Μέσα στο απέραντο λειβάδι της προσφοράς σου ΠΩΣ να σε παρακολουθήσει ο κάθε ευεργετημένος, Αγαπημένο Κυκλάμινο.
Είναι σαν τη δική μου προσπάθεια να παραγγέλνω από τις ανθο-αγορές περιοδικών διαρκώς βολβούς κυκλάμινου πατρίδας, ((αφού εκείνοι που ξέκλεψα από το Ναύπλιο, όταν είχαμε έλθει χρόνια πριν... και είχα ράψει κρυφές τσέπες στα μανίκια μου για να τους περάσω... και δεν καρποφόρησαν), να με τρώει η αγωνία πότε και πώς θα έλθουν, να έρχονται μισοσαπισμένοι οι βολβοί, ή κούφιοι με τρίμματα, να τους φυτεύω, όπως και να είναι, να ευελπιστώ ότι θα δω έστω ένα άνθος τους... να μισοζωντανεύουν, να έρχεται ο χιονιάς κι ο πάγος και να τους σαπίζει -αν και εγγράφως σού υπόσχοντε ότι είναι ανθεκτικά-
και στο τέλος
να ψάχνω και να παραγγέλνω κι άλλους,
κι άλλους.
Όπως κι εφέτος...
Να -όμως- που σε ανακάλυψα πάλι εδώ να με τιμάς, κι ασυναίσθητα να τινάζω τις ολάνθιστες κι ας γέρικες αμυγδαλιές του τόπους σου, να μετρώ τις γνήσιες ελληνικές ανεμώνες μπουκέτο στο φιλέσπλαχνο -για μένα- χέρι σου, άσκοπα να προσπαθώ να θυμηθώ τις γραμμένες αγωνίες -για την αναμονή επιτυχίας μετά την εγχείρηση καρδιάς του Δημήτρη- στις σελίδες του βιβλίου μου...,
να ξαναζώ τα σχέδια που δημιουργούσα με ένα πεταμένο φτερό περιστεριού, στην ξαγρύπνια μου, καθισμένη στο κρύο παγκάκι του Νοσοκομείου, πάνω στο δανεισμένο από την νοσοκόμα λευκό χαρτί... όταν μετρούσα την πίεση και το ζάχαρο... για να μη πηγαίνει χαμένο το αίμα από το τρυπημένο δάχτυλό μου...
Ένα της δικής σου καρδιάς σημάδι να ξανα-ζήσω μια σταλιά Άνοιξη της πατρίδας, ένα κομμάτι θαλασσινής πατρίδας -αρκετά πιο πέρα από εκείνη που ξέπλενε τη δική μου αλμύρα-
να ντυθώ ένα περίγραμμα ουρανού -από εκείνου που με τύλιγε σαν εσθήτα όταν -με κρυμμένα αναφυλλητά μέσα στο αεροπλάνο- απομακρύνθηκα από ό,τι αγαπούσα, από ό,τι αγωνίστηκα σαν πρωτογιός στο σπίτι να συμπληρώσω, να βοηθήσω, να δικαιωθώ...
Μου έδωσες μια πανέμορφη εικόνα επιστροφής που ποτέ δεν έγινε, μια δροσιά κάμπου που ποτέ δεν περπάτησα, μια ανάσα καθάριου αγέρα να αναπνεύσω.
Μου πρόσφερες ένα όνειρο που είναι γραμμένα ανεκπλήρωτο, ένα σημάδι θεραπευτικό. Με τύλιξες με μυρωδιές που είχα λησμονήσει, με ήλιο, με αντηλιά.
Κατάφερες η σκιά σου, να αγγίζει το ταπεινό μου πόνημα πάνω στη χλόη την πρωτόβγαλτη, δίπλα στις ανεμώνες τις ευλύγιστες, να γίνεται ένα υπερφυσικό δέσιμο Γης ζωντανής και πνεύματος.
Κατόρθωσες να γίνεται άνθος σκέψης πάνω στην νωπή καρδιά του κρεουργημένου κορμού κάποιου ανώνυμου δέντρου
που παραμιλάει ακατάληπτα τα μηνύματα της πανάρχαιας θάλασσας των Αργοναυτών, (αφού έχει άλλωστε, μέσα της ίχνη κι από τις δέκα τριήρεις που συμμετείχε κι η Αρχαία Ελίκη...)
ένα κορμό ευήκοο, πλέον αμίλητο, που καταγράφει στους τσακισμένους κύκλους του τα τραγούδια της ακτής σου, συμπληρώνοντας όλα τα ανείπωτα θαλασσινά μυστικά της, τα αξεδίπλωτα κύματά της, τις οργισμένες φουρτούνες της.
Όσο κι αν δάκρυσαν τα κουρασμένα μάτια μου, όσο κι αν η απόσταση μηδενίστηκε αυτές τις στιγμές, όσο κι αν η πανσέληνος μουδιάζει πάλι τις σκέψεις μου,
ένα γνωρίζω, φίλτατο Κυκλάμινο. Κάποιο αδελφό σημάδι, εντός μας, άπλωσε ρίζες, πέρασε τον ωκεανό, έπλεξε τα χρώματα του Ουράνιου Τόξου σε ατσάλινη γέφυρα για να διαβαίνει το όνειρο, για την υπέρτατη πίστη στην ελεύθερη σκέψη, για την αιώνια δύναμη να φτερουγίζει γύρω μας η Ελπίδα.
!!!!!!!!!!!! Άλαλη με τον υπερβολικό Ποιητικό Ύμνο σου! Δεν μου αξίζει, απλά, σ' αγαπάω! Κάκιστες οι φωτογραφίες και βιαστικές... Άγραφες οι στιγμές. Ολιγόωρη η απόδρασή μας, συγκεκριμένο το πρόγραμμα των ανδρών (που κάποια στιγμή γίνανε πέντε κι εγώ μία...), φαγητό και καφεδάκι ήθελαν, κι εγώ να "κλέψω" εικόνες (σκόρπιες σε άλλα μπλογκ). ...Μόλις έβλεπα αγριολούλουδο, "παρακαλούσα" Στάση, οπότε, σ'χώρα μου αυτό το λίγο και κακό. (κούτσουρα και σκιές!) Μετά είδα τόσο ωραία τοπία, μα η τσάντα μου ήταν στ' αυτοκίνητο... Έτρεχα με μια μηχανή κι ένα τσιγάρο στο στόμα... Σε καρέκλα, δεν κάθισα, ούτε έφαγα, ούτε ήπια καφέ. Πάντως, σημασία έχει πως πήρα ένα απ' τ' αγαπημένα "παιδιά" σου, μαζί μου, μαζί με τα λαδάκια μου (κ.λ.π.) για τυχόν προσκυνητάρια που θα συναντούσα... Σ' ευχαριστώ που τα εξέλαβες... "ΚΑΛΩΣ"! Φωτογραφισμένα με ΤΡΕΧΑ... αλλά, τώρα ξυπνάει η Φύση, να είμαστε ΚΑΛΑ, θα δούμε πολλά άνθη και Άνθη! Κι από κει, κι από δω! ...Γιατί, τ' αγριολούλουδα, παντού φυτρώνουν, αρκεί να τα σεβαστείς και να μην τα πατήσεις! Κι αν κόψεις μερικά, ν' αξίζει ο σκοπός κι ο λόγος, που θα τα χαρίσεις... Γέμισε το προσκυνητάρι μου αγριολούλουδα... Φιλιά, Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την ΤΙΜΗ, να γράψεις "τέτοια" λόγια... ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΑΝΟΙΞΗ!
"δεν θα ήθελα να χαλάσω... την" ανάρτηση, σχολιάζοντας περισσότερα
Αυτό ακριβώς έγραψα σε ιδιωτικό μέιλ στην Γιώτα, Λαμπρινή μου! Είχα πολλά να πω, μα με σόκαρε ο λόγος της και ο πόνος της. ...Χαστούκια έπρεπε, "δάφνες" μου πρόσφερε η μεγαλωσύνη της! Να είναι ΚΑΛΑ! Έστω κι "έτσι", πήρα το "μάθημά" μου, να μην είμαι βιαστική, άλλη φορά!
...Μην προσβάλλεις την Λογοτεχνία, βάζοντας κι εμένα... Άσε με να "δείχνω", εσάς που αξίζετε!
Σε σκέφτομαι πολύ τελευταίως. Να προσέχεις την μαμά σου, πλιζ! Φιλιά και ΚΑΛΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ και σε σένα! Με ΥΓΕΙΑ, ΠΑΝΤΑ!
κι ομολογώ κάθε εικόνα μας δένει τα χρόνια που περνούν αδυσώπητα... ...και για μια στιγμή έτρεξα λέγοντας: -Αν μου χάλασες τις πρώτες... αλλίμονό σου... Μα κι οι συμπληρωματικές, το ίδιο αγαπημένες... (κι αν δεν έχουμε δόση τρέλας... πάντως δεν θα το παραδεχτούμε... φταίει η απόσταση..) Ευχαριστώ και σε/σας φιλώ, όλους σας.
Εκεί ήταν το σοκ! Που μόλις πήγα να μπω, απ' τα κομμένα σύρματα, αριστερά και μπροστά μου, ήταν ανθισμένοι κρίνοι (γεμάτη κάποτε η αυλή μας), σημάδι κάθε Άνοιξη της μάννας! Η πρώτη φορά που θα το δω κάπου, κι αναλόγως τι σκεφτόμουνα νωρίτερα, κ.λ.π. το "παίρνω" σαν απάντησή της! Και χθες, ήταν Ψυχοσάββατο... και οι σκέψεις, πολλές! Κι έτυχε να φωτογραφίζω αυτό το βιβλίο! Κι έτυχε να την ΤΙΜΑΣ! Αν όλα αυτά είναι μόνο συμπτώσεις, τι να πω; Στημένα πάντως, με τίποτα! Αυτό βρήκα βιαστικά μπροστά μου, σε πρώτη ζήτηση, όταν πήγα εκδρομή, αυτό πήρα!
Κι ύστερα η χελώνα (που με φοβήθηκε η καημένη!) πολύ η χαρά μου, χωρίς πολλές εξηγήσεις!
Έτσι κι αλλιώς, κάποιες δόσεις τρέλας, έχουμε όλοι μας. Αρκεί να μην βλάπτει τους γύρω μας! ΚΙ από δω, φιλιά! Όχι, βέβαια, δεν θα τις έσβηνα! Την "τρέλλλλλλααααααααααααααααααα" μου, την είδαν 300 άτομα, σήμερα! Δε ξανάγινε! Μιλάμε εδώ για μάννα και χελώνες: https://astoriani2.blogspot.com/2020/03/blog-post_8.html
Καλησπέρα, από Ελλάδα, Γιώτα μου! Ποιος σου είπε πως δεν κάνουν αμύγδαλα, καλέ; Για ρώτα με, τι τραβάω, όλο το φθινόπωρο, να σου πω! Πήρε την άδεια ένας παππούς γείτονας και τα μαζεύει, λίγα - λίγα κάθε μέρα και μόλις τελειώσει, πιάνει ένα τραπεζάκι κι ένα σφυράκι απ' το πρωί, ως το μεσημέρι και τσικ - τσικ, αρχίζει το σπάσιμο, κάτω απ' το παραθύρι της κρεβατοκάμαράς μου! Και δώσ' του βαμβάκια στ' αυτιά και νεύρα τσατάλια, γιατί κοιμάμαι κι αργά! Τα βάζει σε σακουλάκια στην κατάψυξη, χαρίζει στο μεγάλο σόι του ή δεν ξέρω που αλλού, μαζεύει και τις ελίτσες, κι αγριόχορτα και μάραθα, τίποτα δεν πάει χαμένο, απ' τα δώρα της Φύσης, μην ανησυχείς! Άκου, δεν βγάζουν καρπούς! Έδεσαν ήδη, τα μυγδαλάκια!Το τσικ - τσικ, σκέφτομαι πως να γλυτώσω! Κι εσείς να είστε ΚΑΛΑ, με ΥΓΕΙΑ, ΥΠΟΜΟΝΗ κι ΕΛΠΙΔΑ! (Δένουν και άλογο μετά και τρώει τα χόρτα! Τότε είναι η δική μου μεγάλη χαρά!) Μόνο που είναι οι κάδοι σκουπιδιών εκεί κοντά και τα αδέσποτα τραβάνε σακούλες, μέσ' το κτήμα, για να ξεδιαλέξουν τροφή, κι είναι γεμάτο σκουπίδια... Αυτά δεν τα έδειξα, αν και τα φωτογράφησα. Θα καθαρίσει όμως, αναγκαστικά... θα βοηθήσει και τ' άλογο! Τώρα δείχνει άβατο απ' τα αγριόχορτα, αλλά και αγριολούλουδα, κρίνους, μαργαρίτες, κ.λ.π. αλλά ο παππούς, ξέρει πως και πότε θα το περπατήσει, χωρίς να πατήσει γυαλιά, κ.λ.π. Εγώ δεν ρίσκαρα πολλά, άσε που μπορεί να πατούσα και χελωνάκια! Να είμαστε ΚΑΛΑ, στο μέλλον, να σου δείξω καρπούς και άλογο! Φιλάκια!
14 σχόλια:
ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Το νέο σημάδι!
Μέσα στο απέραντο λειβάδι της προσφοράς σου
ΠΩΣ να σε παρακολουθήσει
ο κάθε ευεργετημένος,
Αγαπημένο Κυκλάμινο.
Είναι σαν τη δική μου προσπάθεια να παραγγέλνω από τις ανθο-αγορές περιοδικών διαρκώς βολβούς κυκλάμινου πατρίδας,
((αφού εκείνοι που ξέκλεψα από το Ναύπλιο, όταν είχαμε έλθει χρόνια πριν... και είχα ράψει κρυφές τσέπες στα μανίκια μου για να τους περάσω...
και δεν καρποφόρησαν),
να με τρώει η αγωνία πότε και πώς θα έλθουν,
να έρχονται μισοσαπισμένοι οι βολβοί, ή κούφιοι με τρίμματα,
να τους φυτεύω, όπως και να είναι,
να ευελπιστώ ότι θα δω έστω ένα άνθος τους...
να μισοζωντανεύουν,
να έρχεται ο χιονιάς κι ο πάγος και να τους σαπίζει
-αν και εγγράφως σού υπόσχοντε ότι είναι ανθεκτικά-
και στο τέλος
να ψάχνω και να παραγγέλνω κι άλλους,
κι άλλους.
Όπως κι εφέτος...
Να -όμως- που σε ανακάλυψα πάλι εδώ να με τιμάς,
κι ασυναίσθητα
να τινάζω τις ολάνθιστες κι ας γέρικες αμυγδαλιές του τόπους σου,
να μετρώ τις γνήσιες ελληνικές ανεμώνες
μπουκέτο στο φιλέσπλαχνο -για μένα- χέρι σου,
άσκοπα
να προσπαθώ να θυμηθώ τις γραμμένες αγωνίες
-για την αναμονή επιτυχίας μετά την εγχείρηση καρδιάς του Δημήτρη-
στις σελίδες του βιβλίου μου...,
να ξαναζώ
τα σχέδια που δημιουργούσα με ένα πεταμένο φτερό περιστεριού,
στην ξαγρύπνια μου, καθισμένη στο κρύο παγκάκι του Νοσοκομείου,
πάνω στο δανεισμένο από την νοσοκόμα λευκό χαρτί... όταν μετρούσα
την πίεση και το ζάχαρο... για να μη πηγαίνει χαμένο το αίμα από το τρυπημένο δάχτυλό μου...
Ένα της δικής σου καρδιάς σημάδι
να ξανα-ζήσω μια σταλιά Άνοιξη της πατρίδας,
ένα κομμάτι θαλασσινής πατρίδας
-αρκετά πιο πέρα από εκείνη
που ξέπλενε τη δική μου αλμύρα-
να ντυθώ
ένα περίγραμμα ουρανού
-από εκείνου που με τύλιγε σαν εσθήτα όταν
-με κρυμμένα αναφυλλητά μέσα στο αεροπλάνο-
απομακρύνθηκα
από ό,τι αγαπούσα,
από ό,τι αγωνίστηκα σαν πρωτογιός στο σπίτι να συμπληρώσω,
να βοηθήσω, να δικαιωθώ...
Μου έδωσες μια πανέμορφη εικόνα επιστροφής που ποτέ δεν έγινε,
μια δροσιά κάμπου που ποτέ δεν περπάτησα,
μια ανάσα καθάριου αγέρα να αναπνεύσω.
Μου πρόσφερες ένα όνειρο που είναι γραμμένα ανεκπλήρωτο,
ένα σημάδι θεραπευτικό.
Με τύλιξες με μυρωδιές που είχα λησμονήσει,
με ήλιο,
με αντηλιά.
Κατάφερες η σκιά σου,
να αγγίζει το ταπεινό μου πόνημα πάνω στη χλόη την πρωτόβγαλτη,
δίπλα στις ανεμώνες τις ευλύγιστες,
να γίνεται ένα υπερφυσικό δέσιμο
Γης ζωντανής και πνεύματος.
Κατόρθωσες να γίνεται άνθος σκέψης
πάνω στην νωπή καρδιά του κρεουργημένου κορμού
κάποιου ανώνυμου δέντρου
που παραμιλάει ακατάληπτα τα μηνύματα
της πανάρχαιας θάλασσας των Αργοναυτών,
(αφού έχει άλλωστε, μέσα της ίχνη
κι από τις δέκα τριήρεις
που συμμετείχε κι η Αρχαία Ελίκη...)
ένα κορμό ευήκοο, πλέον αμίλητο,
που καταγράφει στους τσακισμένους κύκλους του
τα τραγούδια της ακτής σου,
συμπληρώνοντας όλα τα ανείπωτα θαλασσινά μυστικά της,
τα αξεδίπλωτα κύματά της,
τις οργισμένες φουρτούνες της.
Όσο κι αν δάκρυσαν τα κουρασμένα μάτια μου,
όσο κι αν η απόσταση μηδενίστηκε αυτές τις στιγμές,
όσο κι αν η πανσέληνος μουδιάζει πάλι τις σκέψεις μου,
ένα γνωρίζω, φίλτατο Κυκλάμινο.
Κάποιο αδελφό σημάδι, εντός μας, άπλωσε ρίζες,
πέρασε τον ωκεανό,
έπλεξε τα χρώματα του Ουράνιου Τόξου σε ατσάλινη γέφυρα
για να διαβαίνει το όνειρο,
για την υπέρτατη πίστη στην ελεύθερη σκέψη,
για την αιώνια δύναμη
να φτερουγίζει γύρω μας η Ελπίδα.
Καλό Μήνα
Καλή Άνοιξη,
Άνθος αγαπημένο.
Υιώτα
"Αστοριανή", Νέα Υόρκη
!!!!!!!!!!!!
Άλαλη με τον υπερβολικό Ποιητικό Ύμνο σου!
Δεν μου αξίζει, απλά, σ' αγαπάω!
Κάκιστες οι φωτογραφίες και βιαστικές...
Άγραφες οι στιγμές.
Ολιγόωρη η απόδρασή μας, συγκεκριμένο το πρόγραμμα των ανδρών (που κάποια στιγμή γίνανε πέντε κι εγώ μία...), φαγητό και καφεδάκι ήθελαν, κι εγώ να "κλέψω" εικόνες (σκόρπιες σε άλλα μπλογκ).
...Μόλις έβλεπα αγριολούλουδο, "παρακαλούσα" Στάση, οπότε, σ'χώρα μου αυτό το λίγο και κακό. (κούτσουρα και σκιές!)
Μετά είδα τόσο ωραία τοπία, μα η τσάντα μου ήταν στ' αυτοκίνητο...
Έτρεχα με μια μηχανή κι ένα τσιγάρο στο στόμα...
Σε καρέκλα, δεν κάθισα, ούτε έφαγα, ούτε ήπια καφέ.
Πάντως, σημασία έχει πως πήρα ένα απ' τ' αγαπημένα "παιδιά" σου, μαζί μου, μαζί με τα λαδάκια μου (κ.λ.π.) για τυχόν προσκυνητάρια που θα συναντούσα...
Σ' ευχαριστώ που τα εξέλαβες... "ΚΑΛΩΣ"!
Φωτογραφισμένα με ΤΡΕΧΑ... αλλά, τώρα ξυπνάει η Φύση, να είμαστε ΚΑΛΑ, θα δούμε πολλά άνθη και Άνθη!
Κι από κει, κι από δω!
...Γιατί, τ' αγριολούλουδα, παντού φυτρώνουν, αρκεί να τα σεβαστείς και να μην τα πατήσεις!
Κι αν κόψεις μερικά, ν' αξίζει ο σκοπός κι ο λόγος, που θα τα χαρίσεις...
Γέμισε το προσκυνητάρι μου αγριολούλουδα...
Φιλιά, Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την ΤΙΜΗ, να γράψεις "τέτοια" λόγια...
ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΑΝΟΙΞΗ!
δεν θα ήθελα να χαλάσω... την "παρέα..." αλλά Αστοριανή μου... εκπληκτικός ο λόγος σου!!!!
Κατερίνα, νασαι παντα γερή να προσφέρεις... ανιδιωτελώς... σε όλους....
Καλό βράδυ, καλή Σαρακοστή, καλόν μήνα... φίλες... λογοτέχνιδες... <3 - καρδούλα...
"δεν θα ήθελα να χαλάσω... την"
ανάρτηση, σχολιάζοντας περισσότερα
Αυτό ακριβώς έγραψα σε ιδιωτικό μέιλ στην Γιώτα, Λαμπρινή μου!
Είχα πολλά να πω, μα με σόκαρε ο λόγος της και ο πόνος της.
...Χαστούκια έπρεπε, "δάφνες" μου πρόσφερε η μεγαλωσύνη της!
Να είναι ΚΑΛΑ!
Έστω κι "έτσι", πήρα το "μάθημά" μου, να μην είμαι βιαστική, άλλη φορά!
...Μην προσβάλλεις την Λογοτεχνία, βάζοντας κι εμένα...
Άσε με να "δείχνω", εσάς που αξίζετε!
Σε σκέφτομαι πολύ τελευταίως. Να προσέχεις την μαμά σου, πλιζ!
Φιλιά και ΚΑΛΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ και σε σένα!
Με ΥΓΕΙΑ, ΠΑΝΤΑ!
Υγ. Για Λαμπρινή
Τιμή μας και καμάρι μας που ήρθες στην παρέα μας!
Καλό βράδυ, Καλή Άνοιξη, ΟΛΑ ΚΑΛΑ... και για σένα, εύχομαι!>3
...ότι και να "λέτε" εσείς,
εγώ αυτό το "αμυγδαλόδασος" δεν το αλλάζω με τίποτε...
Σας φιλώ, Γιώτα
Τ' αγαπημένα πνεύματα συναντώνται! Δες τα μέιλ σου!!!
.... βλέπω κι αγαπώ
κάθε σπιθαμή από τον τόπο
μαζί κι εκείνο της Μάννας... θυμάσαι;
κι ομολογώ κάθε εικόνα μας δένει τα χρόνια που περνούν αδυσώπητα...
...και για μια στιγμή έτρεξα λέγοντας:
-Αν μου χάλασες τις πρώτες... αλλίμονό σου...
Μα κι οι συμπληρωματικές, το ίδιο αγαπημένες...
(κι αν δεν έχουμε δόση τρέλας... πάντως δεν θα το παραδεχτούμε... φταίει η απόσταση..)
Ευχαριστώ και σε/σας φιλώ, όλους σας.
Εκεί ήταν το σοκ! Που μόλις πήγα να μπω, απ' τα κομμένα σύρματα, αριστερά και μπροστά μου, ήταν ανθισμένοι κρίνοι (γεμάτη κάποτε η αυλή μας), σημάδι κάθε Άνοιξη της μάννας! Η πρώτη φορά που θα το δω κάπου, κι αναλόγως τι σκεφτόμουνα νωρίτερα, κ.λ.π. το "παίρνω" σαν απάντησή της!
Και χθες, ήταν Ψυχοσάββατο... και οι σκέψεις, πολλές! Κι έτυχε να φωτογραφίζω αυτό το βιβλίο! Κι έτυχε να την ΤΙΜΑΣ!
Αν όλα αυτά είναι μόνο συμπτώσεις, τι να πω;
Στημένα πάντως, με τίποτα!
Αυτό βρήκα βιαστικά μπροστά μου, σε πρώτη ζήτηση, όταν πήγα εκδρομή, αυτό πήρα!
Κι ύστερα η χελώνα (που με φοβήθηκε η καημένη!) πολύ η χαρά μου, χωρίς πολλές εξηγήσεις!
Έτσι κι αλλιώς, κάποιες δόσεις τρέλας, έχουμε όλοι μας. Αρκεί να μην βλάπτει τους γύρω μας!
ΚΙ από δω, φιλιά!
Όχι, βέβαια, δεν θα τις έσβηνα!
Την "τρέλλλλλλααααααααααααααααααα" μου, την είδαν 300 άτομα, σήμερα!
Δε ξανάγινε!
Μιλάμε εδώ για μάννα και χελώνες:
https://astoriani2.blogspot.com/2020/03/blog-post_8.html
Κρατάμε το ενθύμιο του μετρητή για να μην έχουμε κι αυτόν τον "νταλκά", ε;
Επειδή πάντα μιλάω με αποδείξεις:
Προβολές σελίδων σήμερα
310
Προβολές σελίδων χτες
28
Προβολές σελίδων τον προηγούμενο μήνα
827
Πλήρες ιστορικό προβολών σελίδων
24.297
Αναγνώστες
25
ΦΙΛΙΑ! Γράφε εσύ! Μη χασομεράς με φωτογραφίες!
Εδώ ... πολυτεχνίτης! (και ερημοσπίτης!)
Βοηθάει και η εποχή, "ότι δηλώσεις, είσαι!"
...περίεργος ο "κόσμος" μας...
Δεν εξηγείται διαφορετικά...
Κάπως αστείο, βέβαια, εγώ πριν δεν τα γνώριζα αυτά...
αλλά, τί περιμένεις, παραδοχή;
Χρόνια θα έπρεπε να τα έχεις καταλάβει..
Υγεία, κι Αγάπη.
Η Αλήθεια; λέγεται πάντα
κι είναι αυτονόητη...
κι είναι αυτονόητη...
Μακάρι να είναι, Γιώτα μου, γιατί κι αυτή έχει πολλές όψεις, δυστυχώς!
Φιλιά και "ησυχία", στο Ιερό Έργο της Φύσης, γιατί οι αμυγδαλιές δένουν καρπούς!
...σ'ημερα μπόρεσα να σε καλμερίσω κι από ΄δω...
Αλλά γιατί δεν κάνουν αμύγδαλα
αυτές οι πανέμορφες νύφες????
Να είσαι /είστε πάντα με υγεία, Φίλη μου μακρινή, της πανέμορφης πατρίδας.
Καλησπέρα, από Ελλάδα, Γιώτα μου!
Ποιος σου είπε πως δεν κάνουν αμύγδαλα, καλέ;
Για ρώτα με, τι τραβάω, όλο το φθινόπωρο, να σου πω!
Πήρε την άδεια ένας παππούς γείτονας και τα μαζεύει, λίγα - λίγα κάθε μέρα και μόλις τελειώσει, πιάνει ένα τραπεζάκι κι ένα σφυράκι απ' το πρωί, ως το μεσημέρι και τσικ - τσικ, αρχίζει το σπάσιμο, κάτω απ' το παραθύρι της κρεβατοκάμαράς μου! Και δώσ' του βαμβάκια στ' αυτιά και νεύρα τσατάλια, γιατί κοιμάμαι κι αργά!
Τα βάζει σε σακουλάκια στην κατάψυξη, χαρίζει στο μεγάλο σόι του ή δεν ξέρω που αλλού, μαζεύει και τις ελίτσες, κι αγριόχορτα και μάραθα, τίποτα δεν πάει χαμένο, απ' τα δώρα της Φύσης, μην ανησυχείς!
Άκου, δεν βγάζουν καρπούς!
Έδεσαν ήδη, τα μυγδαλάκια!Το τσικ - τσικ, σκέφτομαι πως να γλυτώσω!
Κι εσείς να είστε ΚΑΛΑ, με ΥΓΕΙΑ, ΥΠΟΜΟΝΗ κι ΕΛΠΙΔΑ!
(Δένουν και άλογο μετά και τρώει τα χόρτα! Τότε είναι η δική μου μεγάλη χαρά!)
Μόνο που είναι οι κάδοι σκουπιδιών εκεί κοντά και τα αδέσποτα τραβάνε σακούλες, μέσ' το κτήμα, για να ξεδιαλέξουν τροφή, κι είναι γεμάτο σκουπίδια...
Αυτά δεν τα έδειξα, αν και τα φωτογράφησα.
Θα καθαρίσει όμως, αναγκαστικά... θα βοηθήσει και τ' άλογο!
Τώρα δείχνει άβατο απ' τα αγριόχορτα, αλλά και αγριολούλουδα, κρίνους, μαργαρίτες, κ.λ.π. αλλά ο παππούς, ξέρει πως και πότε θα το περπατήσει, χωρίς να πατήσει γυαλιά, κ.λ.π.
Εγώ δεν ρίσκαρα πολλά, άσε που μπορεί να πατούσα και χελωνάκια!
Να είμαστε ΚΑΛΑ, στο μέλλον, να σου δείξω καρπούς και άλογο!
Φιλάκια!
Δημοσίευση σχολίου