Μικρό σπουργίτι

Φτερούγες...

Σκόρπιζες, Θε μου, απλόχερα στων τυχερών το σπίτι

κι άφηνες μόνο ψίχουλα

να ψάχνω σα σπουργίτι...

Κι όσο φτερούγες άπλωνα κι όσο ψηλά κοιτούσα

ήταν ο φόρτος πιο βαρύς

απ΄ότι προσδοκούσα...

Στο πήγαιν'-έλα της ζωής, συνάντησα στη ρούγα

κουτσό σπουργίτι να πετά

με τη μισή φτερούγα...

Τόπιασα και το σήκωσα με περισσή φροντίδα,

τα μάτια΄πάνω σήκωσα

με νιόβγαλτη ελπίδα,

κι είπα; Θεέ, αφού αϊτός δεν πρόκειται να γίνω,

είθε με τις φτερούγες μου απείραχτες να μείνω!

(...Στους Φίλους που με πόνεσαν αναίτια...)