Χρονια σου Πολλά, αγαπημένη.
Σε έμαθα, τόσα χρόνια. Τρυφερή, κρύβεσαι από το αδηφάγο πλήθος, προτιμώντας να χάνεσαι.
Μα όταν αρχίζει να χοχλάζει η καρδιά σου,
κι αναζητάς το τόξο μου, το γυρίζεις καρφί στην καρδιά μου... και "φούρνος να μη καπνίσει..."
Σε βλέπω να ραγίζεις με αυτά που γράφω, ΓΝΩΡΪΖΩ, δεν είχαν αυτό το σκοπό... Ξέρω πως με σκέπτεσαι. Λες και είμαι δίπλα σου. Μη μου δικαιολογιέσαι.
Είναι Κυριακή βράδυ. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Ο Δεκέμβρης ξεψυχάει, 27, κιόλας. Είπα να ρίξω μια ματιά...
Τα σύννεφα γεμίζουν τα ντεπόζιτά τους να πλύνουν τις βρωμιές της Γης, αργότερα. Ούτε ίχνος αστεριών, ούτε αναλαμπή της γηραιάς σελήνης.
Πού θα βρει τον δρόμο, να μιλήσουμε απόψε.
Μπήκα με κρυφή περιέργεια στο "ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ"... ΆΛΑΛΗ! που έγραψες κάπου, κι εσύ.
Ψηλαφιστά, θα αγγίξω μία-μία τις φωτογραφίες που έβαλες για να με λειώσεις, απόψε. Και νόμιζα ότι κάπως κατάφερα να μειώσω τον κρουνό των δακρύων. Πως κατόρθωσα να μετράω τις ανάσες, να ελέγχω τους κτύπους της καρδιάς, (τώρα, το ξέρει, μισή-μισή την μοιραζόμαστε,) και να πιέζω την ελάχιστη λογική που μου απέμεινε, για να κινούμαι, για να μη πιάνομαι τοίχο-τοίχο, για να προχωρώ... να λέω ότι ψευτο-υπάρχω και ότι θα τα καταφέρω...
κι ήρθες,με το ομορφότερο Χριστουγεννιάτικο Δώρο σου, να θαμπώσεις τα μάτια μου, να ρουφήξω τους βόγγους μου, να λιγοστέψω την δύναμή τους που φωλιάζει αόρατη στους άβαφους τοίχους, να μην τους ακούω κάθε φορά που τον σκέπτομαι...
Τον έβαλες τόσες φορές στην σειρά, έτοιμο να στροβιλιστεί,να προσπαθεί, μα να μη τα καταφέρνει... Εκεί! Στάσιμος. Στα μισά της στροφής ενός χορού που ποτέ πλέον δεν θα ολοκληρωθεί.
Σαν να μη χορεύει για μένα, για κείνον, για τους υπόλοιπους, που κρυφά τον ζήλευαν... κι ήταν οι στροφές του γεμάτες πάθος. Ισορροπία. Λεβεντιά.
Κι όμως, σε ευχαριστώ που μου τον έφερες κοντά μου. Σημάδι, που ψάχνω άπειρες φορές, να ρθει, να μου πει μια κουβέντα.
Απόψε, θα ρθει συντροφιά στο κρύο κρββάτι μας, θα αγγίξω την πλευρά του, θα χαίδέψω το μαξιλάρι του, θα πω με τα μάτια την καληνύχτα μου, για να γυρίσω και να αφήσω τα δάκρυα αθόρηβα στο δικό μου.
Η κόκκινη γραββάτα,
θηλειά στο λαιμό μου.
Κανείς δεν με ακούει.
Κανείς δεν με βλέπει.
Τέλεια αποχή.
Τα πιο μοναχικά, τα πιο λυπημένα Χριστούγεννα.
Ίσως, αδειάσει το πυθάρι, και να στεγνώσουν τα δάκρυα μου, γι΄απόψε.
Αύριο; Έχει ο Θεός.
Καλή νύχτα, για μένα.
Ήδη πρωί, "καλή μέρα" για σένα.
Πάντα με την αγάπη μου.
7 σχόλια:
Δεν δικαιολογιέμαι... Γιώτα μου...
Συμπονώ όσο δεν φαντάζεσαι, τα λέμε και τηλεφωνικά, όσο γίνεται.
Απέχω ιντερνετικά, μην το πάρεις σαν "προδοσία"...
Κράτα γερά, έρχεται το 2021!
Ας του χαμογελάσουμε... να μαλακώσει.
Υγεία κι ΑΓΑΠΗ!
...Τα ξαναλέμε, Πρώτα ο Θεός!
KAI PALI EFXARISTW. PANTA ME THN AGAPH MOY
Τι συγκινητική ανάρτηση!
Να είστε καλά!
Να είμαστε ΚΑΛΑ, Γιώτα μου! Να ζούμε, να προχωρούμε και να θυμόμαστε!
Καλή, ιαματική χρονιά, με ελπίδα και Πίστη, πως η Ψυχή συνεχίζει να ζει, γιατί δεν είναι από χώμα...
Κράτα γερά, σ' αγαπάω, σε νιώθω, σε συμπονάω.
Η σκέψη μου "πετάει" συχνά, κοντά σου και το ξέρεις!
Ελένη μου, να είσαι ΚΑΛΑ!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΕΙΡΗΝΗ και ΑΓΑΠΗ!
Κυκλαμίνα μου,
ΕΥΤΥΧΙΑ αληθινή,
για τις ξεχωριστές στιγμές που μας δωρίζονται.
Κι είναι πολλές, Φίλη μου, μόνο που το θολό σύννεφο πάνω από το κεφάλι μας δεν μας αφήνει τις χαρούμε.
Να είσαι καλά, να απολαμβάνεις την όμορφη οικογένειά σου, και εκείνους που σε αγαπούν.
Έχω ανάγκη να πιστεύω ότι η Ψυχή ζει ανάμεσά μας, και μας προσέχει.
Χίλια "Ευχαριστώ", πάλι και πάλι για την Τιμή που μου κάνεις να με φροντίζεις και να με αγαπάς. Είθε να επιστρέφει καλόδεκτη αυτή η αγάπη σε όλους σας, από μας. Καλή Χρονιά, για όλο τον κόσμο. Ευχές αμέτρητες.
"Αστοριανή"
Καλόδεκτη
και η παρουσία της Ελένης, Φίλη μου.
Ευχές από την καρδιά μου, Ελένη,
και με την σκέψη μου για μια καλύτερη χρονιά που μας ήλθε, απόψε, με καθαρό ουρανό και μια συνεσταλμένη πανσέληνο... Είθε ο Ύψιστος να δει ότι όλος ο κόσμος υποφέρει και αξίζει την Συγγνώμη Του.
Συγκινημένη, στέλνω τις ταπεινές ευχές μου, για ό,τι το καλύτερο.
Υιώτα
Δημοσίευση σχολίου