Τετάρτη 6 Ιουλίου 2016

Για αυτά τα παιδιά μιλάω… με το άπηχτο μυαλό. Για τον βρόμικο κόσμο που ζουν. Κι για εμάς, που τον γνωρίζουμε, μα δεν τον διορθώνουμε…


ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΛΛΩΝ ΚΑΡΑΤΙΩΝ!



Η Νύχτα των βεγγαλικών

(3 Ιουλίου, 2016)


Κρατήστε λαμπερή τη νύχτα των βεγγαλικών. 
Για πάντα.

Όταν εξατμιστούν οι πολύχρωμες, φωτεινές αστραπές, 
όταν καταλαγιάσουν τα μεθυσμένα αστέρια,

όταν σωθούν οι προσωρινές εξώκοσμες εικόνες… 

όταν καθησυχάσουν τα παθιασμένα επιφωνήματα,

και τα βλέφαρα πάψουν να φτεροκοπούν σαν τρομαγμένες πεταλούδες, 

όταν το στέρνο ξεφουσκώσει από την προσωρινή ενθουσιώδη επίτευξη,

τα μάτια των παιδιών 

πάλι θα θολώσουν από τις αναθυμιάσεις 
των ανεύθυνων μέσων εξόντωσης…

Η Αδιαφορία θα πνίξει τις ανάσες τους.

Η Αποξένωση θα κυριαρχήσει στην σύντομη ζωή τους. 
Θα ακολουθήσουν δάκρυα της απώλειας. 
Θα εθιστούν σε καπνούς εγκεκριμένους, 
σε ήχους θανατερούς, σε δάκρυα 
και κραυγές οδύνης.


Τώρα,

ο Κίνδυνος δεν μπαίνει από το μισάνοιχτο παράθυρο. 
Δεν καραδοκεί να επιτεθεί στο σκοτάδι. 
Δεν χρειάζεται έλεγχο, ούτε άδεια «εξασκήσεως επαγγέλματος» …

Τον συναντάς με θράσος κι αυτοπεποίθηση στο προαύλιο του κήπου σου, 
στον εσωτερικό διάδρομο του σπιτιού σου, 
στην καρδιά του διαμερίσματός σου… 

Η εξώπορτα; άσπαστη!

Η δική σου αυτοπεποίθηση, θρύψαλα.


Μα τα παιδιά; 

Ποιος νοιάζεται για τα παιδιά;

Οι έχοντες, νομίζουν ότι τα έχουν ασφαλή. Οι μη, τα στέλνουν με μια ευχή να γυρίσουν σώα στο σπίτι! 

Κι ο Κίνδυνος, καραδοκεί! 

Με όλες τις μάσκες που φοράει. 

Με όλες τις γνωστές παραγράφους για μια νομική «εξιλέωση»…


Τα παιδιά; 

τα ευαίσθητα, που τα …ξέρουν όλα; 
που θα θέλουν όλα; 
που εμπιστεύονται τα «μούβις» που τους διδάσκουν ότι 
η βία είναι ένα ανώδυνο δίωρο, 
ότι η βόμβα είναι «ψεύτικη, ψεύτικος κι ο κρότος…»,

ο δε, Θάνατος, 
είναι μέρος της ιστορίας του έργου…;!

Ο φυσικός πόνος; 
Η αλλοφροσύνη; 
Τα αίματα; 
Ότι 
Είναι αληθοφανή, για χάρη του έργου;…!


Τα παιδιά,

αυτές οι εύπλαστες τρυφερές ψυχές, 
αυτές οι καρδιές που δεν επιθυμούν παρά μια σύντομη ιστορία αγάπης… 
ένα τραπέζι στρωμένο με καλούδια, 
ένα δωμάτιο γεμάτο καινούρια παιγνίδια…
ένα σύντομο, ζωντανό παραμύθι...,


Για αυτά τα παιδιά μιλάω… 

με το άπηχτο μυαλό.

Για τον βρόμικο κόσμο που ζουν. 

Κι για εμάς, που τον γνωρίζουμε, μα 

δεν τον διορθώνουμε…


Κρατήστε την νύχτα των βεγγαλικών, 
για πάντα.

Κρατήστε το φευγαλέο όνειρο όσο μακρύτερα γίνεται.

Για να ξενερώσουν τα παιδιά.

Κρατήστε την Ελπίδα από το χέρι 
κι ας είναι γεμάτη αγκάθια, 
με κρυφή την προσευχή…

Γκρεμίστε τα τερατόμορφα νέα είδωλα.

Αρχίστε από τα γύρω σας.

Ο Κίνδυνος δεν είναι μακριά. Είναι και για σας.


Μα εδώ,

Για τα ΠΑΙΔΙΑ λέω!

Μετά από το πρώτο βήμα, έρχεται και το δεύτερο… και το τρίτο…


ΕΜΕΙΣ κάνουμε το πρώτο βήμα!

Για το συμβόλαιο της Ζωής…

3 Ιουλίου, 2016

7 σχόλια:

Κατερίνα Δε.Στα.Πα. είπε...

Δεν ξέρω, Αν έχει καταλάβει, ακόμα και η ίδια η Γιώτα, πόσο ΨΗΛΑ πάει, αυτό το ποίημα!!!
Να είναι γερή, να γράφει!

Αυτά και συγκλονισμένη, γιατί μόλις, το είδα!

ΣΕ ΚΑΛΟ, των παιδιών και των γονιών!

Κατερίνα Δε.Στα.Πα. είπε...

Έχω ένα θέμα με τα βεγγαλικά και τα χρώματα, κατά τα άλλα, οι συνθέσεις της Γιώτας, πάντα μ' άρεσαν!
Το θέμα μας όμως, είναι η ΠΟΙΗΣΗ=ΠΑΙΔΙΑ!

Αστοριανή είπε...

...κούκλα μου! ,,,ούτε τα δικά μου δεν βλέπω...
εσύ το ...είδες στις 6 Ιουλίου,

εγώ;;; μία ολόκληρη εβδομάδα αργότερα!!!!!!!!

Και...πόσο να σε ευχαριστήσω;;;

Ήδη το ξέρεις!!!

Όσο για τα βεγγαλικά, δεν κατάλαβα τί εννοείς.
Φωτογραφίες δεν πήγα για να βγάλω... πολύ μακριά. Κακός καιρός... βροχές...!!!

Απλά,
με τα δικά μου υλικά, έφτιαξα τις δικές μου!!! Αυτά, συνήθως κάνω, στις ξάγρυπνες ώρες...

Πάντα με την αγάπη μου, όσο ζω!

Υιώτα

Κατερίνα Δε.Στα.Πα. είπε...

...Και σήμερα ο μήνας έχει 16!
Κι έχω ένα ανακατεμένο μυαλό, από ειδήσεις κι από στιγμές μου, σωπαίνω να δω τι θα επιπλεύσει, για να δώσω προτεραιότητα.
Απ' ότι φαίνεται, δίνω σε σένα...!

Σύντομη εξήγηση:
Όταν διάβασα την ανάρτησή σου, δεν κατείχα πολλά γι' αυτή την γιορτή, άλλη μέρα έμαθα, οπότε, μη στέκεσαι πολύ σ' αυτό.
Περισσότερο εστιάστηκα στο θέμα: 'Παιδί και παιδιά μας", κ.λ.π.

Τα πυροτεχνήματα παλιότερα τα χαιρόμουνα, μετά έγινα περισσότερο προληπτική, οπότε... δικό μου κι αυτό το πρόβλημα, μη σκας!

Απέκτησα κι άλλο θέμα, με το μπλε... που κάποτε λάτρευα σε χρώμα και τώρα, ΣΧΕΔΟΝ, μ' αυτά και με τ' άλλα, όσο κι αν σου εξηγήσω, δε θα καταλάβεις... κατάντησα ΑΧΡΩΜΗ!

Εφ' όσον κατακτήθηκαν από ανθρώπινα συμφέροντα και τα χρώματα, μού μένει μόνο το χρυσό του Φωτός και της Αλήθειας, μέσω της Πίστης μου και του ενστίκτου μου ή "Σημαδιών" μου!

Κράτα γερά, Γιώτα!
Φιλιά σε όλους σας!

Αστοριανή είπε...

...τότε που άρχισε ο γολγοθάς μου...

Φίλη μου!

Ούτε μάτι να ήταν,
-αν πιστεύει κάποιος σε τέτοια...

μα ακόμη έχω καιρό να συνέλθω διοτι αργούν τα στερόιντς
έτσι και σε αρχίσουν...

πού βρέθηκαν
ρευματοειδή σε μένα;;;;;;;;;;;;

θα τα πούμε και πάλι,
Φιλιά μεταμεσονύχτια,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

.....αν είναι δυνατόν...!!!
σε ξανα-βρίσκω, νυσταγμένη-ξαγρυπνη 5.45ξημέρωμα....κι είναι 8 του Ιούνη... 2017!!!!!!!!!!!
...ο κοιμισμένος μου, αναδεύεται... σε αφήνω. Καλό μεσημέρι.

Κατερίνα Δε.Στα.Πα. είπε...

...
Και δεν είχα απαντήσει το 2016;
Είχε μπόρες κι εδώ...!
Κράτα γερά, να ξαναβρεθούμε και το 2018!
Κοιμήσου! Ξεκουράσου!
Αγαπιόμαστε, έτσι κι αλλιώς!