Η ΘΑΛΕΙΑ ΚΑΙ Ο ... ΤΡΑ Γ ΑΔΟΥΡΟΣ!

ΘΕΑΤΡΟ, Φίλοι μου, και...Κωμωδία!

Ξεκινώ, απόψε, ένα μονόπρακτο που διακρίθηκε και τυπώθηκε στην ανθολογία του κ. Ευάγγελου Ρόζου, στο ΠΟΛΥΠΤΥΧΟ, στην Αθήνα, το χίλια ενιακόσια ογδόντα επτά!!! Έγραφε στον πρόλογο: " ... μόνιμα εγκατεστημένη στη Νέα Υόρκη (από το ...εβδομήντα...). Μια από τις πιο αξιοπρόσεκτες ελληνόφωνες ποιήτριες της Διασποράς. Έργα της... κλ.π. "
ΟΠΟΥ και να είσαι φίλτατε κύριε Ρόζο,
στη Ραγκαβή, στην Τήνο, ή αλλού, σου το αφιερώνω με όλο μου το σεβασμό, την εκτίμηση για το δικό σου έργο, και την αγάπη.

Η ΘΑΛΕΙΑ ΚΑΙ Ο ... ΤΡΑ Γ ΑΔΟΥΡΟΣ!

(Μονόπρακτη σατυρική κωμωδία, σε δύο εικόνες)
Πρόσωπα: Μαρίνα, καθηγήτρια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας
Θάλεια, μαθήτρια ευτραφής, μέσης ηλικίας
Τροβαδούρος, μεσόκοπος, << φτασμένος ποιητής >>
Σκηνικό:
Γραφείο. (καρέκλες, χαρτιά, μολύβια, βιβλία, κλπ. )
Επιγραφή: ΠΑΡΑΔΙΔΟΝΤΑΙ ΙΔΙΑΊΤΕΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗΣ. Πληροφορίες εντός. Τηλ.: 555 ५३४१

(Ανοίγει η αυλαία। Η Μαρίνα καθισμένη στο γραφείο της γράφει ένα γράμμα, και πριν το βάλει στο φάκελο, το διαβάζει μεγαλοφώνως. Η πόρτα, μισάνοιχτη)

ΜΑΡΙΝΑ : … όσο κι αν σου φανεί παράξενο, φίλη μου, η ζωή για τους
ηλικιωμένους γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Φτάνω στο σημείο να είμαι ευχαριστημένη που δεν έχω οικογένεια να συντηρήσω. Αν είχα τουλάχιστον ένα σταθερό ενοίκιο… ας όψεται, όμως, η Αλλαγή… δηλαδή εννοώ τις μεταθέσεις που ζητούσα για να εργάζομαι σε πιο ανθρώπινη περιοχή… Τώρα όλα αυτά τα πληρώνω σε ενοίκια! Μα θα τα καταφέρω να βάλω κάτι στην άκρη και να συναντηθούμε στις διακοπές. Ω! το χρειάζομαι τόσο πολύ να ξεκουραστώ αυτό το καλοκαίρι.
Ξέρεις; Έβαλα αγγελία για ιδιαίτερα μαθήματα. Ένας, μου έφερε κιόλας τα λογοτεχνικά του μαζί και μερικά ποιήματα… Είχα ακόμη δύο τηλεφωνήματα, κι απόψε, όπου νάνε, θάρθει και η πρώτη μαθήτρια. Γι΄ αυτό, κλείνω το γράμμα μου με την ευχή να τα πούμε από κοντά τον Ιούλιο. Δική σου, Μαρίνα.
(Τσακίζει το γράμμα, το βάζει στο φάκελο. Ελαφρό χτύπημα στη πόρτα)
Θάλεια: - Καλή σας εσπέρα! Είμαι η Θάλεια, η ξακουστή,
Του Δήμου, του μπακάλη
… κι εισέρχομαι στην αίθουσα με όρεξη μεγάλη!
Μαρίνα: …-Καλησπέρα, Θάλεια! Χαίρω πολύ. Φυσικά… εδώ δεν είναι ντέλι…
Εδώ,… θα ικανοποιήσεις τη μεγάλη όρεξή σου… και δεν εννοώ την όρεξη του στομάχου… για φαί… εννοώ την πνευματική τροφή… Αν όχι τίποτ΄άλλο, έχεις και θεϊκό όνομα.
Θάλεια: -Ε! ούτε που το φαντάστηκα! Για … λέγετέ μου… για να μπούμε με το...δεξί, και γρήγορα!
Μαρίνα: -ΟΚ! Δεν ξέρεις, τουλάχιστον, πως η Θάλεια είναι μία από τις εννέα Μούσες, κόρη του Δία και της Μνημοσύνης… προστάτιδα της χαράς και των εύθυμων συμποσίων;
Θάλεια: -Εγγγώ όοοολα αυτάααα;
Μαρίνα: - Μόνο αυτά; δεν έχεις ακούσει για τα καμώματα των Βακχών, των οπαδών του Διονύσου;
Θάλεια: - …ξέρεις, δεν ασχολούμαι πολύ με τα ποδοσφαιρικά… κάτι λίγα ξέρω για τον κυρ- Διονύση, καλός πελάτης του πατέρα μου, πέντε παιδιά …
Μαρίνα: - Χα χα χααα॥ ο Διόνυσος, αυτός που λέω εγώ… είναι ο γιος της Σεμέλης… αυτός που βγήκε από το μπούτι του Δία… κι έγινε αθάνατος… δεν... ξέρεις τίποτα;!
Θάλεια: -βρε, κάπου έχω ακούσει κάτι τέτοιες ιστορίες για την… Αθηνά και την Αθήνα! Ξέρεις, αυτή που τη γέννησε το… κούτελο του Δία… μα τούτο που λες εσύ, ούτε οι κότες δεν θα σε πιστέψουν… Χα χααα, άκου, από το μπούτι του Δία!
Μαρίνα: -Κάθησε, Θάλεια μου, και ... δεν είμαι εγώ που τα λέω αυτά! Αυτά είναι τα φώτα από την αρχαία μυθολογία μας… από τον αξιοζήλευτο πολιτισμό μας…
Θάλεια: - …με τέτοια φώτα έβλεπαν; ας μην ερχόταν ο Κον-Έντισον… μάλλον η ΔΕΗ… και θα σου έλεγα εγώ. Πλάκα έχεις! Για λέγε μου όμως…
Μαρίνα: - Άντε, να στο συντομεύω… Ο Διόνυσος που λέγαμε, φύτεψε το πρώτο αμπέλι κι έμαθε τους ανθρώπους αμπελουργία… μετά ήρθαν τα γλέντια και τα ξεφαντώματα… κι έγινε ένας λαϊκός θεός.
Θάλεια: - άστον αυτόν, πες μου για την …συνονόματη, καλέ!
Μαρίνα: - Η Θάλεια, η …συνονόματή σου, είχε κι αυτή συμμετοχή στην αγροτική καλλιέργεια, στα βάσανα και στις σκοτούρες, αλλά κυρίως στα ξεφαντώματα του λαού, γι΄ αυτό θεωρείται η προστάτιδα της Κωμωδίας!
Θάλεια: - Χμ! …σ΄ αυτό, ταιριάζουμε! Από καλαμπούρια εγώ! Άλλο τίποτα… ( στριφογυρίζει στην καρέκλα της ) μα πώς ξέρουν αυτοί, όλα αυτά που λες με τόση βεβαιότητα;
Μαρίνα: - Ε! να, υπάρχουν αγάλματα της Θάλειας που κρατάει ποιμενικό ραβδί, ή και μάσκα της κωμωδίας. Μα πάντοτε φοράει βακχικό στεφάνι με σταφύλια κι αμπελόφυλλα…
Θάλεια: - …εγώ, άμα τα φορέσω αυτά… θα είμαι η καλύτερη στο Χάλογουήν, στις εδώ… αποκριές εννοώ…!!! Όμως, αρκετά μου είπες για τους τρελο-αρχαίους! Τώρα, για ΜΑΣ, τους νέους! Μεταξύ μας,
…δεν ξέρω πόσοι τόνοιωσαν
και ούτε που με νοιάζει…
μα τούτη η Θάλεια, σύντομα,
αυτόγραφα μοιράζει!
Μαρίνα: - … και βέβαια, στο εύχομαι. Γι΄ αυτό κι ο Δάσκαλος, κι ο μαθητής πρέπει να γνωριστούν και να γίνει πιο αποδοτική η συνεργασία τους…
Θάλεια:- … χμ! με το να μου λες αυτά… τα πιο πάνω, εννοώ, φαίνεται
ότι και σεις οι δάσκαλοι, έχετε ξεκουτιάνει
κι απ΄το πολύ το διάβασμα άδειασε το…καζάνι ! (…δείχνει το κεφάλι της…)
Μαρίνα: -Καλά, ήρθες να σε διδάξω, ή να με προσβάλλεις!;
Θάλεια: -Ω! συγγνώμη! Μα του λόγου μου,
σ΄αυτή την ηλικία, απ΄τα πολλά …
θα πω κι εγώ καμία…
Μαρίνα: - (γρήγορα) … ανοησία! Ε! ανοησίες, σ΄όλους μας ξεφεύγουν κάποτε…
Τότε, για πες μου, απλά, τι σ΄έκανε να ζητήσεις τη βοήθεια μου;
Θάλεια: -…τώρα στα… γεροντάματα,
γράμματα πώς να μάθω;
Ας όψεται ο …έρωτας!
Όμως, καλά να πάθω!
Αφού δεν ερωτεύτηκα
στα είκοσι μου χρόνια (παραπονιάρικα:)
Με δίχως τις…πλατείες μου
και τα ψηλά… μπαλκόνια…
Μαρίνα: -Ω! μη το λες αυτό! Εδώ, μαζί θα φέρουμε στην …επιφάνεια τη ψυχή σου!... μόνο που θα χρειαστεί μια κάποια… περισσότερη προσπάθεια… ας την πούμε διανοητική …εμβρυουλκία…
Θάλεια: - ( κάπως θυμωμένη) - ... για κοίτα! Να καταλαβαινόμαστε! Αυριουλκία … θυμίζει μια άλλη λέξη και μάλιστα έχει τέλεια κατάληξη… Θα μου μιλάς ελληνικά! Όπως μιλάει ο λαός! Αν έμαθες εσύ και κάτι άλλοι… κάτι αράδες παραπάνω… στον κύκλο σας μπορείτε να τις φιγουράρετε! Εδώ, θα μιλάμε τη γλώσσα του λαού, για να καταλαβαινόμαστε, έτσι;!
Μαρίνα: - μα Θάλεια! Το πνεύμα εκφράζεται με λέξεις κι είναι ποικιλόμορφο. Όπως είναι ερευνητικό, αδέσμευτο, δημιουργικό…
Θάλεια: -τότε, να μας δίνετε τις δημιουργίες σας να τις ελέγχουμε εμείς πρώτα
και μετά να τις σερβίρετε δημοσίως… Α!
Μαρίνα: - …δεν νομίζω να γενικοποιείς! Υποψιάζομαι πως εννοείς τους …ακαταλαβίστικους ποιητές…
Θάλεια (σύντομα) ναι! Έπιασες διάνα!
Μαρίνα: - ΟΚ! Σ΄ακούω। ΤΙ προτείνεις;
Θάλεια: (ξεθαρρεμένη) -Καλέ! Ξέφραγο αμπέλι το κάνατε! Ότι θέλει ο καθένας γράφει, και σου λέει: ΠΟΙΗΜΑ!!! Της τρελής γίνεται! Ελεύθερη γραφή, σου λένε…
Μαρίνα: -μα είναι τόοοσα χρόνια που έχει επικρατήσει η ελεύθερη γραφή, σ΄όλο τον ποιητικό κόσμο… άλλωστε, ποιώ, σημαίνει δημιουργώ και κάθε δημιούργημα ενδέχεται να είναι και ποίημα…
Θάλεια: - Τι λες, βρε δασκάλα! …κυρία καθηγήτρια ήθελα να πω! …σου διαβάζουν δυο αράδες, ποίημα! Σου λένε। Σου διαβάζουν κατε ε ε ε βατάααα!!! ποίημα σου λένε! Έχεις χάσει το μπούσουλα από πού άρχισαν… πού το πήγαν… και πώς τέλειωσαν!!! Όμως, ΠΟΙΗΜΑ! Σου λένε! Ποια ελεύθερη ποίηση καλέ; Ελεύθερη αυτό…ικανοποίηση θάπρεπε να τη λένε, και με συγχωρείς, δασκάλα μου, εσύ είσαι μορφωμένη και -συγγνώμη- καταλαβαίνεις ΤΙ εννοώ!
Μαρίνα: - Ω! Θάλεια! Οι δυο αράδες… μπορεί να είναι από τις ποιητικές μορφές: ΤΑΝΚΑ… ή… Χαϊ Κου… δηλαδή συμπυκνωμένη γιαπωνέζικη νόηση για τις ώρες τής αυτοσυγκέντρωσης και της ξεκούρασης… με σταθερές συλλαβές και με εικόνες από τη φύση…
Θάλεια: -… ντανγκα-ντούγκα και …χάικούκου… ούτε ξέρω τι μου λες, ούτε γιαπωνέζικα θέλω να μάθω… ούτε κι εξηγήσεις…απαιτώ!!!!!
…(λίγο σαστισμένη) …άστα για …άλλο μάθημα!
Μαρίνα: -… ότι θέλεις, Θάλεια. Όμως, ένα έχω να σου προσθέσω: τόσοι και τόσοι έχουν διακριθεί με την ελεύθερη γραφή…
Θάλεια: -Ποιοί! Αφού πρέπει ν΄ανήκεις σε κύκλωμα για να σε πουν ΠΟΙΗΤΗ! Και να…διαθέτεις κι από …άλλα… για σου πουν ότι αξίζεις…
Μαρίνα: - …βρε καλή μου! Δεν είναι έτσι ακριβώς…
Θάλεια: - Τι! Θέλεις να πεις ότι εγώ δεν καταλαβαίνω! Γι΄αυτό έχουν χωρίσει κάτι…γενιές και τα τοιαύτα;… μόνο τα χτένια λείπουν για να …ξεχτενίσουν τις κατσαρές τους τρίχες!
Μαρίνα: - (υπομονετικά) …άντε πάλι! Αναφέρεσαι μόνο στους σουρεαλιστές; ή γενικοποιείς;
Θάλεια: - τα λέω γι αυτούς που μόνοι τους κολλούν στον εαυτό τους της ταμπέλα: Ποιητής! Και σου σερβίρουν ότι τους κατέβει! …αν το έκανε αυτό ο πατερούλης μου,… δεν θα είχαμε ούτε μπακάλικο, ούτε… παραπανίσια ρεάλια που λένε μερικοί-μερικοί, για να μου δώσει να με μάθεις…
Μαρίνα: - Πρωτοτυπία, Θάλεια μου! Η τέχνη κυλάει…
Θάλεια: - …μα έχεις κυριολεκτήσει αυτό το πρόβλημα, κυρά Δασκάλα; Πρωτοτυπία; ποιοί! Τους ρωτάς , και σου απαντάνε μ΄ένα …μυστηριώδες ύφος:
-μα… εσύ πρέπει να σκεφτείς και να συμπληρώσεις τα σκόπιμα κενά…
-μα γιατί, κύριε, εγώ να σου συμπληρώσω τα… ΣΚΟΠΙΜΑ ΚΕΝΑ; και… τι είμαι εγώ; η συνέχεια σου;
Κύριε! ΕΣΥ δεν είσαι ποιητής! Διότι, αφού περιμένεις από μένα να σου συμπληρώσω τα κενά σου, εσύ είσαι ΜΙΣΟΣ ποιητής! Και το άλλο ΜΙΣΟ είμαι ΕΓΩ! Έτσι, λοιπόν, κι εγώ, -το άλλο μισό… σου λέω: ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΣΑΙ!!!
( ...τότε, λίγο "Μαρίνα...")
Μαρίνα: - Περίμενε! Περίμενε! Εδώ παίρνει νερό το κρασί.
Θάλεια: - …κοντολογίς, εσύ που έχεις τα μέσα, δεν τους τα λες! Τουλάχιστον να μας λένε κάτι που να το θυμόμαστε όταν φεύγουμε… να παίρνουμε κάτι μαζί μας, βρε παιδί μου!!! Όχι, δηλαδή, βρήκαν κι αυτοί το λαό διψασμένο και τον ποτίζουν σαπουνόνερο!!
Μαρίνα: - βρε συ, Θάλεια!!!
Θάλεια: - …μα ξέρεις, καλέ Δασκάλα μου, από πού έρχομαι να τους ακούσω; Ξέρεις με τι λαχτάρα περιμένω να μάθω κι εγώ κάτι που θα με ανεβάσει λίγο πιο ψηλά από το έδαφος! Να με συγκινήσουν, βρε Δασκάλα μου! Να τρέξουν αλατόνερο τα μάτια μου… να στύψουν λίγο την πίκρα της καρδιάς μου…
Μαρίνα: - …λεμονόκουπα είσαι παιδί μου! Κοίτα, μάλλον άκουσέ με: Κάθε πουλί τραγουδάει με τη δική του τη φωνή… αν τραγουδούσαν όλοι το ίδιο, θα ήταν μία ανιαρή επανάληψη.
Θάλεια: -Κοίτα! Δεν ήρθα εδώ να μαλώσουμε. Ήρθα να μάθω μαζί σου… μήπως και συγκινήσω εκείνον τον απλησίαστο άνδρα… που όταν απαγγέλει τους στίχους του συνοδεία με την κιθαρούλα του… άχχχ! Τρέμουλο η ψυχούλα μου! Με κάνει και ξεχνιέμαι, ονειρεύομαι… ηρεμώ…
Μαρίνα: - Ναι। Η Ποίηση έχει αυτό το καλό. Είναι θεραπευτική. Όταν ακούς τους ειδήμονες να σε παρασέρνουν… σε βουνοπλαγιές, σε θάλασσες, να δονούν κατάβαθα τις χορδές της ψυχής σου με τη μουσική των καλοδιαλεγμένων λέξεων, …με την μελωδικότητα των ήχων… Ω! αυτοί οι τροβαδούροι του πνεύματος, οι βιολονίστες της καρδιάς…
Θάλεια: - Πας κι εσύ!!!! Εγώ, όμως,
(κοκέτικα) έχω διαλέξει τον δικό μου Τρο γ α δούρο, κι Αυτόν θέλω να γοητέψω! Κοίτα! Θα σε πληρώσω όσο-όσο… στο είπα από την αρχή ότι είμαι κόρη μπακάλη… θα σου φέρω ελιές ξιδάτες, κασεράκι, κάτασπρη φέτα, χταποδάκι, ταραμοσαλάτα –από τα στρουμπουλά χεράκια μου φτιαγμένη… δασκαλίτσα μου, ό,τι λαχταράει η καρδούλα σου!!!!!!!!!
Μαρίνα: - όχι, καλέ! …αν και θα με βοηθούσαν πολύ… οι… ώρες και η αμοιβή είναι εκεί πέρα, στην ανακοίνωση… Μα εδώ, πρέπει ν΄ ασχοληθούμε με το πνεύμα, με τα συστήματα, με τα …ρεύματα που υπάγεται η Ποίηση, μάλιστα με το ΠΙ κεφαλαίο!
Θάλεια: - με τα ρεύματα!!! Βρε μάνα μου, έχω βρογχικά… άκουσέ μου το στήθος πώς βράζει… να, να έρθω πιο κοντά σου…
Μαρίνα: - …Όχι, Θάλεια! Δεν… πιστεύω να έχεις κάτι που κολλάει… δηλαδή… περιμένω κι άλλους μαθητές…
Θάλεια: - Ω, νο! Δεν θα σου το έκανα ποτέ αυτό, δασκαλίτσα μου! Με φαντάζεσαι να …κρυώσω τον Τραγαδούρο μου και να γεμίσει το φαρδύ του στέρνο ροχάλες και… τριγμούς!!!
Μαρίνα: - Για τ΄ όνομα του Θεού! Θάλεια, μα … σε πιστεύω.
Άφησε να τα πάρουμε από την αρχή: δηλαδή, πρόσεχέ με, κι αν θες κράτα και σημειώσεις. Θα πάρουμε τα γράμματα τα γράμματα της αλφαβήτας από την αρχή και θα δημιουργήσουμε μια ακροστιχίδα.. Βρίσκουμε λέξεις που αρχίζουν από το άαα, δηλαδή το άλφα: Α-ρμυρή γεύση της θάλασσας… Α-γέρας του βουνού…
Θάλεια: - α! … θαλασσινούς, … βουνίσιους… εγώ τους αποφεύγω τους αγέρηδες!
Το …στομάχι μου, βλέπεις, κρατάει πολύ αέρα, και …μετά έχω πρόβλημα!...
Μαρίνα: (υπομονετική) … τότε να πάρουμε το Βήτα: Βββ-ωμός।
Θάλεια: - ωμός… τι εννοείς; ωμός, δηλαδή όχι βρασμένος… βββ.. το βρήκα! Βοή!
Μαρίνα: - μπράβο! Β-ασιλικός, β-ιαστικός, β-αθύς…
Θάλεια: (στα γρήγορα)… Δασκάλα! Πήδηξε το Γ-άμμα! Και μ΄αυτό, σου λέω έχω προβλήματα… Προτιμώ το Δ-έλτα! Άκουσέ με: (με στόμφο)
Δ-έντρα ψηλά, δ-ασό δ-εντρα, στη σκιά σας ξεπεζεύω…
Μα πίσω απ΄ τα … χαμόδεντρα, … χαρά μου ν΄ αφοδεύω!!!!!!!!! Τι λες;;;;;
Μαρίνα: -Ω! Θάλεια! ( δεν κρατάει τα γέλια της) Είσαι… δ-αίμονας σωστός…
Θάλεια: - …δεν σου το είπα!; με το… Γ-άμμα έχω δυσκολίες…
Μαρίνα: - …κοίτα, Θάλεια. Στην Ποίηση πρέπει να χρησιμοποιείς θέματα και λεξιλόγιο με τέτοιον τρόπο, που να γίνονται συνδετικός κρίκος με τον αναγνώστη ή τον ακροατή.
Θάλεια: - Μα… αυτό νόμισα πως έκανα πιο πάνω… Τότε, ας αφήσουμε τα… γράμματα εκεί που είναι, γιατί… πώς να σου το πω… αγχώνομαι… Η φαντασία μου τρέχει… τρέχει.. και σκοντάφτει…! Έτσι, δεν φτάνει ποτέ εκεί που θάθελα.
Μαρίνα: - μα, Θάλειά μου, γι΄ αυτό είσαι εδώ. Να μάθεις να ξεχωρίζεις τις εμπνεύσεις σου και να τις καταχωρείς. Δηλαδή: αν γράφεις για τους αχθομάχους, τους ανθρώπους που εργάζονται στους αγρούς, … τότε γράφεις Αγροτική ποίηση. Όταν γράφεις για τα κατορθώματα των πολεμιστών και των ηρώων μας, γράφεις Επική.
Θάλεια: - …όταν γράφω για τους πόνους της καρδιάς… τότε γράφω Λυρική Ποίηση! Το είπα καλά;
Μαρίνα: - Είδες; έχεις κατανοήσει τα είδη. Αν γράφεις –ας πούμε- για τα προβλήματα της κοινωνίας…
Θάλεια: (βιαστικά…) ούου! Έχω χρόνια να κοινωνήσω, Δασκάλα μου! Από τότε που… βγήκα έξω μ΄ ένα …σπανιολάκο…
Μαρίνα: (διακόπτει) – όχι, όχι, απλώς γράφεις κοινωνική ποίηση… αρκεί, βέβαια, να μην ακολουθείς καμιά πολιτική νοοτροπία… γιατί οι… ηγέτες των κομμάτων και της κοινωνίας θα σου κολλήσουν …τσιρότο κι άντε να το ξεκολλήσεις…
Θάλεια: - ωχ! Εδώ την έχω πατήσει! …θυμάσαι, τότε που οι Ρώσοι στείλανε την πιθηκίνα την Λάϊκα στο Διάστημα; Ε! εγώ συγκινήθηκα τόσο πολύ, που έγραψα το… δίστιχό μου –το δυστυχισμένο- και το έστειλα στην εφημερίδα… λες να μου έχουν κολλήσει το …τσιρότο από τότε και να μη το ξέρω;
Μαρίνα; - ου! Τόσος καιρός από τότε…
Θάλεια: - … λες να μ΄έχουν βαφτίσει …κοκκινοσκουφίτσα; Ω! πω-πω! Θα τρίζουν τα κόκαλα του πατερούλη μου… Ωχ!
Και θα έχουν πικράνει τα μέλια στα ράφια…
Θα φυτρώσουν τα φασόλια στα σακιά τους…
Θα στύψουν τα τυριά τα … ζουμιά τους!
Μαρίνα: - μα ΤΙ λες! Μετά από τόσα χρόνια… δεν κρατάει τίποτε φαγώσιμο!!! Το πολύ-πολύ… μπορεί να έχουν χρησιμοποιήσει … ηχητική παρήχηση και… από το Λάϊκα… να σ΄ έχουν κρυφοβαφτίσει …λαϊκιά! Ουφ! Τι να πω κι εγώ!
Θάλεια: - …ά! Αυτό, …μου αρέσει! Δεν έχουμε… λαϊκή αγορά; … λαϊκό πανηγύρι… Λαϊκή Τέχνη… Λαϊκό μέτωπο… Α! …λαϊκή μύτη…
Μαρίνα: - έ, όχι δα! Δεν υπάρχει λαϊκή μύτη!...
Θάλεια: - … υπάρχει και παρα-υπάρχει. Όποιος ανακατεύεται με τα λαϊκά και χώνει τη μύτη του παντού, πώς θα την ονομάσουμε αυτή τη μύτη;;!!! Για πες μου!
Μαρίνα: - χιούμορ που το έχεις παιδί μου! Μα… δεν απέχεις και πολύ… Όσοι τροβαδούροι τραγουδούν τα βάσανα του κοσμάκη… λαϊκοί τραγουδιστές δεν λέγονται; Μερικούς, μάλιστα, όταν πεθάνουν… τους πληρώνει ο… λαός!
Θάλεια: - ναι, και τους βγάζουν σε… λαϊκό προσκύνημα!
Τότε, μπορώ κι εγώ να λέγομαι Λαϊκή Ποιήτρια! Συμφωνείς;
Μαρίνα: - (γελώντας) … μπορούμε να το κάνουμε λίγο πιο πρωτότυπο και να το πούμε… Λαϊκή Βαθυ-αναστεναντζού!
Θάλεια: - (χαρούμενη)-Πώς με νοιώθεις! Πώς με καταλαβαίνεις! Τι! Όλο τις ίδιες και τις ίδιες λέξεις θα κοπανάμε; Ου!!! Μου αρέσεις! Και σκέψου, ακόμη δεν σου διάβασα για τον Τρογαδούρο μου!
Μαρίνα: - Τ ρ ο β α δ ο ύ ρ ο ς, βρε Θάλεια! Τροβαδούρος!
Θάλεια: - Τρογαδούρος το έχω συνηθίσει! Κι ότι συνηθίσει ο λαός, μένει και κολλάει! Άκουσέ με, λοιπόν:
Όταν τον βλέπω στη σκηνή
ποιήματα ν΄ απαγγέλει,
πόσο βαθιά με συγκινεί
του Αλεξάνδρου η φωνή
πούναι γλυκιά σαν μέλι!
Μαρίνα: - … μήπως είναι … μελισσοκόμος, ο Τρο…γαδούρος σου;
Θάλεια: …( σσσουτ! Ντέλι έχει…)
… Δία τον βλέπω, αψηλό, στα σύννεφα η λαλιά του,
γίνεται κύμα στο γιαλό,
γίνομαι αγέρι και φιλώ
τα κατσαρά μαλλιά του. –σου άρεσε;;;;;;;;;;;
Μαρίνα: - …μα αυτός δεν είναι ένας απλός Τρο…γαδούρος. Αυτός είναι Θεϊκή ενσάρκωση, συνδυασμός που θυμίζει Απόλλωνα κιθαρωδό!
Θάλεια: - όχι Απόλλωνα! Μου θυμίζει ποδοσφαιρική ομάδα… κι έφαγαν τρία την περασμένη εβδομάδα… ΔΙΑ, του αρέσει να τον λένε! … και πώς τον κοιτάνε όλες οι γυναίκες!!! Μμμμ! Τις βλέπω και θυμώνω!
Μαρίνα: - …δηλαδή, είσαι διπλά ερωτευμένη: με το Δία τον συννεφοκράτορα… και τον Αλέξανδρο… το εστιάτορα! Πολλαπλή η προσωπικότης!
Θάλεια: - όχι και εστιάτορας! Τουλάχιστον όχι ακόμη… Ένα Ντέλι μικρό έχει… κι όταν μάλιστα έχει τις εμπνεύσεις του και κρύβεται στη γωνία για να γράφει… του στέλνω τον υπάλληλο να τον βοηθάει… μαζί και κάτι πραγματάκια… μα του λέω να μη λέει ότι είναι από το δικό μου μπακάλικο!!!
Μαρίνα: - μα θυσιάζεσαι γι αυτόν κι αυτός δεν το ξέρει ; !!!!!!!!
Θάλεια: - Αμέ! …Γοργόνα θα γίνω για χάρη του!
Κρασί παλαιό στο κελάρι του.
Βουλίτσα στο …. μουσάτο σαγόνι του…
Κληματαριά! Να κρεμαστώ στο …μπαλκόνι του!
Μαρίνα: - Ω! Τι λυρισμός! Τι αισθαντική ποιήτρια που είσαι! Πώς θα μπορέσω να σε πείσω πως έχεις φλέβα … ας πούμε… όχι λαϊκιά; Να! Κοίτα!
Θα σου διαβάσω από τα γραπτά που μου έφερε κιόλας ένας άλλος ποιητής, νωρίτερα. Αν και δεν επιτρέπεται, μα έτσι κι αυτός, έχει τόσο δυνατά αισθήματα όταν γράφει… (παίρνει ένα χαρτί στην τύχη… και διαβάζει:)
… Φέτα καρπούζι έκοψα
τα δόντια στο κορμί σου,
μαύροι οι καρπουζόσποροι,
πιο μαύρη η σιωπή σου…
Θάλεια: -Αχ! Φωτιά στα μελίγγια μου!
Μαρίνα: (συνεχίζει) … φίλησα τριαντάφυλλο,
τ΄ άφησα στο σκαλί σου,
τα φύλλα μαραθήκανε,
σκόρπισαν στην αυλή σου!
Θάλεια; - αχ! Φαγούρα στη σπάλα μου!
Μαρίνα: (απτόητη…)
… στους δρόμους νύχτα σεργιανώ να σ΄ έβρω στο σκοτάδι,
Τσέλιγκας που του στέρησαν φλογέρα και… κοπάδι.
Θάλεια: -Αααχ! Ανατριχίλα, π΄ αρχίζει από δω πάνω… απ΄τις τρίχες του κεφαλιού μου… και προχωρεί… και προχωρεί… μέσα από το μεδούλι μου… μέχρι την άκρη του μεγάλου μου δαχτύλου! Για πες μου, δασκαλίτσα μου: πώς είναι; περίγραψέ μου τον: ή μάλλον να σου λέω εγώ!
…αψηλός , και λιγνός
σαν κολόνα Παρθενώνα! Μάτια αστραποβόλα, …ξερνούν πολυβόλα…
Μύτη αετίσια κι όσφρηση …γατίσια!
Δόντια μαργαριτάρια… που σπάζουνε λιθάρια!
Χείλη μελιστάλαχτα, σαν …μύδια από την θάλαττα!


Μαρίνα: -Θάλεια! Σου θόλωσε ο νους και σερνικό γυρεύεις;(γελάει ασταμάτητα)
Θάλεια: - πες μου, Δασκαλίτσα μου, δεν είναι ο καλός μου ο πιο όμορφος λεβεντονιός;
Μαρίνα: - Αχ! …θα λυθεί ο αφαλός μου από τα γέλια…
Θάλεια: - …έλα! Μη με βασανίζεις άλλο! Τον είδες! Δεν τον είδες; έτσι ίδια γράφει και ο καλός μου!
Μαρίνα : - … να πάρω βαθιά αναπνοή! …τι εννοείς ίδια! αυτός, ο …ετούτος, δεν νομίζω… μπορεί και να το… έκλεψε από άλλον… για να μοιάζει όπως γράφει και ο καλός σου… δηλαδή αυτόν που έχεις στο μυαλό σου!

Θάλεια: - …καλέ, όχι μόνο στο μυαλό μου! Παντού μου! Όπου και να με …ψάξεις… Όσο για να το έκλεψε από άλλον, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! Ο καλός μου, μόνο αυτό δεν κάνε... χμ… μπορεί να του αρέσουν κάποιου …άλλου απ΄ αυτούς που διαβάζει… - γιατί, ξέρεις διαβάζει πολύ…- και να τα δανείστηκε…

Μαρίνα: - και μετά, …τα υιοθέτησε, έτσι;!
Θάλεια: - …να τα υιοθετήσει; μμμμπορεί, μα να τα κλέψει; Ουδέποτε! ΠΟΤΕ!
Μαρίνα: - Στάσου κυρία …λαϊκιά μου πιθηκίνα!...
Θάλεια: - (απότομα) Α! Α! Εδώ θα τα χαλάσουμε!
…με τα εδώ και με τα …κείνα…
Αν με νομίζεις λαϊκή κυρία πιθηκίνα,
Εσύ, που πριν μου έλεγες για μύθους και για τέρατα
Και να πιστέψω ήθελες τον Δία νάχει κέρατα…
Νομίζεις πως σε πίστεψα; νομίζεις πως μασάω
Σαν μια κατσίκα πούχαμε…!!!
…άκουσε ΠΟΥ το πάω:
Αν …σκύλα ήταν η Λάϊκα, κι εσύ ΑΝ λες αλήθεια,
Εγώ, ποτέ δεν τάχαψα Ρώσικα παραμύθια!
Όταν ο στόμαχος πεινά, κουκιά αν του… σερβίρουν,
Οι πεινασμένοι, θα τα φάνε …, στο πλάι τους θα γείρουν
και… πέσμου, εσύ, δασκάλα μου, πούχεις πολλή τη γνώση
ψωμάκι στο φτωχό λαό, ποιος νοιάζεται να δώσει;
Μαρίνα: - …ω! πωπώωωω φόρα, Θάλεια μου!

Θάλεια: - … τι φόρα, κυρ Δασκάλα!
Εσύ, που τόσο σπούδαξες, κι είσαι στη πάνω σκάλα,
δεν ξέρεις πως ο πίθηκος μούρη ανθρώπου έχει
κι όταν το λέει ο λαός, η γνώμη του αντέχει!
Κάνει τους θρύλους όνειρα κι η πίστη του μεγάλη
Αρκεί να… ψήνει κάστανα και μήλα στο… μαγκάλι!
Μαρίνα: - …μμμ, νάξερες τι μου θύμησες! Νάξερες πού με πήγες!
Θάλεια: - … στ΄άνθη του …κήπου, … μέλισσες, μα κι αλογίσιες μύγες!
…άσε με τώρα να σου πω, προτού να το ξεχάσω
και πριν άλλη συζήτηση για … Τρογαδούρο πιάσω…
Ο ΣΤΟΜΑΧΟς ΚΙ Ο ΕΡΩΤΑς είναι καημός μεγάλος!
Στενό …παπούτσι και τα δυο, που κυβερνάει ο… κάλος!
Εγώ; στα δάχτυλα πουλιά, πούπουλα στην αγκάλη!
Στη σκέψη; ο Τρογαδούρος μου πόδο στο ανθογυάλι!
Κι αν… καταφέρεις σύντομα εγώ να τον κερδίσω,
Όλο μου το μπακάλικο στα πόδια σου θ΄αφήσω!
Μαρίνα: - Θε μου! Ανεμοστρόβιλος! Θύελλα στο κεφάλι!
Τραντάζετ΄ από έρωτα η κόρη του μπακάλη!
Θάλεια: - Στάσου βρε δασκαλίτσα μου! Τι τάμα να σου δώσω,
Πριν κάποια άλλη πεταχτεί, ΕΓΩ να τον γραπώσω!
Κι άλλωστε, μέσ΄ στους μύθους σου που ξέρεις με λατρεία
Για μιας Ελένης το… βρακί, βρεθήκαμε στην Τροία!
Μαρίνα: - Ωπ-ωπ-ώπ! Παρακαλώ! Σταμάτα!
…θα μπλέξουμε τα… μπούτια μας!

Αυτό; Καυτή πατάτα!
Στη χούφτα δεν αντέχεται, ούτε στην έρμη … γλώσσα
Άντε! Να προχωρήσουμε! Του κυρ-μπακάλη κλώσα!
Θάλεια: - Βλέπεις;
Πού το πας και πού το παίρνεις, στην αγάπη μου με φέρνεις!
Μαρίνα: - Τι να πω βρε Θάλεια! Εδώ… θέλουμε υπερωρίες!!!!
Θάλεια: - … ας είν΄καλά το μαγαζί!
Ο Έρωτας επείγει, από τα νύχια ως τη κορ΄φή
στα δίχτυα του με πνίγει!
Μαρίνα: - Αχ! Αυτός ο έρωτα;! Αυτός ο έρωτας!
(παίρνει ανάσα, απλώνει το χέρι στα χειρόγραφα… κοιτάζει …)
Στάσου, καλέ! Τούτο μου θυμίζει κάποιου άλλου ένα γνωστό ποίημα! Του Κίτσου, νομίζω… για… άκουσέ το!
Στο ποτάμι αγναντεύω τα καράβια να περνούν,
στη στροφή να ξεμακραίνουν και ποτέ να μη γυρνούν…
Θάλεια: - Λάθος έκανες! Του… Κίτσιου; ποιού Κίτσιου! Αυτός είναι ο Τρογαδούρος μου!

Γι΄ αυτόν έχω κάνει το αίμα της καρδιάς μου μελάνι…

Γι΄ αυτόν καταβροχθίζω μισοψημένο το παντεσπάνι,
κι ως που να το χωνέψω
δεν με χωράει φουστάνι…
Μαρίνα: - Μπράβο, Θάλεια! Ο ποιητής που κάνει αυτοκριτική με χιούμορ, σημαίνει πνευματική ευρωστία

…και πρέπει να οραματίζεται!
-… μα, όχι να υπερσιτίζεται!
Άλλωστε, σε γενική εικόνα, οι ποιητές είναι αδύνατοι… φιγούρες που ταυτίζονται με το άγχος τους!
Θάλεια: - …αν εννοείς μ΄αυτό πως οι ποιητές …πεινάνε, διότι η… ποίηση είναι για το νου και όχι για το… στομάχι, ένα έχω να σου πω:

Ας κάνουν άλλη δουλειά την ημέρα, …κι άλλη τη νύχτα! …ο δικός μου, όμως, Δεν έχει ανάγκη! Και λεφτά έχει, και γνωριμίες έχει! (σκερτσόζικα, εννοώντας τον εαυτό της!). Δεν χρειάζεται να… δουλεύει πολύ, διότι η πολλή δουλειά τρώει …την ποίηση! Α! και ανεβάζει την πίεση!
Μαρίνα: - Βρε Θάλεια! Μιλάς λες και είναι ο ίδιος άνθρωπος που ήρθε και μούφερε τα γραπτά του… Εγώ, βέβαια, τον …είδα, μιλήσαμε… στάσου να σου τον περιγράψω μπας και βρούμε άκρη! Συμπτωματικά ψηλός… και καλοθρεμμένος, με ζωηρά μάτια και φρύδια φουντωτά… μα από μπούκλες; …υποφέρει, Θάλεια μου! Α! στα γρήγορα και κάτι άλλο: το σπουδαιότερο υποθέτω: μου ζήτησε συγγνώμη διότι ήρθε φαφούτης… - μου έφτιαξαν τη μασέλα κοντή και δεν μου μπαίνει!!! Μου είπε, προσπαθώντας να μη του πετάγονται τα… σάλια!!!
Θάλεια: - Δεν μπορεί! Δεν γίνεται! Μη με τρελαίνεις! Αφού θυμάμαι τα ποιήματά του! Αφού θυμάμαι τα …μαργαριταρένια του δόντια!
Μαρίνα: - μιας και μπλέξαμε… μου ορκίζεσαι πως αν σου πω κάτι δεν θα το πεις σε κανένα άλλο;
Θάλεια: - Βεβαίως! ΄Αλλωστε, εμείς οι δυο… την ίδια τέχνη κάνουμε… άρα είμαστε ομότεχνοι! …για λέγε… λέγε μου!
Μαρίνα: -Έχει, λέει, φυλάξει για ενθύμιο τη μασέλα της… πρώτης του φιλενάδας, μα… επειδή έχει κιτρινίσει από τα χρόνια, …δεν τη φοράει πια, και…
Θάλεια: - Σταμάτα! Αποκλείεται να το χωνέψω! Δηλαδή… θες να πεις πως είχε γραία φιλενάδα και του κληρονόμησε τη… α! παπά! Δεν συνεχίζω! Δεν δύναμαι… να διανοηθώ κάτι τέτοιο!!!
Μαρίνα: - Ναι, σου λέω! Έτσι μου είπε. Τώρα που μάζεψε …λίγα ψιλά… πήγε και παράγγειλε καινούρια μασέλα. Μα του την έφτιαξαν λίγο… στερημένη… όπως μου είπε. Έχει μάλιστα γράψει κι ένα ποίημα γι αυτό. Να, κοίτα, δεν ψεύδομαι!
Θάλεια: - (αρπάζει από τα χέρια της όλα τα χειρόγραφα, όρθια, φυλλομετράει…)
Η απονιά του φεγγαριού!

Α! αυτό το ξέρω. Ο Κίτσος σμηνίτης! Αυτό, μοιάζει σαν του….
Μαρίνα: - (της το αρπάζει) Αυτό, μου υπεράρεσε! ( διαβάζει)

Ο Κίτσος Σμηνίτης!
Κίτσιος βουνί ροβόλησε, στην πόλη εθεάθη.
Ο κόσμος τον εζάλισε κι ο Κίτσιος εβουβάθη.
Μα, έλα, ώρα πρωινή, Κίτσιος θυμήθει το… βουνί!
Παίρνει στρατί το τρίστρατο, και ποιος αητός τον φτάνει,
-γιατί στη πόλη οι κορασιές φορούν μισό… φουστάνι…
Αχ! Κάλιο οι βουνοπλαγιές, τα δάση, τα σπαρτά τους,
καλύτερα οι αγέρηδες και τα σφυρίγματά τους…
καλύτερα οι βλαχούλες τους στη βρύση του χωριού τους!
Της πόλης, πούναι η παρθενιά;
ανάκατα γίδια, αρνιά, και μερικούς… τοιούτους!
Στο ίσιωμα, ζαλίστηκεν Κίτσιος ο ερημίτης…
Τώρα, πετάει στα βουνά ανένταχτος… σμηνίτης!
Θάλεια: - (δειλά…) Δασκαλίτσα μου, ξέρεις, αυτό που διαβάζεις, μοιάζει σαν… υιοθετημένο! Βέβαια… δεν παίρνω όρκο… για να δω παρακάτω…
(φυλλομετρά) Γράμμα στον έρωτα! (Αυτό, το ξέρω απέξω κι ανακατωτά:!)
Έρωτα, Θεέ, Σατράπη, που με πέθανες μ΄αγάπη,
Πες μου ποιος θα μ΄ αναστήσει να του δώσω και… μπαξίσι!

Μαρίνα: - ...ο έρωτας δεν είναι θεός! Μα φέρε μου εδώ τα χειρόγραφα! Δεν έπρεπε να σ΄ εμπιστευθώ! Έλα και μη με κάνεις να τρέχω ξοπίσω σου! (κάνει ν΄ανασηκωθεί…)

α! να κι άλλο ένα, έπεσε στη φούστα μου…
Θάλεια: - άστο αυτό… εμένα κινδυνεύει η διανοητική μου ζυγαριά… και συ σκοτίζεσαι για ψιλοπράγματα. (στριφογυρίζει άτσαλα τα χειρόγραφα)
Μαρίνα: - μη τα κρατάς έτσι, καλέ, θα τα τσαλακώσεις! Φέρτα εδώ! Αχ! Κάπως έτσι θάρχισε ο… αγώνας, κάπως έτσι θα δημιουργήθηκε το… λαϊκό μέτωπο…κάπως έτσι θα ξεκίνησε ο …εμφύλιος πόλεμος…
Θάλεια: - …να το! Τούτο! Είναι πια σίγουρο πως αυτός είναι ο …εκείνος μου! Δεν μπορεί να έχει κλέψει κατά γράμμα τούτο το …ιστορικό ποίημα! Πάρτο και διάβασέ το εσύ… εμένα τρέμουν τα πόδια μου τώρα που σιγουρεύτηκα.
( το δίνει στη Μαρίνα.) Διάβασέ το, να δεις πρώτα το μεγαλείο του! Και μετά, χμ! μετά λέμε για την …κιτρινισμένη οδοντο…στιχίδα του!
Μαρίνα: - Η Ελένη και ο Στρατευμένος Ίππος.
Για κάποια Σπαρτιάτισσα ονόματι Ελένη
Λόγος πολύς εγράφτηκεν! Ο Ευρώτας δεν τον πλένει!
Όλοι ωραιοποίησαν την δήθεν αρπαγή της
Μέχρι την Τροία έφτασαν, ΄τι ντρόπιασε τη γη της!
Έτσι η Ιλιάδα γράφτηκε, κι η Οδύσσεια για τούτα
Διότι η Λενιώ αρέσκοταν να τρώει ξινά τα φρούτα…
Παρ΄ όλο που δεν ξεύρουνε μ΄ ακρίβεια τι συνέβη
η φήμη αυτής της άπιστης αιώνια βασιλεύει…
Κι όλοι οι εκκολαπτόμενοι του στίχου ποιητάδες
υμνούν τ΄ αρχαίο κεράτωμα και τις περικοκλάδες,
κρυφίως βαυκαλίζονται τη δόξα του Ομήρου
και τ΄ όνομά τους γράφουνε στα βάθη του απείρου…
Εγώ, στην Ελενάρα μου τόχω ξεκαθαρίσει:
ΑΝ ξένα αχλάδια προτιμά,
Φούρνος να μη καπνίσει!!!
Θάλεια: - Είδες παιδί μου έμπνευση! Είδες πώς δένεται με το λαό του και του αγγίζει τον παλμό! …είδες τι λέει για μια κάποια Ελένη –που έτσι και την ήξερα
ποια είναι, θα της έβγαζα τις τρίχες μια-μια… δεν πειράζει! Μία γυνή λιγότερη…
Μαρίνα: - μα… εσένα δεν σε απάτησε! Η μια κάποια Ελένη μπορεί να είναι και φανταστικό όνομα..
Θάλεια: - Φανταστικό ή …ποιητικό. Δέκα τέτοιες Ελένες τις βγάζω νοκ-άουτ! Γι΄ αυτόν, την περούκα με τις μπούκλες που φοράει… και την κιτρινιασμένη μασέλα της γρια-μούμιας… πώς τα εξηγείς;
Μαρίνα: - να, εδώ είναι το ιστορικό της γηραιάς κυρίας:
Θάλεια: - … σιχαμάρες δεν διαβάζω! Λίγη …περιέργεια έχω… θα κάνω υπομονή!
Μαρίνα: - Μαρσέλα
Μια κυρία, η Μαρσέλα, απ΄του Νείλου τα… χωράφια
-που φημίζονται στο κόσμο για των Φαραώ παλάτια-
των νεκρών αρχαιολόγος, ερευνήτρια του Φάρου
πούμοιαζε σαν νάχει μέσον στον κατάλογο του Χάρου,
τα καλλυντικά της νιότης -της δικής μας Κλεοπάτρας-,
έφερε τις συνταγές της στα προάστια της Πάτρας!
Τύχη αγαθή, δική μου, τη συνάντησα ένα βράδυ,
κόκκινα τα μάγουλά της, πρόσωπο δίχως ψεγάδι…
δαχτυλίδι σκαραβαίο, βόστρυχοι μαύρα μαλλιά…
στο παγκάκι αγκαλιασμένοι μοιραζόμαστε φιλιά…
πήγαμε σε ταβερνούλα, …μακαρόνια με γαρίδες…
συγκινήθηκε η κυρία, μπλουμ στο πιάτο οι βλεφαρίδες…
κι ως γαρίς στριμώχτει σφόδρα στων δοντιών τις… ρεματιές,
-εγώ έκρυβα με τρόπο της τρομάρας τις ματιές…-
Η …μαμούθ-κυρά-Μαρσέλα βγάζει τα λευκά της δόντια
να τα …πλύνει στην πιατέλα!!!
Ζήτησα άδεια για να τρέξω κατά την ακρογιαλιά,
Το στομάχι μου ν΄ αδειάσω στου τσιμέντου τα σκαλιά…
Κι ως ακούω τη φωνή της: -…πλήρωσα λογαριασμό!
Μη σε νοιάζει, ποιητή μου! Τώρα έχουμε δεσμό!
Κράτησε κάποια φεγγάρια… πάντα πλήρωνε αυτή.
(μόνο ήθελε τη σχέση στο κοινό μη μαθευτεί).
Κι έτσι, ο καιρός περνούσε… , μα θυμήθηκε κι ο Χάρος
να μειώσει την ταρίφα και της συντροφιάς το βάρος…
και την πήρε μες τη νύχτα τη φτωχή μου τη Μαρσέλα
που μου άφησε ενθύμιο τη λευκή της τη μασέλα…
Θάλεια: - Τι τρομερή απογοήτευση! Τι κεραμιδοπέσιμο!!!!!!
Αυτό, δεν είναι απάτη μόνο σε μένα, είναι και στο λαό, τον λαό του! Που τον λατρεύει, τον ακολουθεί,… τον ζηλεύει! Αχ! Αυτά, πώς τα δικαιολογείς;
Μαρίνα: - (έτοιμη να ξεσπάσει…)
Ε! Θάλειά μου! Δεν είναι ο μόνος!
Προχτές, έγραφαν οι εφημερίδες πως μια καλλίγραμμη δημοσιογράφος, που δεν … καταδεχόταν τους θνητούς μας… βγήκε τελικά ραντεβού μ΄ ένα δυναμικό υπουργό… πήγαν στο διαμέρισμά του, πήγε ο άνθρωπος να φρεσκαριστεί ή ότι άλλο… ξάπλωσε η κούκλα, κι όταν γύρισε ο δύστυχος… ΤΕΖΑ! Τέζα, σου λέω! Δεν άντεξε!
Θάλεια: - …ήταν γέρος;
Μαρίνα: - Όχι, παιδί μου! Η …καλλίγραμμη, είχε αφήσει πάνω στη πολυθρόνα τα πρόσθετα… οπίσθια… (αγορασμένα προφανώς από του Φρέντρικς) … τα ενισχυμένα στήθη της πεταμένα στο πάτωμα… κι αυτός, νόμισε ότι κάποιος την κατακρεούργησε!...
Θάλεια: - … και πάει ο ανθρωπάκος! Κρίμα στους τίτλους! Κρίμα στις σπουδές!
Πωπώ, ρεζιλίκι, Θε μου! Σκέψου να συμβεί κάτι τέτοιο και στον αγαπημένο μου Τρογαδούρο! Να πάει να φιλήσει και να του βγουν οι μασέλες!!! Αχ! Και πάλι αχ!
… να σκύψει για κάτι… και να του ξεκολλήσουν οι… μπούκλες του! Ατιμωτικόν! …αντι-ποιητικόν!!!!!!!
Μαρίνα: - Ω! Συμφορά της …Εκάβης!
Θάλεια: - …ποια είναι πάλι αυτή! Δασκάλα! Δεν αντέχω σε άλλες συγκινήσεις! Φτάνει πια! Ω! τον καλό μου! Τον γλυκούλη μου! Σε τι απελπισία θα βρίσκεται!
Ευτυχώς, ό,τι έχω… (δείχνει τις γραμμές της…) είναι δικά μου!!!
Τίποτα το ψεύτικο! Ούτε επάνω μου, ούτε και στο …μπακαλικάκι μου!
Αχ! Θεούλη μου, αχ! πατερούλη μου, … σας ευχαριστώ! Μεγάλο πράμμα να μπορείς να βοηθάς τους μη …έχοντες! Τον γλυκούλη μου! Σε τι απελπισία θα βρίσκεται!
Δασκάλα μου: πρέπει να φύγω τώρα! Ίσα-ίσα που προφταίνω να τηλεφωνήσω στον τσουλουφο-φυτευτή –ξέρεις το γιατρό των φαλακρών… ακόμη να… του προσφέρω μερικά τσουλούφια από τα δικά μου να φυτέψει στο κρανίο του Τρογαδούρου μου! Ω! το ίνδαλμά μου! Πρέπει να κάνω αυτή τη θυσία για χάρη του. Ας είναι καλά το μπακάλικο που πληρώνει τ΄ απρόοπτα έξοδα!
Αυτά, είναι δικά σου! Μη μετράς τώρα, αργότερα. Δασκαλίτσα μου, θα σε δω την άλλη Τετάρτη στις πέντε. Εντάξει;
Μαρίνα: - Μα… δώσε μου τα χειρόγραφα! Θα με βάλεις σε πολύ δύσκολη θέση! Παλαβή! Τι δικαιολογία να του πω αν έλθει αύριο!
Θάλεια: - Εσύ, είσαι πιο μορφωμένη… θα βρεις λόγια… Εγώ, θέλω να βγάλω φωτο…τοπίες!

Να πάω να τα ευχελεήσω!... και… άλλαξέ μου την ώρα। Βάλε τον μετά από μένα… μπορεί να τον συγκινήσω και να μείνουμε… αργά!

Άλλωστε, εγώ, δεν χρειάζομαι πρόσθετα… έχω, δες, όλα τα ελέη…

Μαρίνα: - Αχ! Θάλεια! Θάλεια! Μπελά που μούφερες! Άντε, Στο καλό!!!
ΤΕΛΟΣ