Για αυτά τα παιδιά μιλάω… με το άπηχτο μυαλό. Για τον βρόμικο κόσμο που ζουν. Κι για εμάς, που τον γνωρίζουμε, μα δεν τον διορθώνουμε…

ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΛΛΩΝ ΚΑΡΑΤΙΩΝ!

Η Νύχτα των βεγγαλικών

(3 Ιουλίου, 2016)

Κρατήστε λαμπερή τη νύχτα των βεγγαλικών. 

Για πάντα.

Όταν εξατμιστούν οι πολύχρωμες, φωτεινές αστραπές, 

όταν καταλαγιάσουν τα μεθυσμένα αστέρια,

όταν σωθούν οι προσωρινές εξώκοσμες εικόνες… 

όταν καθησυχάσουν τα παθιασμένα επιφωνήματα,

και τα βλέφαρα πάψουν να φτεροκοπούν σαν τρομαγμένες πεταλούδες, 

όταν το στέρνο ξεφουσκώσει από την προσωρινή ενθουσιώδη επίτευξη,

τα μάτια των παιδιών 

πάλι θα θολώσουν από τις αναθυμιάσεις 

των ανεύθυνων μέσων εξόντωσης…

Η Αδιαφορία θα πνίξει τις ανάσες τους.

Η Αποξένωση θα κυριαρχήσει στην σύντομη ζωή τους. 

Θα ακολουθήσουν δάκρυα της απώλειας. 

Θα εθιστούν σε καπνούς εγκεκριμένους, 

σε ήχους θανατερούς, σε δάκρυα 

και κραυγές οδύνης.

Τώρα,

ο Κίνδυνος δεν μπαίνει από το μισάνοιχτο παράθυρο. 

Δεν καραδοκεί να επιτεθεί στο σκοτάδι. 

Δεν χρειάζεται έλεγχο, ούτε άδεια «εξασκήσεως επαγγέλματος» …

Τον συναντάς με θράσος κι αυτοπεποίθηση στο προαύλιο του κήπου σου, 

στον εσωτερικό διάδρομο του σπιτιού σου, 

στην καρδιά του διαμερίσματός σου… 

Η εξώπορτα; άσπαστη!

Η δική σου αυτοπεποίθηση, θρύψαλα.

Μα τα παιδιά; 

Ποιος νοιάζεται για τα παιδιά;

Οι έχοντες, νομίζουν ότι τα έχουν ασφαλή. Οι μη, τα στέλνουν με μια ευχή να γυρίσουν σώα στο σπίτι! 

Κι ο Κίνδυνος, καραδοκεί! 

Με όλες τις μάσκες που φοράει. 

Με όλες τις γνωστές παραγράφους για μια νομική «εξιλέωση»…

Τα παιδιά; 

τα ευαίσθητα, που τα …ξέρουν όλα; 

που θα θέλουν όλα; 

που εμπιστεύονται τα «μούβις» που τους διδάσκουν ότι 

η βία είναι ένα ανώδυνο δίωρο, 

ότι η βόμβα είναι «ψεύτικη, ψεύτικος κι ο κρότος…»,

ο δε, Θάνατος, 

είναι μέρος της ιστορίας του έργου…;!

Ο φυσικός πόνος; 

Η αλλοφροσύνη; 

Τα αίματα; 

Ότι 

Είναι αληθοφανή, για χάρη του έργου;…!

Τα παιδιά,

αυτές οι εύπλαστες τρυφερές ψυχές, 

αυτές οι καρδιές που δεν επιθυμούν παρά μια σύντομη ιστορία αγάπης… 

ένα τραπέζι στρωμένο με καλούδια, 

ένα δωμάτιο γεμάτο καινούρια παιγνίδια…

ένα σύντομο, ζωντανό παραμύθι...,

Για αυτά τα παιδιά μιλάω… 

με το άπηχτο μυαλό.

Για τον βρόμικο κόσμο που ζουν. 

Κι για εμάς, που τον γνωρίζουμε, μα 

δεν τον διορθώνουμε…

Κρατήστε την νύχτα των βεγγαλικών, 

για πάντα.

Κρατήστε το φευγαλέο όνειρο όσο μακρύτερα γίνεται.

Για να ξενερώσουν τα παιδιά.

Κρατήστε την Ελπίδα από το χέρι 

κι ας είναι γεμάτη αγκάθια, 

με κρυφή την προσευχή…

Γκρεμίστε τα τερατόμορφα νέα είδωλα.

Αρχίστε από τα γύρω σας.

Ο Κίνδυνος δεν είναι μακριά. Είναι και για σας.

Μα εδώ,

Για τα ΠΑΙΔΙΑ λέω!

Μετά από το πρώτο βήμα, έρχεται και το δεύτερο… και το τρίτο…

ΕΜΕΙΣ κάνουμε το πρώτο βήμα!

Για το συμβόλαιο της Ζωής…

3 Ιουλίου, 2016

ΓΙ¨ΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ, ΕΔΩ!