...τα ματωμένα ενώτια της Σελάνας...

...τα ματωμένα ενώτια της Σελάνας...

...μάγισσα τ΄ άπλετου ουρανού,
για χρόνια με μαγεύεις σε μια γλυκειά ψευδαίσθηση
ότι συνομιλούμε...
Μαδώ τα ανθοπέταλα, τη γύρη μου σκορπίζω,
σ΄ένα φαφούτη άνεμο μετρώ τη δύναμή μου στα κουρασμένα δάχτυλα να σε ιχνογραφήσουν
για τις ξαγρύπνιες της καρδιάς...
κι ως τριγυρνώ τις νύχτες σε δρόμους ελικοειδείς, πόσο με περιπαίζεις...
μια στα δεξιά, μια στα ζερβά, ...πότε στην αγκαλιά μου... και μου μιλάς
με τη μορφή και της Σαπφούς τη γλώσσα, άλλοτε ρίχνοντας βουτιές σ΄άγρυπνα συννεφάκια, άλλοτε κρύβοντας φωλιές στα μαδημένα δέντρα...
- ... Είναι φορές π΄αδιάφορη ακουλουθεί τον ήλιο, ερωτευμένη κι άχρωμη, πειθήνια στη τροχιά του, ξετρελαμένη με το φως και τ΄ουρανού το χρώμα
μέχρι που του ωκεανού τα σπλάχνα ανακατεύει στο ξέφρενο το πείσμα της...

Κι ως άρχισαν τα χρόνια μου τους ώμους να βαραίνουν κι οι νύχτες να ταλαιπωρούν
τις θύμησες της ήβης... αν δήθεν, αποφάσισα σωστά τις εκλογές μου και πόσο είμ΄ υπεύθυνη για κείνες που δεν πήρα...
τουλάχιστον, για λύτρωση, μήνυμα δεν μου στέλνει...

Το δε φαρμάκι των ετών πλημμύρισε στα στήθη,
κι ούτε σπασμένα μάρμαρα θα κλάψουν την αλήθεια!
Με ματωμένα ενώτια, το δώρο του Φλεβάρη, κλεμμένα από διπλανή αυλή,
στο φράχτη ξαπλωμένα... σε στόλισα,
πρωτού κρυφτείς, κι απάντηση δεν δώσεις,
έστω, για τη συνήθεια, ... για της νυχτιάς τα μάγια...

Στον ύπνο μ΄επισκέφτηκε χθες βράδυ η Σελάνα! Το μάτι αινιγματικό, λίγο πριν βασιλεύσει! Κρύα η φωνή της, άχρωμη, σαν το ψυχρό της σώμα!
-Κοίτα! είπε, και χάθηκε...

Τ΄άνθος της μαργαρίτας γερμένο βαριανάσαινε στη παγωνιά της νύχτας!