"Θα χιονίσει απόψε"

Αναρωτιέμαι, πόσο βαθύ είναι το χάσμα ανάμεσα στους ολίγους και στους πολλούς...

πόσο δυνατή μπορεί είναι η απελπισία των πολλών...

πόσο πολλή είναι η αναλγησία των ολίγων...

πόσο δάκρυ χύνεται άσκοπα,

μπροστά στους αδιάφορους,

πόσο λίγο είναι να συνταράξει τους αδιάφθορους (!!!)

Κάποτε...

νόμιζα ότι μια πέτρα στο οργισμένο ποτάμι*

κι άλλη μία... κι άλλη μία...

μπορούσαν να σταματήσουν την καταστροφική ροή στις άδοξες νύχτες του χειμώνα...

τώρα, μετά από χρόνια,

-μακρυά από το ποτάμι της ευλογίας και της ορμής-

μόνο φθαρμένες, ξασπρισμένες, βρώμικες πέτρες κοιμούνται στην ξέσαρκη κοιλιά του...

να είναι η εκδίκηση του ποταμού;

να είναι η δική μας αδιαφορία;

να είναι η άνιση μοίρα που διαγράφει εποχές κι ανθρώπους;

Ο *Σελινούντας ποταμός, στην Αιγιάλεια,

Φίλες και Φίλοι μου,

μου έδωσε αυτές τις ταραγμένες σκέψεις...

μοιάζει ότι ζούμε σ' ένα τραγικά συγχισμένο κόσμο...

Προσπαθώ μάταια, να δω ουράνιο τόξο, μετά από την βροχή...

"Θα χιονίσει απόψε"

λένε οι "ειδικοί" (!!!)

-Ας έρθει! σκέπτομαι! Ν' ασπρίσει λίγο η ματιά μας!