***
Αστοριανή είπε...
... Μόλις γίνεις φίρμα κι εσύ και θα έχεις δακτυλογράφους και εκδότες, δε θα είμαστε τόσο "κοντά", γιατί θα σε χασομεράω, κιόλας! ...
Ένα που δεν σκέφτηκα, κι αν θες μη με πιστεύεις, είναι το να γράφω επαγγελματικά.
Έγραφα διότι δεν μπορούσα να έχω τόσους φίλους "να ... συζητώ και να μοιράζομαι καρδιά και σκέψεις..."
Αργότερα,
έγραφα για τις κόρες μου, για να τις αναγκάζω να διαβάζουν και να ακούν τη γλώσσα.
Οι κοινωνικές επαφές ήταν περισσότερο για δικό τους χατήρι..
Εγώ, έδωσα εξετάσεις και εργαζόμουν στο Λογιστήριο της Μόμπιλ-Όϊλ και βέβαια πρώτευε η Αγγλική. Κι εκεί, πρώτευσα σε διαγωνισμό της Μόμπιλ με δωρεά-υποτροφία του Ινστιτούτου του Σικάγου, με θέμα: "Κομμάντ οφ δε Γουρντ" δηλαδη Κυριαρχία της Λέξης, με δώρο ένα ογκώδες Λεξικό και κάποια αύξηση.
Είμαι η μόνη που έγινα Μέλος στην "Αμέρικαν Πεν Γουήμεν", στη Νέα Υόρκη του ... 70, και που πήρα μέρος και για σκηνοθεσία, με την Τζοάν Σένκαρ, που θέσπισε το Κουήνς Κόλλετζ για τα 90 χρόνια του και που αποσπάσματα υπάρχουν στο αρχείο του με δικαίωμα εγώ και η Όλγα να μπορούν να τα δουν...
Μετά από 11 ή 12 χρόνια έγινε η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών Νέας Υόρκης, έδρα Αστόρια, κι εγώ είχα μόνο ένα βιβλίο... και δεν με έβαλαν στα ...Ιδρυτικά Μέλη... κ.λ.π.
Το αστείο είναι ότι η Εταιρία υπάρχει μόνο στο... όνομα
ενώ η Υιώτα
υπάρχει ακόμη...
Δεν είμαι της "παρεούλας"...
Είμαι οικογενειάρχης, με λιγοστές ώρες ύπνου (για να τα προφταίνω όλα...) και βασικά μοναχικό άτομο..
Δεν πολυ-ξέρω το εκεί, στην πατρίδα εννοώ, περιβάλλον και τους..."ειδικούς λογοτέχνες " που όλοι γράφουν και κρίνουν τους άλλους.
Καλά κάνουν και γράφουν, έτσι μαθαίνουν τη γλώσσα μας!!!!!!!!!!
Μα για Λογοτεχνία, είναι άλλη τέχνη. Είναι η τέχνη της καρδιάς και του νου, σε συνδυασμό έμπνευσης με λέξεις που τραντάζουν το αίσθημα και το συναίσθημα.
Ο "διορθωτής" πρέπει να έχει γνώση γραμματικής κι ευαισθησία, να μπει στο χαρακτήρα του συγγραφέα, ΟΧΙ να γίνει ο "άλλος" συγγραφέας...
Να αφήσει το "ΕΓΩ" που τον τίμησες να σε επιβλέψει και να αποξενωθεί από τα δικά του για να γίνει σωστή δουλειά.
***
ΣΥΝ ... ένα.... "Γράμμα", ΕΚΕΙ.
Ένα που δεν σκέφτηκα, κι αν θες μη με πιστεύεις, είναι το να γράφω επαγγελματικά.
Έγραφα διότι δεν μπορούσα να έχω τόσους φίλους "να ... συζητώ και να μοιράζομαι καρδιά και σκέψεις..."
Αργότερα,
έγραφα για τις κόρες μου, για να τις αναγκάζω να διαβάζουν και να ακούν τη γλώσσα.
Οι κοινωνικές επαφές ήταν περισσότερο για δικό τους χατήρι..
Εγώ, έδωσα εξετάσεις και εργαζόμουν στο Λογιστήριο της Μόμπιλ-Όϊλ και βέβαια πρώτευε η Αγγλική. Κι εκεί, πρώτευσα σε διαγωνισμό της Μόμπιλ με δωρεά-υποτροφία του Ινστιτούτου του Σικάγου, με θέμα: "Κομμάντ οφ δε Γουρντ" δηλαδη Κυριαρχία της Λέξης, με δώρο ένα ογκώδες Λεξικό και κάποια αύξηση.
Είμαι η μόνη που έγινα Μέλος στην "Αμέρικαν Πεν Γουήμεν", στη Νέα Υόρκη του ... 70, και που πήρα μέρος και για σκηνοθεσία, με την Τζοάν Σένκαρ, που θέσπισε το Κουήνς Κόλλετζ για τα 90 χρόνια του και που αποσπάσματα υπάρχουν στο αρχείο του με δικαίωμα εγώ και η Όλγα να μπορούν να τα δουν...
Μετά από 11 ή 12 χρόνια έγινε η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών Νέας Υόρκης, έδρα Αστόρια, κι εγώ είχα μόνο ένα βιβλίο... και δεν με έβαλαν στα ...Ιδρυτικά Μέλη... κ.λ.π.
Το αστείο είναι ότι η Εταιρία υπάρχει μόνο στο... όνομα
ενώ η Υιώτα
υπάρχει ακόμη...
Δεν είμαι της "παρεούλας"...
Είμαι οικογενειάρχης, με λιγοστές ώρες ύπνου (για να τα προφταίνω όλα...) και βασικά μοναχικό άτομο..
Δεν πολυ-ξέρω το εκεί, στην πατρίδα εννοώ, περιβάλλον και τους..."ειδικούς λογοτέχνες " που όλοι γράφουν και κρίνουν τους άλλους.
Καλά κάνουν και γράφουν, έτσι μαθαίνουν τη γλώσσα μας!!!!!!!!!!
Μα για Λογοτεχνία, είναι άλλη τέχνη. Είναι η τέχνη της καρδιάς και του νου, σε συνδυασμό έμπνευσης με λέξεις που τραντάζουν το αίσθημα και το συναίσθημα.
Ο "διορθωτής" πρέπει να έχει γνώση γραμματικής κι ευαισθησία, να μπει στο χαρακτήρα του συγγραφέα, ΟΧΙ να γίνει ο "άλλος" συγγραφέας...
Να αφήσει το "ΕΓΩ" που τον τίμησες να σε επιβλέψει και να αποξενωθεί από τα δικά του για να γίνει σωστή δουλειά.
***
ΣΥΝ ... ένα.... "Γράμμα", ΕΚΕΙ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου