Η Κ α ρ δ ι ά μ ο υ η Τ σ ι γ γ ά ν α ...
(Περίπου είκοσι χρόνια πριν, ... κοντά στο πλατανόδασος των Καλαβρύτων)... νερό ασυγκράτητο μέσ' από τα δάχτυλά μου
τρέχουν οι αναμνήσεις...
Μια σπάνια φωτογραφία τσιγγάνας που χαμογελάει στο φακό κρυφά από τον άνδρα της...
κι ένα ποίημα,
ξεριζώνουν μικρούς ενδοιασμούς, γι' ανάρτηση...
Η καρδιά μου, αιώνια τσιγγάνα...
(πρέπει να το παραδεχτώ),
παρασύρει το νου και
γυρίζουν... γυρίζουν,
ασταμάτητα, πολλές φορές επώδυνα...
Ας είναι! Αφού περαστικοί είμαστε... προς τί η διαμαρτυρία...
Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ Η ΤΣΙΓΓΑΝΑ
Ω! Μη κοιτάζετε πλέον το βαρύ μέτωπό μου
όπ' ασήκωτο σύννεφο τη βροχή προμηνύει...
Είν' το βάρος των χρόνων που λυγίζει τους ώμους,
Είν' τα ίχνη βημάτων που σαστίσαν τους δρόμους...
Είν΄το φάσμα ονείρων όπ' ατέλειωτα μένουν
στα μεγάλα συρτάρια
και το φως περιμένουν...
Μη κοιτάζετε άλλο το σκυφτό μέτωπό μου,
το θαμπώνει ο ήλιος κι ας είν' ώρα που δύει...
Το μοιράστηκ' ο χρόνος, το χαράκωσ' η θλίψη.
Μαραθώνιος το δάκρυ τη χαρά να συνθλίψει.
Όποια αγγίζω ρυτίδα, ποταμός είν' που τρέχει
την ανείπωτη πίκρα,
που σφραγίδα δεν έχει...
Την ψυχή μου κοιτάξτε που ξεχνά να γεράσει
σ' ένα άγνωστο κόσμο, τραγανό σαν κεράσι...
Μ' ένα τόξο καλπάζει, με βοστρύχους λυμένους
λες κι ατίθασο άτι σ' ουρανούς μαγεμένους,
σε κορφές χιονισμένες, σε λιβάδια ανθισμένα,
σε πηγές κοιμισμένες, σ' ακρογιάλια θλιμμένα...
Την καρδιά μου κοιτάξτε, που συχνά δραπετεύει
τυλιγμένη σε φέγγος την αφή ν' αναδεύει...
Αίμα η πέννα να στάζει στο τρεμάμενο χέρι,
ασταμάτητος τζίτζικας σε καυτό καλοκαίρι...
Σαν βοριάς στροβιλίζεται στη μεγάλη αλάνα
και χορεύει, χορεύει,
παθιασμένη Τσιγγάνα...
Την ψυχή μου σας δίνω,
την καρδιά σας δωρίζω,
κι ας το ξέρω,
καμία
απ' τις δυο δεν ορίζω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου