Χρονια σου Πολλά, αγαπημένη. Σε έμαθα, τόσα χρόνια. Τρυφερή, κρύβεσαι από το αδηφάγο πλήθος, προτιμώντας να χάνεσαι. Μα όταν αρχίζει να χοχλάζει η καρδιά σου, κι αναζητάς το τόξο μου, το γυρίζεις καρφί στην καρδιά μου... και "φούρνος να μη καπνίσει..." Σε βλέπω να ραγίζεις με αυτά που γράφω, ΓΝΩΡΪΖΩ, δεν είχαν αυτό το σκοπό... Ξέρω πως με σκέπτεσαι. Λες και είμαι δίπλα σου. Μη μου δικαιολογιέσαι.
Είναι Κυριακή βράδυ. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Ο Δεκέμβρης ξεψυχάει, 27, κιόλας. Είπα να ρίξω μια ματιά... Τα σύννεφα γεμίζουν τα ντεπόζιτά τους να πλύνουν τις βρωμιές της Γης, αργότερα. Ούτε ίχνος αστεριών, ούτε αναλαμπή της γηραιάς σελήνης. Πού θα βρει τον δρόμο, να μιλήσουμε απόψε.
Μπήκα με κρυφή περιέργεια στο "ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ"... ΆΛΑΛΗ! που έγραψες κάπου, κι εσύ.
Ψηλαφιστά, θα αγγίξω μία-μία τις φωτογραφίες που έβαλες για να με λειώσεις, απόψε. Και νόμιζα ότι κάπως κατάφερα να μειώσω τον κρουνό των δακρύων. Πως κατόρθωσα να μετράω τις ανάσες, να ελέγχω τους κτύπους της καρδιάς, (τώρα, το ξέρει, μισή-μισή την μοιραζόμαστε,) και να πιέζω την ελάχιστη λογική που μου απέμεινε, για να κινούμαι, για να μη πιάνομαι τοίχο-τοίχο, για να προχωρώ... να λέω ότι ψευτο-υπάρχω και ότι θα τα καταφέρω...
κι ήρθες,με το ομορφότερο Χριστουγεννιάτικο Δώρο σου, να θαμπώσεις τα μάτια μου, να ρουφήξω τους βόγγους μου, να λιγοστέψω την δύναμή τους που φωλιάζει αόρατη στους άβαφους τοίχους, να μην τους ακούω κάθε φορά που τον σκέπτομαι... Τον έβαλες τόσες φορές στην σειρά, έτοιμο να στροβιλιστεί,να προσπαθεί, μα να μη τα καταφέρνει... Εκεί! Στάσιμος. Στα μισά της στροφής ενός χορού που ποτέ πλέον δεν θα ολοκληρωθεί. Σαν να μη χορεύει για μένα, για κείνον, για τους υπόλοιπους, που κρυφά τον ζήλευαν... κι ήταν οι στροφές του γεμάτες πάθος. Ισορροπία. Λεβεντιά.
Κι όμως, σε ευχαριστώ που μου τον έφερες κοντά μου. Σημάδι, που ψάχνω άπειρες φορές, να ρθει, να μου πει μια κουβέντα. Απόψε, θα ρθει συντροφιά στο κρύο κρββάτι μας, θα αγγίξω την πλευρά του, θα χαίδέψω το μαξιλάρι του, θα πω με τα μάτια την καληνύχτα μου, για να γυρίσω και να αφήσω τα δάκρυα αθόρηβα στο δικό μου. Η κόκκινη γραββάτα, θηλειά στο λαιμό μου. Κανείς δεν με ακούει. Κανείς δεν με βλέπει. Τέλεια αποχή. Τα πιο μοναχικά, τα πιο λυπημένα Χριστούγεννα.
Ίσως, αδειάσει το πυθάρι, και να στεγνώσουν τα δάκρυα μου, γι΄απόψε. Αύριο; Έχει ο Θεός.
Καλή νύχτα, για μένα. Ήδη πρωί, "καλή μέρα" για σένα.
Κουράγιο, Γιώτα μου... Αυτό δεν είναι σχόλιο. Ποίημα είναι, γέννημα πόνου είναι, με παραλύεις... θα το κάνω ανάρτηση. ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ, Γιώτα μου, άπονα, όσο γίνεται... Μάτωσε τα χαρτιά σου, ξέσπασε, όσο γίνεται... Κλάψε, ούρλιαξε, να εκτονωθείς. Μην κρατάς τίποτα μέσα σου... Καθάρισε την πληγή, να θρέψει πιο γρήγορα. Τα λέμε τηλεφωνικώς...
3 σχόλια:
APOPSE YPARXW...
SE EYXARISTW POU ME ZWNTANEYEIS...
ENAS O OURANOS
KI OI 8ALASSES DYO: MIA O WKEANOS KI ALLH MIA THS KARDIAS...
EYXES MAS
GIA YGEIA
GIA AGAPH
ME DIXWS CORONOPOIO...
Χρονια σου Πολλά, αγαπημένη.
Σε έμαθα, τόσα χρόνια. Τρυφερή, κρύβεσαι από το αδηφάγο πλήθος, προτιμώντας να χάνεσαι.
Μα όταν αρχίζει να χοχλάζει η καρδιά σου,
κι αναζητάς το τόξο μου, το γυρίζεις καρφί στην καρδιά μου... και "φούρνος να μη καπνίσει..."
Σε βλέπω να ραγίζεις με αυτά που γράφω, ΓΝΩΡΪΖΩ, δεν είχαν αυτό το σκοπό... Ξέρω πως με σκέπτεσαι. Λες και είμαι δίπλα σου. Μη μου δικαιολογιέσαι.
Είναι Κυριακή βράδυ. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Ο Δεκέμβρης ξεψυχάει, 27, κιόλας. Είπα να ρίξω μια ματιά...
Τα σύννεφα γεμίζουν τα ντεπόζιτά τους να πλύνουν τις βρωμιές της Γης, αργότερα. Ούτε ίχνος αστεριών, ούτε αναλαμπή της γηραιάς σελήνης.
Πού θα βρει τον δρόμο, να μιλήσουμε απόψε.
Μπήκα με κρυφή περιέργεια στο "ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ"... ΆΛΑΛΗ! που έγραψες κάπου, κι εσύ.
Ψηλαφιστά, θα αγγίξω μία-μία τις φωτογραφίες που έβαλες για να με λειώσεις, απόψε. Και νόμιζα ότι κάπως κατάφερα να μειώσω τον κρουνό των δακρύων. Πως κατόρθωσα να μετράω τις ανάσες, να ελέγχω τους κτύπους της καρδιάς, (τώρα, το ξέρει, μισή-μισή την μοιραζόμαστε,) και να πιέζω την ελάχιστη λογική που μου απέμεινε, για να κινούμαι, για να μη πιάνομαι τοίχο-τοίχο, για να προχωρώ... να λέω ότι ψευτο-υπάρχω και ότι θα τα καταφέρω...
κι ήρθες,με το ομορφότερο Χριστουγεννιάτικο Δώρο σου, να θαμπώσεις τα μάτια μου, να ρουφήξω τους βόγγους μου, να λιγοστέψω την δύναμή τους που φωλιάζει αόρατη στους άβαφους τοίχους, να μην τους ακούω κάθε φορά που τον σκέπτομαι...
Τον έβαλες τόσες φορές στην σειρά, έτοιμο να στροβιλιστεί,να προσπαθεί, μα να μη τα καταφέρνει... Εκεί! Στάσιμος. Στα μισά της στροφής ενός χορού που ποτέ πλέον δεν θα ολοκληρωθεί.
Σαν να μη χορεύει για μένα, για κείνον, για τους υπόλοιπους, που κρυφά τον ζήλευαν... κι ήταν οι στροφές του γεμάτες πάθος. Ισορροπία. Λεβεντιά.
Κι όμως, σε ευχαριστώ που μου τον έφερες κοντά μου. Σημάδι, που ψάχνω άπειρες φορές, να ρθει, να μου πει μια κουβέντα.
Απόψε, θα ρθει συντροφιά στο κρύο κρββάτι μας, θα αγγίξω την πλευρά του, θα χαίδέψω το μαξιλάρι του, θα πω με τα μάτια την καληνύχτα μου, για να γυρίσω και να αφήσω τα δάκρυα αθόρηβα στο δικό μου.
Η κόκκινη γραββάτα,
θηλειά στο λαιμό μου.
Κανείς δεν με ακούει.
Κανείς δεν με βλέπει.
Τέλεια αποχή.
Τα πιο μοναχικά, τα πιο λυπημένα Χριστούγεννα.
Ίσως, αδειάσει το πυθάρι, και να στεγνώσουν τα δάκρυα μου, γι΄απόψε.
Αύριο; Έχει ο Θεός.
Καλή νύχτα, για μένα.
Ήδη πρωί, "καλή μέρα" για σένα.
Πάντα με την αγάπη μου.
Κουράγιο, Γιώτα μου...
Αυτό δεν είναι σχόλιο. Ποίημα είναι, γέννημα πόνου είναι, με παραλύεις...
θα το κάνω ανάρτηση.
ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ, Γιώτα μου, άπονα, όσο γίνεται...
Μάτωσε τα χαρτιά σου, ξέσπασε, όσο γίνεται...
Κλάψε, ούρλιαξε, να εκτονωθείς.
Μην κρατάς τίποτα μέσα σου...
Καθάρισε την πληγή, να θρέψει πιο γρήγορα.
Τα λέμε τηλεφωνικώς...
Δημοσίευση σχολίου