Τετάρτη 10 Μαρτίου 2021

...Και η Αφρούδω, άκουσε την Γιώτα και άνθισε...

 Όταν πήγα στις ανθισμένες αμυγδαλιές, δεν πήγα με τα πόδια, πήγα με την ψυχή μου.

Από μακριά έβλεπα τις νυφούλες - γέρικες αμυγδαλιές και σκεφτόμουν την φίλη μου Γιώτα, μα μόλις πλησίασα, την προσοχή μου τράβηξαν οι λευκοί αγριόκρινοι της μάνας, που ακόμα, δεν είχαν ανθίσει.

"Θα περιμένω, μάνα, εσύ ξέρεις το πότε θα μου δώσεις το σημάδι σου", της είπα νοητά.

(Συνήθως τον πρωτο-βρίσκω ανθισμένο, στον κήπο μου. Φέτος, κάτι άλλαξε, κι όπως θέλει ο καθένας το μεταφράζει.)


Αυτή η φωτογραφία ήταν πριν τα χιόνια.

28 Φεβρουαρίου έκανα την ανάρτηση εδώ, με τις ανθισμένες αμυγδαλιές.

Στις 3 Μαρτίου η Γιώτα Στρατή - Σπανού, εμπνεύστηκε το ποίημα: Στην Αφρούδω,  την άγνωστη ηρωίδα !!! (Θα το βρείτε ΕΚΕΙ) και το έγραψε στα Ζαγοριανά χιόνια της Αγάντας, σαν σχόλιο.

Με συγκλόνισε, τότε, όταν το διάβασα.

...Εγώ, περίμενα τους κρίνους, ν' απαντήσουν, κι αυτό έγινε το Ψυχοσσάβατο, 6/3/21

Παραμονή με "εξυπηρέτησε" μια άλλη φίλη με το σταράκι και τα ονόματα (πρώτη φορά στα χρονικά, πάντα έτρεχα μόνη μου, κάθε φορά, η τελευταία φορά όμως - πέρ'σι, ήτανε τόσο κακώς συμβολική) που δεν ξαναέκανα. Είναι απ' τ' άγραφα και της σιγής.)

Να μην τα πολυλογώ, απόγευμα Ψυχοσάββατου πήγα να δω, αν υπήρχε "σημάδι" της μάννας.

Κι ήταν εκεί και με περίμενε, ίσως κι απ' την προηγούμενη.














...Κι αυτά τα τρία μωβ αγριολούλουδα, "κάτι" λένε...
Ίσως είναι το φρέσκο πένθος, γνωστών μας... αγαπημένων.




Τα φρέσκα φυλλαράκια πληθαίνουν, τα ανθάκια ήδη δένουν καρπούς, η Φύση συνεχίζει το έργο της, απτόητη.











...Αποφεύγω να κόβω λουλούδια, μα όταν πρόκειται για το Προσκυνητάρι μου, το θεωρώ ευλογημένη "κίνηση".

Το ποίημα της Γιώτας, για την Αφρούδω που την αποκαλεί "άγνωστη ηρωίδα", (υπερβολικός ο τίτλος, μα το έκανε από αγάπη σε μένα), δεν θα το φέρω σ' αυτή την ανάρτηση. Συν τω χρόνω, θα πάει εκεί που πρέπει.

Θα φέρω όμως κάτι άλλο, απ' το προσωπικό μου αρχείο, (και blog) που μίλησε ο δάσκαλος Γιώργος Θωμάς (Αθάνατος, κι αυτός! περισσότερα, ΕΚΕΙ) που γνώριζε προσωπικά την μάννα μου, όπως και τόσες άλλες μανάδες!



Ηρωίδες;

Τρισάγιες;

Ότι και να πούμε εμείς, ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ, ξέρει!

Η Αφρούδω ήταν πολύ ταπεινή, Γιώτα μου. Δεν της άρεσαν οι τεμενάδες. Έκανε το καλό, κρυφά κι αν την ρώταγαν, απαντούσε: "δεν ξέρω τίποτα", κι αν τύχαινε και φανερά, κι αν της έλεγαν και  "ευχαριστώ", έσκυβε το κεφάλι και έφευγε, γιατί ένιωθε σα γυμνή και ντρέπονταν...

Συγκινήθηκε η Αφρούδω, μαζί σου, Γιώτα μου, γι' αυτό άνθισε εκεί, νωρίς - νωρίς!

Είναι μια μεγάλη παρέα, ΟΛΟΙ, ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ, δεν θέλουν να κλαις.

Μόνο το "σακί" που φιλοξενούσε την ψυχή τους άφησαν εδώ. Οι ψυχές τους είναι ολοζώντανες και μας δίνουν συχνότατα τα "σημάδια" τους, με κάθε τρόπο.

Είναι μια "άλλη" επικοινωνία αυτή και δεν είναι τυχαίο που αυτές τις μέρες εμπνεύστηκες την Αφρούδω, αντί την δική σου μάνα, παρ' όλο που σίγουρα, την σκέφτεσαι, κάθε μέρα!

Ο Δημήτρης σου έβαλε το "μέσον", γιατί ήξερε πως μόνο έτσι, θα λάβεις τις μεταφυσικές μου απαντήσεις που θα σου δώσουν δύναμη, να μη λυγίσεις και να σταθείς όρθια, χωρίς εκείνον.

2 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...νάμαι πάλι! με τα ίδια. Τα ασυμβίβαστα!

Στέκω όρθια, δίχως εκείνον... μα μεγάλη η προσπάθεια, Κατερίνα μου. Τ γόνατ δεν με κρατάνε, τρέμουν. Τα μάτια δεν στεγνώνουν... η νύχτα με φοβίζει...

Τίποτε άλλο. Ο δρόμος είναι προγραμματισμένος από αλλού και δεν μπορούμε εμείς να αλλάξουμε σχέδια.....
Απολαμβάνω τα άνθη της "σοδιάς σου" κάθε φορά που έρχομαι εδώ... στον κήπο σου! Χαίρομαι που με σκέπτεσαι. Ευχές, για υγεία και αγάπη. Σε φιλώ.

Κυκλαμίνα είπε...

Κράτα γερά, Γιώτα, έχω κι άλλα λουλούδια να σου χαρίσω. Περιμένω και τα δικά σου, όταν ανθίσουν. Εντάξει;