Πρόλογος και Στράτος Δουκάκης

Πράγματι, δεν αναφερθήκαμε στο γνήσιο πρόλογο του Στράτου...
Μα, όπως θα έχεις διαπιστώσει,
στα βιβλία μου δεν βάζω άλλων προλόγους, όσο τιμητικοί και να είναι.
Σ' αυτή την περίπτωση,γνωρίζοντας την ψυχοσύνθεση του φίλτατου Στράτου, έλληνα του εξωτερικού, μοιρασμένου σε δυο ζωές...
και με ευαισθησίες δυνατές, του το ζήτησα και με τίμησε με την φιλία του.
Άλλωστε, σε κείνον χρεωστώ το ξεκίνημα της ιστοσελίδας μου... ήταν από μέρους μου μια μικρή ανταπόδωση.
Ο Στράτος Δουκάκης, είναι θαυμάσιος εργάτης του λόγου, ειδικά στην μητρική του/μας γλώσσα, μα "εκνευριστικά ταπεινός" -κατά τη γνώμη μου. Νόμισα ότι ήταν και γι' αυτόν ένα "ξάνοιγμα"... 'Αλλωστε, δεν έκανε "κριτική", την άποψή του έδωσε!
Είναι πολύ δύσκολο, σαν δίκοπο μαχαίρι, να μπει το βάρος του άλλου συγγραφέα στην αρχή ενός νέου βιβλίου...
Πολλές φορές, διαβάζοντας τον προγράφοντα, ενθουσιάζεσαι ή και περιεργείς... κι όταν διαβάζεις το βιβλίο, δεν το αξιοποιείς με τη δική του βαρύτητα.
Γι' αυτό συνήθως προλογίζω με λίγες γραμμές δικές μου, αφήνοντας τον αναγνώστη με τη δική του γεύση.

Από δω, ένα ακόμη μεγάλο "ευχαριστώ" στο φίλο μας κι ευχές να τον χαιρόμαστε...

Βιβλίο και ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Για την Γιώτα Σπανού - Στρατή, για τα βιβλία της, για τα βραβεία της, ακόμα και για την ζωή της, σας έχω μιλήσει άπειρες φορές.

Κάτι που έχω παραλείψει όμως, όχι εσκεμμένα, ήταν ο πρόλογος στο βιβλίο της "Γραμμένα με αίμα" ενός κοινού μας φίλου, του αρθρογράφου Στράτου Δουκάκη.
Εγώ βέβαια τους γνωρίζω μόνο ιντερνετικά, οι δυο τους έχουν πολλές κοινές στιγμές ζωής, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει ολοένα να δενόμαστε και να γνωριζόμαστε, όλο και πιο πολύ!

Απ' την αρχή με συγκίνησε η κίνηση της Γιώτας να προλογήσει ένας φίλος της και συνάμα ένας ταλαντούχος αρθρογράφος το βιβλίο της, που έζησε και ο ίδιος στην ξενητιά.

Αυτή η κίνηση τιμάει ιδιαίτερα την Γιώτα!

Και βέβαια στάθηκα πολύ στην θετική απάντηση του Στράτου να δεχτεί, γιατί όπως και να το κάνουμε, το να συστήσεις ή να μιλήσεις για μια πολυβραβευμένη ποιήτρια, όσο και φίλη να είναι, δίνει "βάρος", ακόμα και σκιάζει...
Πρέπει να μπορείς να σταθείς δίπλα του, όχι τόσο έχοντας τα ίδια ταλέντα, αλλά τουλάχιστον να θαυμάζεις και να εκτιμάς ιδιαίτερα την δουλειά του, όσο και την προσωπικότητά του, γιατί αλλιώς, δεν βγαίνει! Ακροβατείς και πέφτεις από ένα πολύ ευαίσθητο και τεντωμένο αόρατο σχοινί.
Για μένα, μετράει πολύ το τι θα πεις, ακόμα και πως θα το πεις.
Εγώ δεν τα έχω καλά με τους προλόγους στα βιβλία, δεν νομίζω ότι συνηθίζεται και πολύ. Τουλάχιστον τότε, που έγραφα τα δικά μου, δεν το είχα δει. Εξέδωσα μόνη μου πέντε βιβλία, δεν το τόλμησα, ούτε το σκέφτηκα ποτέ! Κάτι πήγα να κάνω για το έκτο, κι αυτό γιατί το απαιτούσε η ύλη του, δεν γράφτηκε στην ώρα του, δεν εκδόθηκε με την τότε ύλη του, πάει, τέλειωσε!
Γενικά, δεν έχω σταθεί ποτέ μου στις προλογήσεις. Όχι μόνο στα βιβλία, αλλά και στις βιβλιοπαρουσιάσεις. Υπήρξαν φορές που ένιωσα πως ένα όνομα, ακόμα και φίλος, θέλοντας να βοηθήσει ή να δείξει τον θαυμασμό του στο όποιο έργο, μπορεί να κάνει και ζημιά. Μπορεί να κουράσει, μπορεί να αποκαλύψει πολλά μυστικά ενός βιβλίου και μετά το κοινό να μην έχει καν την αγωνία να το διαβάσει. Μπορεί ακόμα να σε βάλει και σε έναν άλλο δρόμο, που ίσως εσύ να μην έμπαινες ποτέ διαβάζοντάς το ή και να χάσεις ακόμα και τον δικό σου που θα έβρισκες διαβάζοντας το όποιο βιβλίο.
Γι' αυτό λέω για δύσκολες ισσοροπίες που πέτυχε ο Στράτος με το βιβλίο της Γιώτας!
Γι' αυτό λέω πως στις βιβλιοπαρουσιάσεις κάτι πρέπει ν' αλλάξει και να προβάλλονται όσο το δυνατόν περισσότερα αποσπάσματα απ' τα ίδια τα βιβλία, παρά κριτικές φίλων που μερικές φορές, όχι μόνο δεν τις καταλαβαίνεις, αλλά και κουράζουν πολύ!
Αυτό το "Ναι" του Στράτου, έδειξε σε μένα ότι εκτίμησε την προτίμηση μιας φίλης, ότι σέβεται και εκτιμάει ιδιαίτερα την πνευματική δουλειά της, όσο και τις πολύ δύσκολες στιγμές της και το κυριότερο, χωρίς φανφάρες ή πολλά λόγια, μέτρησε τις λέξεις του με πολλή σοφία και εσωτερικά ερωτηματικά, όπως λίγοι ίσως θα έκαναν!

Αυτό για μένα δείχνει κάτι πολύ καλό για τον Στράτο!

"Αναρωτιέμαι αλήθεια, πώς είναι να γράψεις μ' αίμα;"

"Κι αν είναι μια ιστορία που "αρχίζει με πόνο" πώς τότε αντί με μελάνι να μη γράψεις μ' αίμα;"

... γράφει μεταξύ των άλλων.

Εγώ, απλά, έστω και τόσο καθυστερημένα, υποκλίνομαι στις λιγοστές λέξεις του, στις κινήσεις και των δυο και στην δοκιμασμένη απ' τον χρόνο φιλία τους!

Εύχομαι και στους δυο τα καλύτερα στο όνειρο και σε όλες τις στιγμές της ζωής τους!