοτης Αθήνας, είχε εργαστεί για οκτώχρόνια σε λογιστήριο της μεγάλης εταιρείας πετρελαιοειδών «Μόμπιλ»,γιατί είχε τελειώσει η προθεσμία προσλήψεων σε ελληνικά σχολείακαι δεν πρόλαβε. Η μόνη ανοικτήθέση που βρήκε, ήταν σε σχολείο στο Μπάφαλο της Βόρειας Ν. Υόρκης, αλλά ήταν μακριά και την απόκλεισε. Στη συνέχεια εργάστηκεστην εταιρεία ηλεκτρολογικών εργολαβιών του άνδρα της.«Συνειδητοποίησα κάποια στιγμή ότι μου άρεσε η Αμερική», πρόσθεσε η κ. Στρατή.

Πριν από τα δεύτερα Χριστούγεννα γεννήθηκε η πρώτη κόρη της, που επειδή έφερε μεγάλη χαρά στην ίδια και στον σύζυγό της, την ονόμασαν Χαρά, ή Τζόι. Έμαθε Ελληνικά από τη μητέρα της και έχει δύο κόρες, την Εμπι και την Εντζι. Σταμισάτού 1974 μια δεύτερη εγκυμοσύνη σημάδεψε τη ζωή της κ. Στρατή. «Με δυο γιατρούς, πεθερό και γαμπρό, τους Μπρουκάτο και Πελλετιέρι, έχασα μια Τετάρτη του Ιουνίου ένα μικροσκοπικό κουκλάκι, που έφυγε για τη πολιτεία των αγγέλων», είπε με θλίψη. Όταν την έπιασαν οι πόνοι στο σπίτι, ο γιατρός είπε στον Δημήτρη, που έδωσε τις πρώτες βοήθειες, να τη μεταφέρει ο ίδιος γρήγορα στο νοσοκομείο και να μην περιμένει το ασθενοφόρο, γιατί μπορούσε να κινδυνεύσει η ζωή και της γυναίκας του. Ο Δημήτρης έχοντας μαζί και το τρίχρονο κοριτσάκι τους, τη μετέφερε βιαστικά στο νοσοκομείο του Φλάσινγκ. Αλλά, δυστυχώς, το παιδί δεν έζησε.

Λίγα χρόνια μετά γεννήθηκε η δεύτερη κόρη του ζεύγους, η ‘Oλγα, που έχει ένα γιο, 16 μηνών τώρα, στον οποίο δόθηκε το όνομα Παναγιώτης-Δημήτρης.

«Κάμποσα χρόνια αργότερα, ένα πρωινό ξύπνησα με το πρόσωπο παγωμένο», συνέχισε η κ. Στρατή. «Το αριστερό μέρος ήταν σαν από τσιμέντο! Οξύς πόνος κάτω από το δεξί λοβό που δεν έλεγε ούτε να σταματήσει, ούτε να λιγοστέψει. Την επομένη, το πρόσωπο αγνώριστο. Καταμεσής, λες και είχα φάει τσεκουριά. Μπελς Πάλζι, γνωμάτευσε ο νευρολόγος. Το τρίδυμο του προσώπου έστριψε και σταμάτησε τη ροή αίματος, έλεγαν άλλοι. ...Θα περάσει... έλα όμως που και η μνήμη δεν δούλευε. Τυχερή, είπαν, που ο πόνος δεν ξεκίνησε από αριστερά. Δεν θα μπορούσα να μιλήσω... Φυσιολογικά οι φλέβες άνοιξαν νέες... Οκτώ μήνες πήρε να συνέλθω».

Οι δοκιμασίες, όμως, δεν τέλειωσαν. «Την τελευταία δεκαπενταετία έγιναν τρεις εγχειρήσεις καρδιάς του Δημήτρη», πρόσθεσε η κ. Στρατή. «Σ’ αυτόν ανήκει και η ποιητική μου συλλογή ‘Γραμμένα με αίμα’».

Η Γιώτα Στρατή έλαβε μέρος με επιτυχία σε πολλούς διαγωνισμούς Λογοτεχνίας. Ταυτόχρονα, ως δίγλωσση, έγινε μέλος στην Εθνική Αμερικανίδων Γυναικών ΠΕΝ και στην Πόετρι Φόρουμ οφ Νιου Γιορκ. Οι διακρίσεις ακολουθούσαν η μία την άλλη. Το 1982, δημιουργήθηκε η Εταιρεία Ελληνοαμερικανών Συγγραφέων με έδρα τη Νέα Υόρκη. «Αρκετό ενδιαφέρον τα πρώτα χρόνια», τόνισε η κ. Στρατή. «Οι ομογενειακοί σύλλογοι, μεταξύ αυτών κι εκείνος των Αιγιωτών που έλαχε να γίνω και πρόεδρος, νόμιζαν ότι εμείς, οι γραφιάδες, θα γίνουμε πλούσιοι. Βλέπεις η ξενιτιά μόνο στο δολάριο πιστεύει... Ευτυχώς, που και η αγάπη του Δημήτρη για τη διατήρηση της Ελληνικής, δεν ήταν λιγότερη από τη δική μου. Διαπιστώνοντας ότι οι σύλλογοι, εκτός δυο-τριών εξαιρέσεων, ενδιαφέρονταν κυρίως για φωτογραφίες του εκάστοτε δίχρονου προεδρείου τους στις εφημερίδες της Ομογένειας,ενδυνάμωσαν την πεποίθησή μου να παρουσιάζουμε τις διακριθείσες εργασίες μου στην Ομογένεια, φυσικά με την αμέριστη ηθική και οικονομική βοήθεια του Δημήτρη. Στην απαγγελία ποιημάτων ή και διανομή ρόλων ανάλογης ηλικίας στα θεατρικά μου έργα, με βοήθησαν οι δύο κόρες μας. Βέβαια έχω συνεργαστεί και με άλλα παιδιά σχολείων και με ομογενείς ηθοποιούς, όπως τους Μαίρη Βαρβατάκου, Μ. Βαρβιτσιώτη, Γ. Κιουρτσίδη, Κλ. Μπακάλη, Λ. Μαρουλέτη, Ν. Καρά, Αλέξανδρο  Μαλαό, και άλλους, καθώς και με σκηνοθέτες, όπως με τον Παύλο Θύμου, τον Λουκά Σκιπητάρη, και κυρίως με την πείρα και το ένστικτό μου. Έγιναν αρκετά με την Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, ιδίως κατά τις προεδρίες των κυρίων Μουρίκη και Κασάπη. Ήταν μεγάλη η νοσταλγία των τότε ομογενών για κατανοητά έργα, με εμπνευσμένα κωμικά επεισόδια, δίχως βωμολοχίες, κ.λπ. «Η Αφροδίτη κι ο ...Κολιός», «Στην τρέλα των διαβατηρίων», «Ο καταποντισμός της Αρχαίας Ελίκης», «Σαπφώ η Λεσβία Ιέρεια της Αγάπης», «Ο έκτος Κύκλος» - στην επέτειο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, «Η Θυσία» του Πάνου Κουκί- δη, «Γυναίκες του Θρύλου στο Ζάλογγο», «Η ύστατη θυσία του Εύρυτου», «Το τελευταίο γράμμα του Κυναίγειρου», κ.α., δίχως να παραλείψω το αγαπημένο μου «Γελωτοποιός από Σόι», ένα μουσικό δραμα σε δική μου μουσική, όπου οι κόρες μας τραγουδούσαν κι έπαιζαν πιάνο».

Με την ευκαιρία της αναφοράς της στην Ομοσπονδία ΕλληνικώνΣωματείων Μείζονος Ν. Υόρκης, η κ. Στρατή θυμήθηκε με υπερηφάνεια ότι το 1992, η κόρη της Τζόι, εκλέχτηκε «Μις Ελληνική Ανεξαρτησία» κατά τον διαγωνισμό στον οποίο λαμβάνεται υπόψιν και η ικανότητα των υποψηφίων στην ελληνική γλώσσα. Τρία χρόνια αργότερα η άλλη κόρη της, η ;Oλγα, κατέκτησε τη δεύτερη θέση. Κατά καιρούς, η κ. Στρατή εκτός από τους ομογενειακούς φορείς, έχει δώσει διαλέξεις στο «Πόετρι Φόρουμ» για Ελληνική Λογοτεχνία και ως «ποιήτρια του μήνα» έχει διαβάσει βραβευμένη και ανέκδοτη ποίησή της. Έχει παρουσιάσει δικές της φωτογραφίες με δίγλωσση ποίηση, καλεσμένη σε ημερήσια σχολεία του Κουίνς, της Νέας Υόρκης κι έχει βραβευτεί από τη Φωτογραφική Λέσχη, στο Φλάσινγκ.

ΗΗ Γιώτα Στρατή είναι συνιδρύτρια της Διεθνούς Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και συμμετέσχε σε πολλά λογοτεχνικά συνέδρια. Έγινε μέλος στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, στην ΠΕΛ, στη ΔΕΕΛ και στην Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων. Και είναι πολλές οι διακρίσεις που πήρε στην Ποίηση, σε μικρές ιστορίες, σε θεατρικά έργα και στις δύο γλώσσες, αλλά πάντα με ελληνικά θέματα. Η κ. Στρατή έχει βραβευτεί σε όλα σχεδόν τα είδη του λόγου κι έχει τιμηθεί από ελληνικούς φορείς, ομογενειακούς και αμερικανικούς. Δύο φορές βραβεύτηκε από την πρώην πρόεδρο του Κουίνς, Κλερ Σούλμαν, ενώ πριν μερικά χρόνια είχε βραβευτεί και από το «Αριστοτέλειο, Ίδρυμα» της Κύπρου για «Πολύτιμη Λογοτεχνική Δραστηριότητα». Η κ. Στρατή, είχε τιμηθεί επίσης,με την διάκριση της «Εξαίρετης Πολίτιδας». Στη σχετική διάκριση ανεγράφε το ότι η Ελληνοαμερικανίδα ποιήτρια«... τιμά την Ομογένεια, την κομητεία Κουίνς και κατ’ επέκταση τη ΝέαΥόρκη, απ’ όπου, όλοι ξεκινήσαμεως μετανάστες και με την ακούραστη δημιουργία μας χτίζουμε ένα καλύτερο αύριο..».Εξάλλου, μετά τη βράβευση πέντε ποιημάτων της Γιώτας Στρατή στο λογοτεχνικό διαγωνισμό στην πόλη Κίνγκάι του Πεκίνου, είχε διακριθεί ακόμα ένα ποίημά της κατά το Πρώτο Διεθνές Συνέδριο Ποίησης της Λίμνης Κίνγκάι.

«Δώδεκα ήδη βιβλία, που έχουνεκδοθεί με δικά μας έξοδα κι άλλα μονόπρακτα ή και αποσπάσματα παρουσιάζονται εθελοντικά σε εκ- δηλώσεις συλλόγων», συνέχισε η Γιώτα Στρατή. «Πολλές και οι σελίδες που μένουν στα κλειστά συρτάρια, με μια βαθιά πίκρα στη σκέψη αν πράγματι άξιζε όλη ετούτη η προσπάθεια... Να ξυπνάς και να κοιμάσαι, κρυφά και φανερά, με την Ελλάδα κάτω από τα βλέφαρα, όπως γράφει κάπου ο Νίκος Καζαντζάκης, να αγωνίζεσαι με όλες σου τις δυνάμεις εις την ξένη και να καταλήγει η πατρίδα που αγαπάς σαν μια φοιτητική επώδυνη ιστορία αγάπης που αγωνίζεται να κρατηθεί στην καρδιά και στη μνήμη... Απαράδεκτο! Απαράδεκτο!   Ας ευχηθώ, ο εκτός πατρίδας Ελληνισμός να κρατηθεί, να διατηρήσει την αίγλη του Ελληνικού Πνεύματος ακμαία. Παιδιά του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, κάπου ξεστρατίσαμε. Αφήσαμε ανόητα τους καταστροφείς μας να γίνουν οι ύπουλοι εκτραφείς μας. Αφήσαμε απερίσκεπτα τη σκέψη, την καρδιά καιτην ψυχή έρμαιο στην προσωρινή επίδειξη ευμάρειας...».

Τι σκέψεις κάνει για τη σημερινή Λογοτεχνία, η Γιώτα Στρατή; «Στην εποχή μας, η Λογοτεχνία έχει πάρει πολύ μεγάλη αλλαγή, λόγω των Μέσων Ενημέρωσης. Οι καλλιτέχνες κοιτούν κάτι που τους αρέσει και θέλουν να φτιάξουν ό,τι καλύτερο γίνεται, πρώτον, για να ελκύσει σκέψη των ανθρώπων επάνω σ’ αυτό που δημιουργούν οπτικά, ή ακουστικά, και δεύτερον, για να πρωτοτυπήσει. Και με την ευκαιρία αυτή, να πω ότι η επαφή της Ομογένειας με τη Λογοτεχνία είναι σήμερα διαφορετική. Παλαιότερα, υπήρχε ημεγάλη νοσταλγία για τη γενέτειρα, υπήρχε εντονότερη η αγάπη. Στην εποχή μας, με την απότομη πλουτοκρατία και εξυπνομανία και ξενομανία των Ελλήνων, αρκετοί έχουν ξοδεύσει την περιουσία τους για να κάνουν ένα όνομα. Να κατακτήσουν τι; Αφού τα πάντα είναι προσωρινά,όλα αλλάζουν... Και αυτό φαίνεται από τη Μουσική, από την Ποίηση, από το Σουρεαλισμό κ.λπ. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις που αρκετοί έχουν αρχίσει και γράφουν σεξουαλικά... Ο πολύς κόσμος, όσο και αντα ξέρει, δεν δέχεται να τα ακούει, για παράδειγμα. Και κάτι άλλο: Όταν κάποιος προχωράει ή είναι μπροστά, οι άλλοι ή τον ακολουθούν για να πουν ότι είναι φίλοι του, ή θα κοιτάξουν να του βάλουν τρικλοποδιά για να πέσει».

Σε παλαιότερη αναφορά της στην Ομογένεια και τις λογοτεχνικές δυνατότητες της τελευταίας, η Γιώτα Στρατή είχε τονίσει: «Εδώ, ο πολύς κόσμος έχει το μαράζι της ξενιτιάς και αυτό για την Ελλάδα, δεν πουλάει. Για ‘μας, πάλι δεν κάνει τίποτα, γιατί μένει μέσα σ’ εμάς... Είναι πάρα πολλοί εκείνοι που γράφουν και παρουσιάζουν έργα αξιόλογα για εδώ, αλλά όχι για την Ελλάδα, που έχει ένα διαφορετικό επίπεδο, τουλάχιστον στην ποίηση. Αυτό σημαίνει απογοήτευση. Εκείνος που γράφει, δεν κερδίζει. Γιατί έχουν ταυτιστεί: Αμερική-δολάριο-κέρδος. Και αφού δεν κερδίζει, παθαίνει μερικές φορές ένα είδος απογοήτευσης και έχθρας προς τους άλλους που γράφουν. Υπάρχει και η αντίληψη του ότι αφού δεν κερδίζεις λεφτά, τότε γιατί γράφεις; Η απάντηση είναι ότι δεν γράφεις για να βγάλεις λεφτά, αλλά γιατί ή έχεις μέσα σου έμφυτη αυτή την έμπνευση, ή γιατί όταν μπεις στο χορό πρέπει να χορέψεις. Τι σημαίνει αυτό; Το γράψιμο δεν είναι μόνο έμπνευση, αλλά είναι και πρόκληση».

Η Ομογένεια έχει ευαισθησίες στο ποιοτικό βιβλίο; «Έχει», απαντά η κ. Στρατή. «Δεν είναι μεγάλο το κοινό, αλλά εμείς τους απογοητεύουμε. Βάζουμε πρώτα το ‘εγώ’, το κέρδος, τον αριθμό των ανθρώπων που θα έλθουν να μας ακούσουν και, κυρίως, το μέγα δολάριο. Όμως, είναι αυτονόητο, γιατί είναι τα έξοδα, που είναι ένα γρανάζι και από τις δύο πλευρές. Και για εκείνον που θα παρουσιάσει τη δουλειά και για εκείνον που θέλει να έλθει να την παρακολουθήσει. Πολλοί δεν έχουν καταλάβει ότι το γράψιμο δεν είναι επιχείρηση. Δεν ξέρω πόσο μπορεί να πονάει αυτό, όμως αυτή είναι η αλήθεια».

Σκέψεις, προβληματισμοί και ανταλλαγές ιδεών με φίλους και γνωστούς της, η Γιώτα Στρατή μοιράζεται στην ηλεκτρονική της διεύθυνση: http://astoriani.blogspot.com. Η γνωστή δημοσιογράφος, συγγραφέας και συνεργάτις του «Εθνικού Κήρυκα» στο Μόντρεαλ του Καναδά, Ιουστίνη  Φραγκούλη, αφιέρωσε την εβδομαδιαία στήλη της το περασμένο Σαββατοκύριακο στην Γιώτα Στρατή. Και μεταξύ άλλων, την αποκάλεσε «μεγάλη κυρία της Ελληνικής Λογοτεχνίας στην Ομογένεια της Νέας Υόρκης», ενώ τόνισε ότι η κ. Στρατή είναι «αρχόντισσα πραγματική στον λόγο και στη σκέψη».


ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΧΕΣ

Από την Επιτροπή του Συλλόγου «Θεά Αθηνά» (έδρα Αθήνα)

Συγχαίρουμε την Γιώτα και τον Δημήτρη Στρατή για την προσφορά τους, με τον ιδανικό γάμο τους, στα Γράμματα και στην Κοινωνία.

Η Πρόεδρος Η Γραμματέας Χρυσούλα Βαρβέρη-Βάρρα Αικατερίνη Μπατάλια  Αθήνα, 15/8/2012

*

www.atheniansociety.com • email: atheniansocietyny@gmail.com TEL: 718-721-1113

Την εκλεκτή Ομογενή λογοτέχνιδα και φίλη, ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ, συγχαίρουμε θερμά για το λογοτεχνικό της έργο, αλλά και για τις υπηρεσίες της προς τον Σύλλογό μας.

Σταθερά με πάθος υπηρετεί και σμιλεύει με τον καθαρό λόγο της τη γλώσσα μας και τις ψυχές μας. Η προσφορά της είναι μεγάλη, γι’ αυτό την ευχαριστούμε και της ευχόμεθα να συνεχίσει με το ίδιο μεράκι το συγγραφικό της έργο.

Εκ του Διοικητικού Συμβουλίου

Η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών συγχαίρει τη λογοτέχνιδα Γιώτα Στρατή για την τιμητική διάκριση από τον «Εθνικό Κήρυκα».

*

Η Γιώτα Στρατή σημαδεύει τη Λογοτεχνία της Διασποράς.

Η Γιώτα Στρατή είναι μια πηγαία λογοτέχνις, που παίζει ανάμεσα στο πεζογράφημα, την ποίηση και το θέατρο σημαδεύοντας με τη γραφή της τη λογοτεχνία της Διασποράς. Η Γιώτα Στρατή αφήνει το χειμαρρώδη λόγο της να συνθέσει εικόνες, συναισθήματα, απορρίψεις, ελπίδα, φόβο, κούραση, αγωνία. Αρνείται να χαλιναγωγήσει τις λέξεις, που θαρρείς ξεχύνονται σαν άτια στις λευκές σελίδες.

Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη

Στη λογοτέχνιδα κ. Γιώτα Στρατή συγχαρητήρια και ευχές για κάθε προσωπική και οικογενειακή ευτυχία

ΑΝΔΡΕΑΣ και ΒΑΝΑ ΚΟΝΤΟΜΕΡΚΟΥ

Συγχαρητήρια στη συμπατριώτισα ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ για το ποιητικό της έργο και τη συμβολή της στη διατήρηση της γλώσσας μας, της τόσο εκφραστικής και παγκόσμιας.

Σπύρος Δαρσινός και οικογένεια

Από τον Μάκη Τζιλιάνοκαι την οικογένειά του πολλές ευχές στη Γιώτα Στρατή

Γιώτα μου ευλογήθηκες να σμιλεύεις τον λόγο, να του δίνεις πνοή. Επειδή με τα πονήματα σου καταφέρνεις να μας σεργιανάς σε κόσμους αλλιώτικους, μακρινούς κι ονειρεμένους.. Επειδή στέκεις εκεί ακύμαντη, ακούραστη και δημιουργείς πάντα με τα χέρια και την ψυχή, μια ευαίσθητη ψυχή που κρύβει αστείρευτη καλλιτεχνική φύση:

ΕΥΓΕ ΣΟΥ!

Σ’ ευχαριστώ για τις εμπειρίες που μου χάρισες με την συνεργασία μας μέσα από τον Ιστορικό Σύλλογο Αθηναίων ΝΥ.

Χριστίνα Κωστάκη-Καρυώτη οικογενειακώς

Στη Γιώτα Στρατή την παντάξια ποιήτρια, κηπουρό και στοργική σύζυγο του Δημήτρη της πολλά θερμά συγχαρητήρια.

Στέλλα Ζαμπούρου–Φόλλεντερ

Η Γιώτα Στρατή είναι η επιφανής λογοτέχνιδα ο καλλιεργημένος άνθρωπος, με ευγένεια ψυχής, με ευαισθησίες και πολλή αγάπη για την ελληνική γλώσσα την οποία για πολλά χρόνια σμιλεύει με το λόγο της, την πεζογραφία, το θέατρο, μα πιο πολύ με τα ποιήματά της.

Αυτή είναι η παρακαταθήκη της στο λόγο και στην Ομογένεια μαζί με τα πολλαπλά βραβεία και επαίνους που της έχουν άξια δοθεί.

Για εμάς είναι επίσης φίλη καλή. Τη συγχαίρουμε, την αγαπούμε και την τιμούμε.

ΣΥΛΒΙΑ, ΠΑΝΟΣ και ΡΙΤΣΑ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ

Στη γυναίκα μου,

όπου με την Αγάπη

δημιουργήσαμε μια όμορφη

Ελληνο-Αμερικανική οικογένεια,

και η οποία με τη δική της άσβεστη

θέληση να συνεχίζει

το Ελληνικό Πνεύμα,

να διακρίνεται και να φέρνει χαρά

με τις επιτεύξεις της,

σ’ αυτή τη γυναίκα, τη Γυναίκα μου,

είμαι τυχερός που είναι

στο πλευρό μου.

Ευχαριστώ τον «Εθνικό Κήρυκα» για την ξεχωριστή τιμή

που της πρόσφερε στο μηνιαίο του περιοδικό «

Η

ΓΥΝΑΙΚΑ»,

ως και τον Θεό που μας έχει μαζί.

Να είστε όλοι ευτυχείς

Δημήτρης Στρατής

We are extremely proud of the accomplishments our mother has achieved within our family and the Greek-American community. Our parents' love and support has molded us into faithful and proud Greek-Americans.

In return we are passing on our Greek culture and values to our children.

Μαμά, σευπεραγαπούμε! We love you tremendously,

Joy, Ebony and Angelyse Fabien Olga, Andy and Peter-James Xanthopoulos

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ στην αδελφή μας Γιώτα Σπανού-Στρατή, άξια μητέρα και σύζυγο και ξεχωριστή παρουσία στην πνευματική Ομογένεια της Νέας Υόρκης.

Για την οικογένεια Σωτήρη και Ολγας Σπανού, Περικλής

ΓΙΩΤΑ ΔΕΝ ΧΩΡΑΣ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Είμαι πολύ συγκινημένη που ο «Ε.Κ.» παρουσιάζει την κ. Γιώτα Σπανού - Στρατή στο ένθετο «ΓΥΝΑΙΚΑ»! Είναι μια προβολή που την δικαιούται επάξια, για την προσφορά της στη λογοτεχνία, στην ποίηση, στο θέατρο, στη γλώσσα μας, στους Έλληνες της Διασποράς, στην οικογένειά της, στους φίλους της και σε όλη την Ελλάδα.

Κρατάει άσβεστη τη φλόγα της Ελληνικής Ιστορίας μας και τη μεταδίδει με πείσμα στα παιδιά της, στα εγγόνια της και στα γραπτά της, πάρα πολλά απ' τα οποία βραβεύονται!

Εύχομαι ο Θεός να της δίνει υγεία και διάθεση να γράφει, για να μαθαίνουμε κι εμείς οι ερασιτέχνες. «Εύγε» και πάλι στον «ΕΘΝΙΚΟ ΚΗΡΥΚΑ» για το αφιέρωμα και λυπάμαι πολύ που δεν «έχω» εκείνες τις λίγες λέξεις που θα εξηγούσαν τους λόγους που θεωρώ την Γιώτα, (εκτός από αγαπημένη φίλη), κορυφαία φυσιογνωμία και αφανή ηρωίδα της εποχής μας!

Με μεγάλη εκτίμηση

Κατερίνα Δεσπότη - Σταματίου, Παπαθεοδώρου, ΠΗΛΙΟ - ΒΟΛΟΣ - ΕΛΛΑΔΑ 

  
Υγ. Εγώ η Κατερίνα, οφείλω ένα μεγάλο "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" στην ιντερνετική φίλη Παρασκευή - Λαμπρινή Μαλούχου, για την βοήθειά της, ώστε να πετύχει αυτή η ανάρτηση!

Η ίδια εύχεται στην Γιώτα: "Να μας ζήσει η φίλη Υιώτα και όλα καλά νά 'ναι στην ζωή της!"